3. Nou, laten we het maar gaan doen ... dan

Er is een 'voor de diagnose' en een 'na de diagnose'. Ik denk terug naar de zalige onwetendheid van voor de 23e december ... De kanker was er toen al wel, maar ik wist nog van niks. Wat een onbezorgd leuk leven was dat! En ik maar denken dat ik zorgen had toen. Echt niet!!! Een tumor van deze grootte doet er jaren over om zo groot te worden. Borstkankercellen delen zich 1x in de 200 dagen ... Dus het begint met 1 celletje dat van het padje raakt ... naar 2 .... naar 4 .... naar 8 ... naar 16 ... naar 32 ... Naja, we snappen best waar dat naar toe gaat. We vertellen het op de dag van de uitslag meteen aan de kinderen. Ook de familie brengen we dezelfde dag of de dag erna op de hoogte. Het lastigste vind ik dat je een soort van bom gooit, maar dat je niet kunt vertellen hoe ernstig het is. Aan de andere kant, deel je dan ook de onzekerheid, ik weet het ook niet. De kerst breng ik half huilend, half in een soort van trance door. Me bij ieder mooi moment afvragend of ik er volgend jaar nog bij zal zijn. Last christmas krijgt ineens een hele andere lading. Met ogen vol tranen (die overlopen als je een keer goed knippert) zing ik in stilte mee. Ik voel me echt heel zielig en eenzaam. Ik eet op eerste kerstdag lekker met de jongens. Niet dat ik erg veel trek heb, maar ik doe dapper mee.

Robert, Floris en ik gaan naar het wintercircus ... Er zijn momenten dat ik alles even vergeet, maar regelmatig komen de tranen en ik laat het maar gebeuren. Het maakt me even niet uit dat mensen me bij het circus aankijken als ik met dikke tranen met een plastic bekertje koffie sta te kijken naar mijn jongste zoon en mijn man die even verderop weet ik veel wat aan het doen zijn. Laat ze maar denken dat de koffie de oorzaak is. Dit had gekund want het was echt koffie om te janken.

We praten erover met familie op tweede kerstdag. Ik heb van te voren voor mezelf besloten om niet ieders kerst te ‘verpesten’ met mijn kanker, maar zie in dat er toch ook behoefte is om het er even over te hebben. Daarbij vind ik het ook wel prettig om te vertellen wat er tot nu toe is gebeurd. Ik heb inmiddels wat ruimte gecreëerd tussen de kanker en mij en kan het goed droog houden. Ik vertel mezelf dat het geen enkele zin heeft om nu (al) in paniek te raken. Dat werkt, gelukkig. Met kanker op de achtergrond wordt alles opnieuw gewaardeerd. De kaarten worden opnieuw geschud, een soort tussentijdse evaluatie. Ik realiseer me dat ik al die tijd gedacht heb dat ik nog een goede helft tegoed heb; ik heb de meeste onzekerheden opgelost, weggepoetst, heb ein-de-lijk duidelijk welke kant ik ongeveer op wil. Ik heb een fijn gezin dat achter me staat ... dus ik kan helemaal los … EN DAN ... KANKER ... 

Bij Robert geef ik aan dat ik iets met mindfulness, yoga of iets anders rustgevends wil doen zodat ik niet in paniek raak en de angst alles laat beheersen. Hij maakt een afspraak bij instituut Bakker. We gaan eerst voor een kennismaking op 27 december. Het is een fijn gesprek. Ik laat de tranen gewoon lopen en dat voelt ook best goed. Eigenlijk is dat niet zo 'mijn ding' om dat zomaar te laten zien, ik ben meer van het stoer zijn .... Echter in het kader van "we gaan het helemaal anders doen", laat ik het maar gaan. Hij stelt een ademsessie voor en Robert en ik maken beiden een afspraak. Op 30 december heb ik mijn sessie. Liggend op een bedje (heerlijk onder een warm dekentje) adem je een minuut of 30 heel diep in en weer uit. Hierdoor gaat de zuurstof naar alle cellen en dat schijnt goed te zijn ... voor iets opgekropts. Je kunt jezelf behoorlijk tegenkomen, heb ik gelezen. Nou, kom maar op... Ik kan het niet eens goed navertellen wat het voordeel hiervan is. Het was een bijzondere ervaring. Van te voren had ik gehoopt op een nogal verhelderende sessie. Zo eentje die goed licht werpt op het waarom ik kanker heb gekregen. Iets dat ik heb onderdrukt of iets wat ik kan veranderen zodat de kanker vrijwillig opstapt ... Maar niks van dat alles ... geen halleluja ... geen openbaring ... gewoon een best bijzondere ervaring.
We spreken af dat ik contact met meneer Bakker opneem als ik nog iets van hem nodig heb. Die middag heb ik een PET CT scan ... Ik ben niet zenuwachtig en helemaal niet bang. Ik heb de knop gevonden om dat uit te zetten en dat werkt. Deze scan gaat laten zien of er uitzaaiingen zijn en waar:

PET-scan: hierbij wordt een radioactieve stof in een bloedvat in uw arm gespoten. Deze stof gaat naar de eventuele zieke organen en weefsels toe. De straling die deze stof uitzendt, wordt door de scanner opgevangen en in beelden omgezet CT-scan: hierbij brengen we met röntgenstralen de grootte, ligging en vorm van uw organen en weefsels in beeld.

Terwijl ik in dit apparaat lig, heb ik genoeg tijd om na te denken. Waar ben ik in godsnaam in terecht gekomen ... Een hele slechte film...

Op 31 december heb ik een MRI van de borst om de tumor goed in beeld te brengen ...

Ik lig op mijn buik met mijn gezicht in een gat. Het apparaat maakt een verschrikkelijk hard geluid. Er valt een traan op de glasplaat onder mij en ik hoop dat het apparaat hiertegen kan. 

Vorige: 2. En dan staat alles stil

Volgende: 4. Ik sta strak van de spanning