8. Lief zijn voor mijzelf in deze moeilijke tijd

Op dinsdag 21 januari belt Dr. Heijns op om te vertellen dat het plan gaat zoals zij voorgesteld heeft. Ik loop op dat moment net in Ikea om inkopen te doen voor ons chaletje (jippie) (hierover later meer) en neem bij de gordijnen even een afslag zodat ik een beetje privacy heb. Ik sta in een hoek tussen de lappen stof. Het maakt me op zich niet eens zoveel uit dat anderen kunnen meeluisteren. Ik vind het zelf alleen heel vervelend als ik een verhaal soort van opgedrongen krijg van iemand die luid aan het telefoneren is. Helemaal zo lekker zorgeloos vol mogelijkheden in Ikea, slenterend met veel te veel opties overal in die te leuke hoekjes. Ik kan me zo voorstellen dat je dan niet zit te wachten op kanker. Ik had er zelf persoonlijk ook niet vrijwillig voor gekozen.
Ze zegt dat het heel goed is dat ik gewoon door ga met de dagelijkse dingen. Het leven gaat gewoon door, ook met kanker. Ze vertelt dat de afspraken zijn gemaakt en ik ze krijg thuis gestuurd. Morgen zal ik ze vast hebben. Ik bedank haar en loop opgewekt verder. Hm, we gaan eindelijk beginnen, dat klinkt als goed nieuws. Dat verdient een kopje koffie en een gebakje. Voordat dit alles begon, dus voor december 2019, was ik al een tijdje de moed aan het verzamelen om nu echt die 14 kg kwijt te raken die op een of andere manier is blijven plakken in de afgelopen 5 jaren. Ik moet toegeven dat het maar halve pogingen waren, achteraf gezien dan. Maar op het moment zelf zag ik het als serieus mijn best doen.

En toen kwam kanker...

Voor mijn eerste afspraak met de oncoloog mag ik op de weegschaal ... een soort 0-meting ... ze legt uit dat het belangrijk is dat ik niet afval. Dat ik eigenlijk 10 kg te zwaar ben, maakt in deze wereld niks uit. Beter iets te zwaar dan te licht. Nou, moet je net bij mij zijn! Ik denk bij al het lekkere en ongezonde dat op mijn pad komt: "toe maar, neem het maar, straks ben je helemaal ziek van de chemo en dan heb je dat beetje extra hard nodig". Je gunt het echt niemand, maar ergens zou het mij wel goed uitkomen. Daarbij heb ik opeens nog meer de neiging om heel lief voor mezelf te zijn. Ik heb het immers al zo zwaar. Dus dat ene gebakje, koekje, schaaltje chips heb ik gewoon verdiend. Alle goede uitslagen vieren we met koffie met gebak en alle mindere momenten dempen we met koffie met gebak. Zo heb ik natuurlijk linksom en rechtsom altijd een reden om iets lekkers te nemen. Als iemand me iets lekkers aanbiedt, hoor ik meteen de verpleegkundige zeggen dat het echt heel belangrijk is dat ik NIET afval. Dus ik laat het hele 'rustig aan - wat er niet aankomt, hoeft er ook niet af-principe' los en geniet overal met volle teugen van ... Robert zo empatisch als hij is, doet dapper met mij mee. Hij laat me dit niet alleen doen! Heel handig is deze mindset niet, maar telkens als ik me dat realiseer, hoor ik een stemmetje dat zegt: "met kanker is alles anders". Ik heb wel eens tegen Robert gezegd dat hij me niets meer moet geven. Ook niet als ik hem smeek, bedreig, omkoop of iets dergelijks. Braaf zegt hij dan dat hij het niet meer zal doen. Echter bij mijn eerste roep om iets lekkers, zegt hij meteen: 'oké, gaan we regelen'. Hij regelt graag dingen voor mij. Hij wil dat ik blij ben. Het is een monteur en hij wil dingen repareren, dat is zijn vak. Nu met kanker verliest hij de grip ook een beetje en waar hij dan iets kan regelen/fixen dan doet hij dat graag. En wel meteen :)
Ik vind ook alles zo lekker! Ik kan me bijna niet voorstellen dat er een moment in het traject kan komen dat ik niet meer kan/wil eten. Wat nog wel aan me knaagt, is dat ik op tv heb gezien (dokters van morgen - Vasten) dat een tumor zich voedt met suiker en dat vasten en ook koolhydraadarm eten een positieve invloed heeft op de behandeling. Dat komt me af en toe iets minder goed uit, dus als ik trek heb in iets lekkers, vergeet ik dat deel gewoon heel even of ik zeg tegen mezelf dat ik het nog wel anders ga doen, later, als dit alles voorbij is.
Hoe onhandig is dat, of toch niet? Morgen een nieuwe dag, nieuwe ronde nieuwe kansen ...

Vorige: 7. Als ze geen humor heeft, wil ik iemand anders

Volgende 9. Het plaatsen van een port-a-cath is een standaard ingreep