2. En dan staat alles stil
Ik ben helemaal niet gespannen. We zijn aan het werk in de ruilwinkel en ik ben van plan om even op en neer te rijden naar het ziekenhuis om te horen dat alles goed is en om te bespreken wanneer de bobbel verwijderd gaat worden. Robert is bezig met lampen ophangen en ik wil graag dat hij daar mee door kan gaan. Ik laat weten dat ik even naar het ziekenhuis ga. Mijn collega Jeannette kijkt ons verbaasd aan. "Gaat hij niet met je mee?" ze knikt naar Robert. "Je moet niet alleen gaan, hoor!" Wij kijken elkaar aan. "Ik ga wel mee", zegt Robert en hij legt zijn gereedschap aan de kant. Samen gaan we op weg naar het ziekenhuis. Daar is het echt vreselijk druk! De hele wachtkamer zit vol. We gaan samen aan een tafel zitten, Ik blader wat in tijdschriften en Robert kijkt op zijn telefoon of de makelaar nog iets interessants te koop heeft in het Noorden. Er staat een stuk land in de buurt van Onstwedde en dat ziet er wel heel leuk uit. In de wachtkamer zitten veel mopperende mensen, een mevrouw vindt dat het ziekenhuis ons allemaal een warme maaltijd verschuldigd is. Ik zit daar te bedenken dat mijn afspraak ook wel telefonisch had gekund ... Al die arme mensen zitten in spanning of ze krijgen misschien wel slecht nieuws te horen vandaag. Heel even fladdert er een gedachte door mijn hoofd ... stel dat .... Meteen zie ik de teksten in de tijdschriften:
... NIETSVERMOEDEND ZIT ZE IN DE WACHTKAMER…. HAAR LEVEN ZAL NOOIT MEER HETZELFDE ZIJN ...
... EN INEENS STAAT ALLES STIL....
... VERSCHRIKT DENKT ZE AAN DE KINDEREN ...
Ik ben nogal dramatisch van aard en bedenk dat al deze mensen ook niet hadden verwacht dat het foute boel zou zijn. Meteen swype ik de gedachte weg.... woesj ... en weg issie ... adem in adem uit. Na ruim een uur in de wachtkamer, worden we binnengeroepen door dr. Luiten. Er zit een dame bij waarvan ik in een split-second besluit dat dat een stagiaire is. Ik vind het prima dat ze erbij zit, ook al vraagt de dokter mij niks. Dr Luiten steekt van wal .... goedemiddag u bent naar het ziekenhuis gekomen omdat u iet
s voelde in uw borst, we hebben weefsel afgenomen ... opgestuurd ... niet goed ... - STILTE- … Mevrouw, u heeft borstkanker ..... Ik krijg meteen een ERROR ... het komt gewoon niet aan ... check de geboortedatum ... echt niet ... tsss de grapjas .... een soort verborgen camera idee, maar er springt niemand van achter het gordijn. Het zou sowieso ook geen leuke grap zijn ook. Dr Luiten ziet waarschijnlijk aan mij dat het niet helemaal aankomt. Hij kijkt me meelevend aan en vraagt: "begrijpt u wat ik vertel, mevrouw de Haan?". Eigenlijk wil ik het er niet meer over hebben, ik ben er helemaal klaar mee, maar ik snap ook best dat het niet zijn schuld is. Wat een rotbaan heeft die man. Hoeveel vrouwen laat hij op een gemiddelde werkdag schrikken? Hij praat door over de Tour de France en over voor zilver gaan of voor goud gaan. Hij heeft het over onderzoeken en dat er waarschijnlijk chemo aan te pas gaat komen. Jeetje wat een drukte ineens in mijn hoofd!!! Hij kijkt in de computer wanneer er een onderzoek gepland kan worden ... dat wordt pas half januari ... ?? HUH? eerst een bom laten vallen en daarna mij ermee laten rondlopen ? Zo lang?
Dan komt daar de "stagiaire" om de hoek, zij blijkt de mammae-verpleegkundige te zijn. Gespecialiseerd in borstkanker en altijd aanwezig bij dit soort gesprekken. Zij vangt de mensen op die instorten, anders loopt die dokter natuurlijk nóg veel verder uit en eist de boze mevrouw in de wachtkamer een overnachting met ontbijt. Ze neemt ons mee naar een ander kamertje en loopt even weg om de afspraken voor de vervolgonderzoeken te plannen. Er zoeft van alles door mijn hoofd ... hoe moet dat met de ruilwinkel, waar zit die kanker allemaal? Ik heb er zo geen zin in!!!! Een stop-hou-op-ik-vind-het-niet-meer-leuk-moment. De mammae-verpleegkundige komt terug met 3 afspraken ... 30 en 31 december en de uitslag op 2 januari ....
En met deze afspraken lopen we samen bibberend en totaal ondersteboven naar buiten...
Vorige: 1. Toch maar aan de blog