27. De mammografie 2021

Afgelopen vrijdag voor een mammografie naar het ziekenhuis. Keurig op advies van de secretaresse 2 paracetamol ingenomen. Vrolijk en licht op weg (alleen, want ik maak het liever niet te belangrijk) als ik in de wachtruimte zit, slaat de spanning toe. Hier zat ik in december 2019 ook, niet wetende wat me te wachten stond. Ik hoef gelukkig niet lang te wachten.

Ik wordt binnen geroepen door een verpleegkundige. Ze vraagt hoe lang geleden ik geopereerd ben en maakt een aantekening waar de littekens zitten. Ze vraagt of ik het spannend vind. Inmiddels vind ik het heel spannend en dan volgt het verhaal van de plettende platen. Jemig wat doet dat zeer!!! Ik word er misselijk van. Ik houd mijn adem in, maar moet van haar rustig door ademen. Eerst rechts 2 foto's, links 2 foto's en dan nog aan beide kant 2 scheef. Verschrikkelijk!!
Het is gelukkig voorbij. Ze vertelt dat de radioloog de foto's gaat bekijken of het zo voldoende is. Ik word straks weer binnen geroepen, ze zegt erbij dat ik daar niet van hoef te schrikken. Goed dat ze het zegt, ik sta inmiddels zo onder spanning dat ik vast was gaan brullen als ze mij zonder waarschuwing weer naar binnen had geroepen. Ik hoef niet lang te wachten en ze roept me alweer naar binnen. Ze steekt meteen van wal: de radioloog heeft niets bijzonders gezien. De foto's worden nog door een andere radioloog bekeken en de uitslag wordt door gestuurd naar de chirurg, die gaat mij ergens volgende week bellen. Man man, wat 'n gedoe. Ik knik, kleed me weer aan en loop een beetje leeg weer naar buiten.
Woensdagmiddag zit ik aan tafel iets uit te zoeken voor de ruilwinkel als de telefoon gaat. Amphia centraal staat er. Ik neem op en voel een zenuwtje heel even opkomen. Ik heb een chirurg aan de lijn, ze zegt dat ze nog even zou bellen om te laten weten of alles goed is.

Ineens walmt er een kudde zenuwen over me heen. Of beter gezegd, door me heen.
HET IS NIET GOED! Denk ik ineens…
Gelukkig is ze niet zo lang van stof en heeft ze me in de 2e zin verteld dat het allemaal goed is. Ik vraag haar of die mammografie een keer per jaar echt nodig is. Ze maken iedere 3 maanden een scan met contrastvloeistof van mijn long, dat is toch ook voldoende om te zien of er iets terug komt? Ze zegt: ‘ik ben niet eens zo bang dat de kanker terug komt, die mammografie is meer om kalkachtige plekjes op te sporen die het voorstadium kunnen zijn van iets wat we niet willen. En dit kan bij u net zo goed gebeuren als bij ieder ander.”

Hé, zei ze nou echt dat ze niet bang is dat de kanker terug komt? Er valt een last van me af! Ik was daar toch meer mee bezig dan ik dacht. Die triple x kanker schijnt zo nasty te zijn dat ik, zonder dat ik het wist, toch wel bang was voor terugkeer. Maar goed, ik blij! Ze vraagt of ik op de hoogte ben van dat dr. Luiten de praktijk aan haar overgedragen heeft. Ik weet er inderdaad van, het ziekenhuis heeft me dit per brief laten weten. In die brief stond, jammer genoeg, niet wat de reden is van het vertrek van dokter Luiten dus ik vraag het aan de chirurg. Hij blijkt te vertrekken naar Abu Dhabi. Daar mijn aardrijkskundige kennis erg slecht is, ga ik ervan uit dat hij naar een ontwikkelingsland in Afrika vertrekt. Ik zeg dat zijn Mc Gyver achtige insteek daar goed van pas zal komen in een gebied met gebrek aan medische middelen. Zij zegt dat ze geen idee heeft of daar een gebrek aan medische middelen is.

Een oliesjeik heeft hem gevraagd om daar een kliniek te openen omdat er in ieder geval behoefte is aan expertise op gebied van borstkanker. Oké, iets minder romantisch en onzelfzuchtig, maar ik geef de man groot gelijk! Wij hebben hem al zo lang gehad, nu mag iemand anders er zijn voordeel mee doen.
Veel geluk dr. Luiten!! En bedankt!!!

Vorige: 26. Acupunctuur en wat ik nog meer kan doen

Volgende: 28. De controlescan