78. Hoeveel mindfulness kun je aan
Ik slaap veel en heb niet zoveel zin om dingen te ondernemen. In eerste instantie ga ik er 
van uit dat het van de drukke decembermaand komt. In tweede instantie realiseer ik me dat het natuurlijk ook een of ander virus kan zijn. Er gaat altijd wel iets rond.
van uit dat het van de drukke decembermaand komt. In tweede instantie realiseer ik me dat het natuurlijk ook een of ander virus kan zijn. Er gaat altijd wel iets rond.2 Januari voel ik me nog belabberder dan de dag ervoor en vraag ik Robert om mijn temperatuur op te nemen met onze oorthermometer. Op een of andere manier heb ik steeds ruzie met dat ding en Robert lijkt er toch beter in te zijn. 38.4 … Later nog maar eens proberen is mijn strategie. 38.8, oei, dat is dus helemaal niet de bedoeling, dan moet ik bellen! Ik bel en ze belooft me terug te bellen. Gelukkig hoef ik niet te komen, gewoon uitzieken, paracetamolletje erin en rustig aan.
Oké, gaan we doen, lekker op de bank onder een dekentje. De koorts gaat omlaag en weer omhoog en uiteindelijk, na een paar dagen, verdwijnt de koorts. De vermoeidheid blijft echter en daar baal ik wel van. Mijn leven is echt zo mindfull these days!! Alles gaat werkelijk heel langzaam. Als ik de was heb opgehangen ga ik op de bank en slaap ik zo een of twee uur. Als ik de kachel bijvul, val ik vervolgens op de stoel naast de kachel in slaap. En zo gaan we door. De snelheid is eruit. Ik vind dat nog niet zo gemakkelijk, maar geef me er maar aan over. Na twee weken ben ik er helemaal klaar mee en besluit ik dat het tijd is voor een verfrissende wandeling. Daniëlla, Toby en ik passen de afstand wat aan en het gaat eigenlijk best heel goed. We lopen 3 km zonder problemen, dus ik ben blij.
Ik ga op tijd naar het ziekenhuis om bloed te prikken voor de controle afspraak met de oncoloog. De hele wachtruimte van het priklab zit he-le-maal vol. Oh jee, dit kan nog wel even duren. Op het beeldscherm aan de muur zie ik dat de wachttijd 22 minuten is. Dat wordt wel krap, er moet een uur tussen mijn bloedprikken en de afspraak met de oncoloog zitten. En ineens verschijnt mijn nummer op het scherm, kamer 1. Ik zie mensen verbaasd naar me kijken; ik kom net binnen, zit net en ben al aan de beurt. Ik loop naar kamer 1 en daar zit Nina. Mijn favoriete prikker! We begroeten elkaar heel hartelijk want we kennen elkaar inmiddels. We halen kort herinneringen op. ‘Oh ja, ik zie het, dezelfde geboortedatum als ik’, zegt ze. ‘Jij was toen hier toen je niet lekker was, toen viel je flauw en kwam jouw man kijken’. als ik haar vraag of ze haar verjaardag gaat vieren, zegt ze dat ze, buiten haar zoon, geen familie in Nederland heeft. Ze gaan waarschijnlijk gewoon lekker ergens eten. Ik vertel dat je eigen verjaardag toch vaak wat tegenvalt omdat je je helemaal rot rent om iedereen te bedienen en je vervolgens ook helemaal niemand spreekt. ‘Daarbij hebben we wel vaker ‘zomaar’ feestjes zoals oudejaarsavond oliebollen bakken en glühwein drinken en lekker kletsen.’ Ze reageert enthousiast, ‘ooo, als ik dat geweten had!’ Heel spontaan nodig ik haar uit voor eind december om gezellig langs te komen. Terwijl we aan het kletsen zijn, prikt ze in een keer raak en voor ik het weet zit er alweer een pleister op. Ik bedank haar uitvoerig en geef aan dat ze mijn favoriet is en dat mijn zus die bij de receptie werkt ook al fan is … Ze bedankt me hartelijk en zegt dat dat haar heel blij maakt.Helemaal gelukkig loop ik naar het kleine restaurantje en bestel een latte macchiato en
een saucijzenbroodje. Een paar minuten later komt Roos, die ik gisteravond uitgenodigd had, aan lopen. We kunnen heerlijk ruim een uur kletsen en koffie drinken. We nemen afscheid en ik loop zonder te verdwalen in een keer naar de wachtruimte van de oncoloog.
De oncoloog vraagt hoe het met me gaat en ik zeg dat het goed gaat. Ik vertel haar wel van de vermoeidheid en vraag of ik misschien bloedarmoede heb. ‘Nee, je bloedwaarden zijn uitstekend, daar is niks mis mee. Er gaat wel van alles rond, dus je kunt best iets onder de leden hebben. Als ik jou was zou ik in plaats van morgen, pas maandag met de kuur beginnen. Dan heb je nog even een paar dagen extra om bij te komen. Want je hebt wel een hele hoge dosering. Het pas wel bij je, maar toch.’ Ze rekent uit hoeveel ik zou kunnen hebben met mijn nieuwe gewicht en komt uit op 4800mg. Hm, ik zit nu op 5000 mg. Dat scheelt bijna niks. Ze legt uit dat ook 4800 nog afgerond wordt naar 5000, maar ze oppert ook het plan dat het naar 4500 afgerond kan worden. Dan zou ik in plaats van 5 maar 4 pillen moeten slikken twee keer per dag. Ik ben nog aan het overwegen als ze aangeeft dat het qua bijwerken niets zal schelen omdat 4500 ook een hoge dosering is. ‘En omdat jij heel weinig bijwerkingen hebt, zou ik het niet meteen verlagen. Het is heel bijzonder maar heel weinig mensen kunnen deze dosering aan met zo weinig bijwerkingen.’ Ik knik, prima, doe maar de 5000 dan. Ik mag bellen als het toch niet gaat. We nemen afscheid, zij wenst me veel succes en ik bedank haar.
een saucijzenbroodje. Een paar minuten later komt Roos, die ik gisteravond uitgenodigd had, aan lopen. We kunnen heerlijk ruim een uur kletsen en koffie drinken. We nemen afscheid en ik loop zonder te verdwalen in een keer naar de wachtruimte van de oncoloog.
De oncoloog vraagt hoe het met me gaat en ik zeg dat het goed gaat. Ik vertel haar wel van de vermoeidheid en vraag of ik misschien bloedarmoede heb. ‘Nee, je bloedwaarden zijn uitstekend, daar is niks mis mee. Er gaat wel van alles rond, dus je kunt best iets onder de leden hebben. Als ik jou was zou ik in plaats van morgen, pas maandag met de kuur beginnen. Dan heb je nog even een paar dagen extra om bij te komen. Want je hebt wel een hele hoge dosering. Het pas wel bij je, maar toch.’ Ze rekent uit hoeveel ik zou kunnen hebben met mijn nieuwe gewicht en komt uit op 4800mg. Hm, ik zit nu op 5000 mg. Dat scheelt bijna niks. Ze legt uit dat ook 4800 nog afgerond wordt naar 5000, maar ze oppert ook het plan dat het naar 4500 afgerond kan worden. Dan zou ik in plaats van 5 maar 4 pillen moeten slikken twee keer per dag. Ik ben nog aan het overwegen als ze aangeeft dat het qua bijwerken niets zal schelen omdat 4500 ook een hoge dosering is. ‘En omdat jij heel weinig bijwerkingen hebt, zou ik het niet meteen verlagen. Het is heel bijzonder maar heel weinig mensen kunnen deze dosering aan met zo weinig bijwerkingen.’ Ik knik, prima, doe maar de 5000 dan. Ik mag bellen als het toch niet gaat. We nemen afscheid, zij wenst me veel succes en ik bedank haar.
Ik geef mijn bestelling door bij de Politheek en duik, omdat dit wel even gaat duren, het restaurant weer in; nog een latte, maak me gek, wat een feest! Ik neem er geen saucijzenbroodje of gevulde koek bij omdat we allemaal nog weten wat het meisje van Milner zei; ‘wat er niet aan komt, hoeft er ook niet af’. Vreselijk stomme reclame vond ik dat destijds, maar ja, het is wel waar.
De fysiotherapeut is tevreden over mijn rechterkant. De littekens zien er heel mooi uit en de huid trekt ook behoorlijk bij. Het is al bijna weer de originele kleur, daar ben ik blij mee. Er zit nog wel wat vocht, maar dat kan ze in de loop der tijd wel weg masseren. Ik ga iedere week naar haar toe om mijn voormalig operatiegebied soepel te houden. Zij zorgt ervoor dat mijn littekens niet gaan verkleven of stug worden. Ik ben er blij mee en waar ik zo mogelijk nog blijer om ben is dat ik daar geen of weinig gevoel heb. Als de fysiotherapeut bezig is voel ik soort van heel in de verte hoe onaangenaam het zou zijn, als ik daar wel gevoel zou hebben. Gelukje bij een ongelukje, laten we het zo noemen.
Ondertussen slaap ik echt een slag in de rondte en kom ik bijna niet vooruit. Ik ben helemaal buiten adem als ik mijn schoenen aan doe en heb nauwelijks energie om het brood voor Floris te smeren. Ik besluit de longpoli te bellen voor een longfoto. Zij zegt tegen me dat dit beter en sneller via de huisarts kan. Ze weet niet waar dokter Hasami is en ook niet wanneer hij terug is. Oké, ik bel de huisarts. De huisarts vraagt of ik even langs kan komen op het spreekuur, zodat ze me even kan zien. Ik kan meteen nadat ik Floris van school heb gehaald, terecht. De assistente roept me bij de balie voor een vingerprik. Vlak daarna kom de huisarts mij halen. Mijn saturatie blijkt, gelukkig, keurig 99% alleen mijn hartslag is van die 10 meter lopen wel nogal omhoog geschoten. Mijn ontstekingswaarden zijn licht verhoogd dus er sluimert iets. We zijn soort van aan het brainstormen wat er aan de hand zou kunnen niet en sluiten zo ook bepaalde dingen uit. We spreken af dat ik een Amoxicelline kuurtje mee krijg voor wat er eventueel sluimert en een aanvraag voor een Thoraxfoto in het ziekenhuis.Als ik thuis kom, vertel ik Robert wat we besproken hebben en daarna stap ik meteen in de auto om naar het ziekenhuis te rijden voor een foto. Ergens vind ik het wel heel spannend en dan de ongezonde versie van spannend.
januari 2025
vorige: 77. Huilend rent hij weg
volgende: 79. Een latte en een saucijzenbroodje