77. Huilend rent hij weg
Mijn wond aan de zijkant is eindelijk beetje bij beetje aan het helen. Zo van buiten naar binnen telkens een klein randje nieuw vel. Inmiddels zit de tweede kuur er alweer op en mag ik een weekje bijkomen. Ik denk dat het tijd is om een echte prothese aan te laten meten.
Ik wil het niet, maar denk dat het veel comfortabeler is dan het kussending. Dat is namelijk veel te licht en daardoor schuift het omhoog en hempjes en truitjes trekken scheef. Het schijnt dat een echte prothese net zo zwaar is als een echte borst waardoor je weer min of meer gelijk bent. Ik moet bekennen dat half plat ook best te doen is. Bij de tandarts in de stoel realiseer ik me dat ik daar gewoon half plat op mijn rug in de stoel lig. Het doet me eigenlijk helemaal niks, ik had het ook liever anders gehad. Niemand zegt er iets van, wat misschien ook wel logisch is. Wat moeten ze er ook van zeggen? ‘Heej, misschien had je het zelf nog niet gemerkt, maar je mist een borst’.Het is weer zover, een keer in de zoveel tijd ga ik (nog steeds) met Floris onder de douche. Kan ik even goed zijn krullen wassen en hem inspecteren op onregelmatigheden en ongenodigde gasten, die hij misschien ergens in het bos of in het hoge gras heeft opgepikt. Ik heb me al uitgekleed en draai de kraan open. Hij staat ineens met grote ogen voor me en kijkt naar mijn rechterkant waar ooit mijn borst zat. ‘Gadverdamme, zo ga ik echt niet met jou onder de douche!’, schreeuwt hij. Huilend stuift hij de badkamer uit. Ik blijf vertwijfeld achter en ben er stil van. Ik heb even geen idee wat ik het beste kan doen. Er is verder niemand thuis en ik zie voor me hoe hij geschrokken en verdrietig alleen in een hoekje zit. Na een paar minuten roep ik hem en gelukkig is hij veel dichterbij dan ik dacht. Hij komt sniffend de badkamer in en ik stel voor dat hij zijn ogen dichthoudt zodat hij er niet naar hoeft te kijken. We doen het licht uit en steken twee kaarsjes aan. In dit licht ziet alles er vriendelijker en zachter uit.
Ik zie aan hem dat hij het naar voor me vindt dat hij zo reageerde. Hij legt uit dat hij heel erg geschrokken is en dat het er met een grote pleister heel anders uit ziet. Hij had het nog niet zonder pleister gezien. ‘Het is goed lieverd, geeft helemaal niks’. Ik aai over zijn blonde krullen. Al gauw ontspant hij en klemt hij stevig zijn armen om me heen. Hij vleit zijn hoofd tegen mijn overgebleven borst en zegt dat hij het aller allerliefst met mij onder de douche gaat. Zo staan we een tijd samen onder de warme douche.
Mijn lieve mannetje, bijna tot zijn vierde heeft hij borstvoeding gehad en het is en blijft een borstenkind. Ik begrijp als de helft van je bron, je troost en veiligheid ineens geamputeerd wordt dat je je rot schrikt. Ik vind het heel fijn dat hij zo snel herstelt en dat hij er woorden aan kan geven. Het geeft mij, eerlijk gezegd, ook wel een beetje een ongemakkelijk gevoel, een soort falen. Ik probeer er maar niet aan te denken of het er zo voor altijd uit blijft zien, zo paars, zo gehavend. Als dat zo is, lijkt me een reconstructie ook weinig toevoegen. Maar goed, ik laat het maar weer los, iets met de cirkel van invloed en vertrouwen hebben.
De tweede kuur is voorbij en dat stemt mij bijzonder vrolijk! YES, ik heb het goed doorstaan! Mét die hoge dosering, Nog steeds kan ik een uur lopen en ook nog best in een doorstap-tempo, al zeg ik het zelf. Ik loop zonder problemen trappen op en af en ik lig nergens open, voor zover ik weet. Het gaat goed met me! Nou ja, nergens open? Ik heb op mijn vingertoppen een paar sneeën die niet dichtgaan. Niet heel alarmerend groot, maar het doet wel pijn, nogal. Mijn duimen zijn beschadigd en mijn linker middelvinger. Bij alles wat ik aanraak, open of dicht wil maken, op wil pakken voel ik ze. Ik besluit het bij de controle ter sprake te brengen. Mijn oncoloog knikt, ‘tsja, dat hoort toch wel een beetje bij de kuur’. Shit, daar was ik al bang voor, vond de genezing ook al wel beetje lang duren. ‘Smeren met vette crème en eventueel kunnen we een kuur een weekje uitstellen, zodat je wat verder kunt genezen’, zegt ze. Ik wil de kuur nu niet uitstellen, maar kan me goed voorstellen dat ik na deze ronde een weekje extra rust pak.
Met tegenzin moet ik toegeven dat ik steeds vermoeider begin te worden. Ze gaat verder: ‘je bloedwaarden zijn heel goed! Bloedplaatjes en witte bloedcellen zijn wat verlaagd, maar ruim voldoende om verder te gaan met de kuur. Het is echt heel fijn dat je er niet zoveel last van hebt. Je krijgt echt een behoorlijke dosis. Er zijn niet veel mensen die dat kunnen hebben. De dosering is natuurlijk wel afgestemd op jou, dat hebben we wel gedaan, dus je zou het ook moeten kunnen hebben, maar toch. Het is een toch beste een zware kuur. Ik moet er inwendig wel een beetje om lachen en ben tegelijkertijd ook best trots op mijn lichaam, die dit toch maar ‘even’ doet. Het is allemaal niet niks!Vol goed moed begin ik aan kuur nummer drie. Het gaat best oké, zolang ik maar op tijd mijn rust pak. Als hij bijna afgelopen is, bedenk ik dat het misschien toch een goed idee is om op de weegschaal te gaan omdat ik denk dat ik iets afgevallen ben. Ik zie er een heel klein beetje tegen op omdat ik het zo jammer zou vinden als ik niet afgevallen ben en ik wil wel graag. Ondertussen doe ik er niet zo veel aan, behalve dan regelmatig een stuk wandelen. Door de kuur (denk ik) heb ik minder eetlust, ben ik de hele tijd een soort van heel licht misselijk. Dat zou natuurlijk best iets uit kunnen maken.
Ik ga op de weegschaal staan en zie dat ik bijna 15 kg ben afgevallen. Die zag ik echt niet aankomen. Dat is wel heel veel. Ik ga nog een keer op de weegschaal staan en hij geeft hetzelfde getal aan. Blij huppel ik terug naar de bank. YES, zonder moeite. Voor de mensen die nu denken aan hoe ongezond het is om zoveel in korte tijd af te vallen: het is niet in korte tijd gegaan, ik heb al veel langer het idee dat er iets van mijn vetlaagje afgaat. Ik besluit naar het ziekenhuis te bellen om te overleggen of de kuur nu misschien wel bijgesteld moet worden. Vooral ook omdat ik zo moe ben, misschien is de kuur wel veel te zwaar. Ze stelt een aantal vragen waaronder de vraag of de weegschaal wel klopt. Ik ben even stil en denk na of ik zeker weet dat de weegschaal klopt. ‘Nee, geen idee of hij klopt, maar stel dat hij niet klopt en er is in plaats van 15 kg 10 kg af … dan is het nog steeds veel. Zoveel zal hij toch niet afwijken?’ Dat is ze wel met mee eens, zoveel zal het niet afwijken. Ze overlegt even met de oncoloog en komt terug met het advies te stoppen met de kuur. Die 1,5 dag maakt niet zoveel meer uit, de kuur werkt wel door. Over 1,5 week weer een controle afspraak en dan bespreken we hoe verder. Ik vind het goed!
Op een of andere manier ben ik als een kind zo blij dat ik 1,5 dag eerder mag stoppen. We hebben een fijne gezellige eerste kerstdag bij ons thuis met lieve mensen en tweede kerstdag doen we helemaal niks. Hoe fijn is dat! We kijken een kerstfilm, Robert en Floris sjoelen, ik slaap op de bank en we eten kippensoep met afbakbroodjes… zalig. Ik merk wel dat ik echt met de dag vermoeider word en mijn vingertoppen worden steeds gevoeliger. Mijn kleine teen is ernstig aan het vervellen en doet zeer tijdens het lopen. Het hoort er allemaal bij en zolang dit het is, trek ik het wel.
In ieder geval nog drie kuren en we hebben achter de rug wat ze in het ziekenhuis het liefst willen. Eventueel kan nog de dosering iets omlaag. Dan kunnen we gaan kijken of we doorgaan tot 8 kuren.
Ik neem nu eerst 2 weken pauze om even bij te komen. Klinkt als een goed plan, al zeg ik het zelf!
december 2024
volgende: 78. Hoeveel mindfulness kun je aan