75. We ronden af met een Capecitabinekuur…
In de wachtkamer tref ik de dame die ik al twee keer eerder tegenkwam. Ze is helemaal verbaasd mij daar tegen te komen en zegt dat ik er zo goed uit zie. Aan haar reactie en hele houding is te zien dat ze blij is om me te zien. Ze geeft aan dat ze veel moeite heeft om positief te blijven en zegt, net als de vorige keer, dat ze iemand als ik nodig heeft om dat te kunnen. Haar man zit naast haar en vertelt hoe het voor hem is. Ik hoor dat ze nog niet heeft geaccepteerd dat ze ziek is en volgens de artsen nooit meer beter wordt. Ik weet dat ik haar daarbij zou kunnen helpen, maar ik zeg niets. Ze heeft mijn kaartje destijds gekregen en het is nu aan haar wat ze ermee doet. Bij het afscheid wensen we elkaar heel veel sterkte en succes. Ik hoop dat we elkaar nog een keer tegen mogen komen. 
Dr. Jansen komt me halen uit de wachtkamer.
Ze vraagt hoe het met me gaat en ik stort mijn ‘uitstekend, ik loop bijna iedere dag 5 km antwoord’ voor haar uit. Ze knikt. ‘Wanneer was de laatste bestraling?’ ‘Morgen’. Ze vraagt niet of ze mijn rechterkant mag zien, ze knikt alleen en tuurt naar haar scherm. ‘Laten we een weekje tussen de laatste bestraling en de eerst kuurdag houden, dan kun je even bijkomen. Wanneer wil je beginnen?’ Aangezien ‘niet’ niet echt een optie is, schat ik zo in, haal ik mijn schouders op. Ik kan geen logische dag bedenken. We spreken af dat ik op donderdag 7 november begin met de capecitabine-kuur. Ze vraagt me of ik nog steeds hetzelfde gewicht heb. Voor mijn gevoel ben ik iets afgevallen, maar ik heb nog niet de moed gehad om daadwerkelijk op de weegschaal te gaan staan. Ik vind het zo fijn om het te denken dat het zo is. Als het dan niet zo blijkt te zijn, moet ik daar weer dagen van bijkomen terwijl ik nu nergens last van heb. ‘Ja, hetzelfde gewicht’, zeg ik. Voor de zekerheid vraag ik of ze het vraagt in verband met de dosering van de kuur. De dokter knikt; ‘Ze stemmen de hoeveelheid pillen, dus inderdaad de dosering, af op het gewicht. Maar er moet echt een aanzienlijk verschil in gewicht in zitten voordat er minder van nodig is’, stelt ze me gerust. Ze benadrukt nog wel dat het een aardig hoge dosering is, ‘maar’, herhaalt ze, ‘dat het helemaal is afgestemd op je gewicht’. Dat vat ik niet echt op als een compliment. Ze is nog niet klaar met de uitleg en gaat door. Als ik vrij snel na inname een heftige lichamelijke reactie krijg, zoals diarree, dan moet ik het weekend even stoppen en op maandag contact op nemen. Tadaaaa, dat is mogelijke bijwerking nummer 1, 
het gedeelte dat ik niet wil weten.
Bij de uitgifte van de kuur vraagt de dame van de apotheek of ik ook Metoclopramine mee wil. Ai, bijwerking nummer 2 is mogelijk misselijkheid. Bah bah … Niet zo fijn…. Aan de andere kant wel een kans om mijn hypnosescript tegen misselijkheid bij chemo voor mezelf in te zetten zodat ik uit eigen ervaring kan spreken als ik het adviseer. Gaat lekker met mijn niet willen weten wat de mogelijke bijwerkingen zijn.
Dan is het zover, weer iets om af te vinken, de laatste bestraling. Het valt me op dat de dame die me uit de wachtkamer haalt, zegt: ‘de laatste keer voor u’ en even later maakt ook haar collega bij het apparaat net zo’n opmerking. Als de bestraling achter de rug is, heb ik nog een afsluitend gesprek met een van de dames van de administratie. Ze staat even stil bij wat er allemaal gebeurd is en vraagt hoe ik het heb ervaren. Ze legt uit dat de reactie van de huid nog even kan doorzetten en dat het ook kan gebeuren dat de huid nog kapot gaat. Ze drukt me op het hart echt te bellen als ik ergens vragen over heb. Ze neemt alle tijd en vraagt tot slot of ik nog vragen heb of dat ik nog iets heb dat ze mee kunnen nemen voor verbetering. Ik zeg haar dat ik het ontzettend fijn vind dat we nog een afsluitend gesprek hebben en vertel hoe het in 2020 in Breda voor mij eindigde. Met een goed gevoel stap ik uiteindelijk 
de deur weer uit. Daar kunnen ze bij het Verbeeten Instituut een voorbeeld aan nemen. De dagen tussen de laatste bestraling en de eerste pillen-kuurdag zijn heel fijn. Ik hoef nergens naar toe, niemand prikt me en ik voel me heel goed. Heel af en toe denk ik even aan de pillen die ik straks moet gaan nemen en de reactie van de oncoloog toen ik er luchtig. Ik ben alweer bezig met plannen maken en merk dat ik toch een beetje rekening houd met de pillenchemo. Zonder dat ik er bewust voor kies, houd de planner in mij er rekening mee dat ik straks misschien 2 weken niet lekker ben. Hè bah! Niet aan denken, niks aan de hand!! Kan ik dan nog steeds 5 km lopen, lekker uit eten gaan, zelf koken en boodschappen doen? De laatste twee niet perse hobby’s van me, maar het is toch wel fijn als ik daarvoor niet afhankelijk ben van iemand anders. Ik weet het liever niet van te voren, maar kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die het wel willen weten. Die zich voor willen bereiden op dat wat kan gaan komen. Die misschien boos worden omdat ze niet gewaarschuwd zijn voor alles wat er mis zou kunnen gaan.
Ik neem op donderdagmorgen de eerste vijf pillen in. Beetje spannend vind ik het wel, vooral omdat ik daarna om 9 uur in de sportschool moet staan. Niet gaan is ook geen optie omdat ik dan op de bank ga zitten wachten tot ik iets voel.
Gelukkig gebeurt precies dat waar ik op hoop; ik vergeet helemaal dat ik de pillen genomen heb en doe gewoon mijn ding in de sportschool. Daarna drinken we koffie. Niks aan het handje, maar voor die conclusie is het nog wel wat vroeg. Daarbij ben ik bang dat, als ik dat hardop uitspreek, de ellende echt begint, een soort karma. Twee keer op een dag medicijnen is voor mij best een uitdaging dus ik zet een wekker voor de ochtend om 8 uur en eentje voor de avond om 20 uur. Het is even wennen, maar het gaat goed. Ik neem ze trouw op tijd in en pas de tijden wat aan omdat het net even beter uit komt.
De telefoon gaat. ‘Treant’, staat er op het display. Fijn dat ze tegenwoordig meestal herkenbaar zijn, de laatste tijd word ik steeds gebeld door mensen die een verbetering in gedachten hebben in mijn buurt en of ik daar meer over wil weten. ‘Nee, dat wil ik niet, laat me met rust en haal me van die lijst’. Ze zeggen dan dat ik onlangs iets heb ingevuld en als ik vraag waar deze buurt is dan blijkt het om Hoeven te gaan, waar ik al jaren niet meer woon. Het is ‘mijn’
oncologieverpleegkundige. Ze wil graag weten hoe het met me gaat. Ik herhaal de riedel dat het best heel goed gaat en vertel hoe ik ongewild toch twee bijwerkingen ter ore kreeg. Ze moet er om lachen en vraagt of ze me nog een tip mag geven. Ga iedere avond preventief je handen en voeten insmeren met een vettige crème. Gewoon voor de zekerheid. Ik gok dat de derde bijwerking uitdroging van handen en voeten is. Deze bijwerking vind ik niet spannend en ik kan me zelfs herinneren dat ze dit tijdens ons gesprek op de dag van die belastingtest (leuker kunnen we het niet maken) ook genoemd heeft.
Zoals zoveel informatie is het niet blijven hangen en dezelfde dag of nog waarschijnlijker, 5 minuten later, nog afgevoerd.