65. Ze willen iets op drie plekken in mijn borst injecteren
Als Daniëlla en ik in de auto zitten op weg naar het ziekenhuis, voor de afspraak met de longarts, sluipt de spanning weer binnen. En weg is de angst weer als we verkeerd rijden en allemaal gele borden zien. Gelukkig gaat de reis verder helemaal goed en rijden we nergens verkeerd. Als we de parkeerplaats op rijden, stap ik vast uit om naar de afdeling radiologie te rennen. We hebben het een beetje krap gepland. Verheugd stel ik vast dat ik kan rennen om even later happend naar lucht tegen een paal in de gang te hangen. Geeft niks, ik ben blij, dit is al meer dan
een week geleden. Daarbij duurt het nog geen 30 seconden en ik ben alweer helemaal hersteld. Ik meld me bij radiologie en mag plaats nemen in wachtruimte 3. Even later ben ik al aan de beurt en binnen no time is het alweer achter de rug. Op naar de longafdeling, het is pas 12.30 en de afspraak is om 13u, dus we zijn ruim op tijd.
Terwijl we zitten te wachten, gaat de telefoon; ‘Privé gesprek’ Het is dokter Jansen. Zij stond eigenlijk om 10u vanmorgen op de planning, maar er zal iets tussengekomen zijn. Ze vertelt dat ze belt om te vragen wat ze me vanmorgen verteld hebben toen ze me belden. ‘Ik vertel globaal het verhaal van de kleiner geworden tumor en de uitleg van de operatie’. Ze vertelt opgewekt dat de tumor inderdaad goed gereageerd heeft en dat het na onderzoek door de patholoog moet blijken of het resterende tumor weefsel is of misschien restschade, dat kan ook. De kuur werkt nog een tijd door dus het is altijd maar de vraag wat ze tijdens de operatie tegenkomen. Ze ziet in mijn dossier dat de operatie ingepland mag worden vanaf 8 augustus, dus dat komt helemaal goed. ‘We kijken daarna wel verder, eerst maar eens lekker op vakantie!’ Nou en of, dat gaan we doen.
Blij hang ik op. Zij weet op een of andere manier altijd iets positiefs naar boven te halen. Het is de taal die het hem doet, dat maakt echt een verschil. Hoe je dezelfde boodschap in verschillende woorden kan geven met elk een eigen gevoel … Heel interessant dit!
Hou je gedachten positief, want je gedachten worden je woorden.
Hou je woorden positief, want je woorden worden je gedrag.
Hou je gedrag positief, want je gedrag worden je gewoonten.
Hou je gewoonten positief, want je gewoonten worden je waarden.
Hou je waarden positief, want je waarden worden je bestemming.
- Mahatma Gandhi-
Dokter Hasami komt eraan: ‘Mevrouw de Haan’. Op dat moment is de spanning echt enorm. ‘Hij glimlacht dus het zal wel goed zijn’, er schiet van alles door me heen. Het lijkt een eeuwigheid 
te duren voordat hij is gaan zitten en begint te praten. ‘op de foto is niets bijzonders te zien’ ik zak 20 cm op de stoel en haal opgelucht adem. Hij vervolgt: ‘er is iets vervelends bij u gevonden, ja eh, borstkanker, hoe gaat het nu met u?’ Ik vertel hoe het met me gaat en hij zit knikkend tegenover me. We hebben het nog even over mijn longen. ‘Hoe gaat het met de benauwdheid?’ Daar kan ik echt niks zinnigs over zeggen omdat de chemo mij ademtechnisch gezien al uitschakelde voordat ik het benauwd kon krijgen. Hij knikt begripvol en geeft aan dat hij geen problemen meer verwacht op zijn gebied en stelt voor om over een jaar weer een afspraak in te plannen. Waar ik vorig jaar nog in de stress schoot van zo’n lange termijn, ga ik er nu mee akkoord. Weg uit het ziekenhuis en zo min mogelijk weer terug! We besluiten nog even te lunchen in het ziekenhuisrestaurant. Op weg naar het restaurant besluit ik gezond te gaan lunchen; salade, vis, fruit, enzovoort. Als ik de frituur ruik, gaat het iets anders. Patat met een visje, heerlijk! Even later zitten we alweer in de auto op weg naar huis. Ik ben echt zooooo opgelucht.
De telefonische intake voor de operatie, fijn dat het allemaal telefonisch kan! Ze legt me uit wat de bedoeling is en vraagt of ik op de hoogte ben dat ze voor de zekerheid een schildwachtersprocedure gaan uitvoeren om te checken of er toch nog ergens een aangedane klier verstopt zit. Ze vertelt dat ze deze procedure op dezelfde dag van de operatie, of een of twee dagen er voor doen. Ik voel een groot vraagteken opkomen en vraag hoe dat zit. Dit heb ik van de chirurg niet begrepen en zij heeft niet gemerkt dat ik dacht dat ze iets anders bedoelde. Shit … dit is heel iets anders dan wat dokter Luijten destijds tijdens de operatie deed; blauwe vloeistof aan de binnenkant van mijn bovenarm inspuiten om te zien waar de
lymfebanen langslopen. Dit gaat over op drie plekken radioactieve vloeistof in mijn rechterborst injecteren (ja, injecteren) en na drie uur een scan maken om te kijken of er, na het okseltoilet van 2020, nog een klier oppopt. Als dit het geval is dan halen ze hem er tijdens de operatie uit. Jakkes!! Het is de bedoeling dat ik mij voor de operatie een compressie bh laat aanmeten.
Een compressie bh zorgt ervoor dat na een borstoperatie de wond beter geneest en is zo ontwikkeld dat het weefsel correct en symmetrisch gevormd wordt.
De beha dient ondersteunend te zijn en de juiste pasvorm is essentieel voor jouw borsten. Dit vermindert zwelling en pijn na de operatie. Compressie bh’s zijn ontworpen om direct na de operatie te dragen om het genezingsproces te ondersteunen.
Ik krijg op de afdeling na de operatie een voorlopige prothese, van stof. Na een aantal weken kan ik een zwaardere prothese laten aanmeten van ander materiaal. Ik heb er zo geen zin in!
Of ik nog vragen heb. UH, nee, ga weg, hou op. Ik wil het er niet meer over hebben.
Na dit gesprek hebben we alles gehad op medisch gebied. Eerst maar eens lekker op vakantie en daarna zien we wel verder. Heerlijk gevoel even verlost te zijn van gesprekken en ritjes naar het ziekenhuis.
Een paar dagen later, terwijl we druk zijn met het inpakken en organiseren, word ik weer gebeld door een privé nummer. Ik schrik even en denk meteen dat het misschien iemand is die een datum voor de operatie heeft. Het is iemand van het mammacentrum in Hoogeveen die mij vertelt dat de chirurg die mij vorige week belde dacht dat ik al gezien was door een chirurg en dat is dus niet het geval. Ik moet voor de operatie gezien worden door een chirurg anders plannen ze me niet in, er is nog een mogelijkheid op vrijdag om 14.40 uur. Pfff, dat is morgen! We gaan zondagavond op vakantie en ik moet nog zoveel doen. Na een kort moment van interne weerstand, zeg ik dat het akkoord is. Morgen is prima, ik regel het wel.
Robert gaat met me mee naar Hoogeveen. Het is niet druk op de parkeerplaats van het ziekenhuis en de slagboom staat omhoog. Gratis parkeren vandaag, jippiiieee! Ik meld me bij de receptie van het Mammacentrum op de 5e etage. Het is erg druk in de wachtkamer. We nemen plaats aan de grote tafel.
Ik zie het steeds later worden er gaan wel 4 mensen voor mij met ‘mijn’ dokter mee. Ik herken hem van de foto die Daniëlla gister aan mij liet zien: ‘Hier heb je een afspraak mee’. Ruim een uur later zijn we aan de beurt. Hij zegt dat het iets uitloopt en Robert antwoordt: ‘iets? Meer dan een uur’. De dokter glimlacht en zegt dan ‘iedereen krijgt hier evenveel tijd en aandacht, dat is alleen voor de laatste iets minder’. Ik vind het nergens op slaan, maar reageer er maar niet op. Robert vindt het totale onzin, maar besluit er niets van te zeggen omdat deze man straks misschien in mijn borst gaat snijden. De dokter legt uit wat de andere chirurg ook al heeft uitgelegd en ik knik braaf. Als hij begint over het waarom er maar 1 borst af ‘mag’, vertel ik dat ik die uitleg gehad heb en het prima snap. Het is oké, ik heb het al losgelaten. Het duurt me veel te lang en vraag me af waarom we een uur in de auto hebben en nog een uur in de wachtkamer hebben gezeten. Uiteindelijk vraagt hij of hij de borst even mag zien. Natuurlijk mag dat! Speciaal voor deze gelegenheid een gemakkelijke jurk en een topje aangedaan. De jurk kan zo, floep,
naar beneden en het topje met hetzelfde gemak omhoog. Hij bekijkt en bevoelt de plek op de borst en vraagt of zijn collega, chirurg in opleiding ook even mag voelen. Uiteraard, geen bezwaar, dit geeft ons ritje tenminste nog zin. Ze zijn het erover eens dat de huid er goed uit ziet en hij verzekerd me dat ze het zo netjes mogelijk gaan sluiten. Ik had niet anders verwacht, maar het is toch fijn om te horen. Omdat mijn huid al eens bestraald is, kan het zijn dat mijn wond gaat lekken of open gaat omdat de huid wat stugger is en de bloedtoevoer een bestraalde huid minder goed is. Ik wil eigenlijk zeggen dat ik dat niet wil weten, maar ik zeg niks. Hij vraagt of ze me hebben uitgelegd wat ze precies met me gaan doen. Ik denk er heel even over na om in te schatten wat hij bedoelt. Ik vertel dat ze mijn borst eraf gaan halen en dat ik er verder niet te veel over hoef te weten. ‘Jullie weten wat jullie moeten doen en ik hoef alleen maar te liggen’.
We hebben het nog heel even over onze vakantie naar Frankrijk. Robert vertelt dat we gaan raften, parapenten en andere wilde spelletjes. De dokter en de stagiaire wensen ons heel veel plezier en we staan weer buiten. 3,5 uur onderweg voor een consult van 15 minuten. Hij heeft ons nog wel een voorlopige datum van de operatie gegeven: 13 augustus.
Na de vakantie heb ik dus nog een week om de vakantiewas te doen en het huis klaar te maken voor mijn revalidatie, die volgens de planning van het ziekenhuis 6 weken gaat duren. Ook wil ik van te voren nog een aantal mooie subtiele foto’s maken van mezelf met twee borsten. Dat is dan de voor-foto. Over een aantal maanden maak ik dan de na-foto.
We gaan het zien, een stap tegelijk.