59. Ik ben gewoon het zwakste dier in de kudde
Weer loop ik het ziekenhuis in om mijn bloed te laten controleren. Op de automatische piloot naar het priklab, nummertje trekken en wachten … Ik mag naar kamer 4 en tref daar mijn favoriete prikker. Ik word meteen blij als ik haar zie. Ik geef mijn patiëntenkaart en zeg dat ik buisjes kom halen. ‘Ik kan ook eerst even kijken of het lukt dan hoef je daar niet meer naar toe’. Even twijfel ik, ik moet sowieso naar afdeling B om mijn pleister te laten vervangen, maar ik ben ook wel nieuwsgierig of het haar nog 
een keer lukt. Een keer kan nog een toevalstreffer zijn, beginnergeluk, twee keer is echter al heel iets anders. Ik ga zitten op de stoel en geef haar mijn rechter arm. Ze trekt de band aan en ik deel met haar mijn angst dat er ergens een velletje tussen komt. Ze geeft aan dat ze er om die reden, tijdens het aantrekken van de band, altijd twee vingers tussen doet. ‘Het is nog nooit misgegaan’, stelt ze me gerust. Terwijl ik nog bezig ben om ergens anders aan te denken, prikt zij raak. Nog voordat ik iets heb gevonden wat een beetje af kan leiden, is het alweer klaar. Onder de indruk kijk ik hoe ze er een doekje op drukt, stukje tape erover, ‘klaar’, zegt ze. Ik vraag of ze verkering met me wil en we lachen beiden. Ze heeft waarschijnlijk geen idee hoe opgelucht ik ben. Er schiet door mijn hoofd dat mijn vaten misschien wel aan het herstellen zijn. In theorie zou dit mogelijk moeten zijn als je ziet dat wondjes genezen. Als het lichaam dat kan, waarom dan ook niet de vaten.
een keer lukt. Een keer kan nog een toevalstreffer zijn, beginnergeluk, twee keer is echter al heel iets anders. Ik ga zitten op de stoel en geef haar mijn rechter arm. Ze trekt de band aan en ik deel met haar mijn angst dat er ergens een velletje tussen komt. Ze geeft aan dat ze er om die reden, tijdens het aantrekken van de band, altijd twee vingers tussen doet. ‘Het is nog nooit misgegaan’, stelt ze me gerust. Terwijl ik nog bezig ben om ergens anders aan te denken, prikt zij raak. Nog voordat ik iets heb gevonden wat een beetje af kan leiden, is het alweer klaar. Onder de indruk kijk ik hoe ze er een doekje op drukt, stukje tape erover, ‘klaar’, zegt ze. Ik vraag of ze verkering met me wil en we lachen beiden. Ze heeft waarschijnlijk geen idee hoe opgelucht ik ben. Er schiet door mijn hoofd dat mijn vaten misschien wel aan het herstellen zijn. In theorie zou dit mogelijk moeten zijn als je ziet dat wondjes genezen. Als het lichaam dat kan, waarom dan ook niet de vaten.Een uurtje later belt Tineke met goed nieuws, mijn bloed is goed. Ik mag door naar de volgende ronde, Lucky me! Ik heb een paar vragen opgeschreven, maar ik hoor, als ik de eerste vraag stel, dat ze eigenlijk geen tijd heeft. Ik stel voor mijn vragen op de mail te zetten zodat ze ze kan beantwoorden als ze tijd heeft. De eerste vraag die ik voor haar heb is: Is er bij de operatie een plastisch chirurg om alles meteen netjes te maken? De tweede vraag is: ik wil een second opinion van dokter Tomasoa van het Verbeeten instituut in Tilburg, kan dit? En als laatste vraag ik mij af of het mogelijk is om halverwege deze kuur een rust in te lassen voor de operatie en daarna verder te chemoën. Ook stuur ik haar de gevraagde foto van de plek op mijn borst.
Een paar dagen later belt ze me om mijn mail door te nemen. Als eerste geeft ze aan dat de plek op de borst er fan-tas-tisch uit ziet. De operatie naar voren halen is dan ook iets wat ze liever niet doen: don’t change the winning team … Alleen als ik het echt echt niet meer aan kan, is zo’n verandering bespreekbaar. Op mijn vraag wanneer er een MRI wordt gemaakt om te kijken hoe het er voor staat, antwoordt ze dat ze dat wel zal noteren voor het eerst volgende gesprek met de oncoloog, dr. Jansen. De second opinion is akkoord, dat gaat ze voor me regelen en een plastisch chirurg is bij de operatie. Dat hadden ze net met z’n allen in het MDO besloten. Hij of zij gaat ervoor zorgen dat het allemaal zo netjes mogelijk gehecht wordt. Wat nog een uitdaging kan worden omdat ze de aangedane huid niet meer kunnen gebruiken.
Ik krijg kuur 5#12 en een week later, na weer een goede bloeduitslag, kuur 6#12. Ik heb inmiddels volledig geaccepteerd dat mijn PICC geen bloed meer geeft, dus gewoon meteen naar het priklab dan maar. Maakt het bloedprikken iets flexibeler omdat ik geen afspraak meer hoef te maken. De laatste paar keren gaat het ook zonder gedoe gewoon uit de arm, dat is ook fijn.
We staan in de meivakantie lekker een paar dagen op de camping in Gasselte, Het Horstmannsbos, fantastisch! Daniëlla en ik kwamen vorig jaar bij toeval op deze camping terecht omdat we via Social Deal een wandelarrangement met lunch hadden geboekt. Vol bewondering liepen we langs de grote water speeltuin, de zandvlakte met kampeerplekken erom heen, de trekkershutjes, het bos en daarna op de heide. Robert en Floris zijn daar vervolgens een paar weken later op visvakantie geweest en dit jaar staan wij er een paar dagen. Het slapen in de vouwwagen is wel even weer wennen. In de zomer 2019 was mijn laatste keer kamperen en als ik op handen en knieën de slaapcabine inkruip en me afvraag hoe ik me nu moet omdraaien zonder Floris te pletten, schiet er even door mijn hoofd: ‘waarom doen mensen dit in hemelsnaam’. Maar we hebben een prachtige plek in het bos. Heerlijk genieten van de rust, overdag lekker relaxen, ’s avonds BBQ’en en daarna vuurtje stoken. En kunnen we meteen checken of onze vouwwagen compleet is voor de vakantie. Floris heeft er de tijd van zijn leven, hij is de hele dag op pad. Beide nichtjes komen een nachtje logeren, verschillende vrienden van ons komen langs en Daniëlla en HJ staan van dinsdag tot vrijdag op een veldje verderop. Deze dagen maak ik mijn stappen wel, naar de wc op en neer is al 1200 stappen! Als ik een keer ’s nachts naar de wc moet, voel ik me toch wel heel kwetsbaar. Ik heb een behoorlijk levendige fantasie en heb in mijn leven nogal wat spannende films gezien met als gevolg dat ik tegenwoordig een beetje bang in het donker ben. Ik ben dat dier in de kudde dat gegrepen wordt omdat het verzwakt is en niet mee kan komen. Het is echt pikkedonker, ik hoor van alles, verbeeld me ook nog van alles en ik kan niet rennen, tel uit je winst!!
Een paar dagen later zijn we weer thuis en de vakantiewas is er al weer bijna door. Ik sta met mijn borsten in mijn handen onder de douche en vertel ze dat we binnenkort afscheid gaan nemen. Ik wacht een momentje om het tot me door te laten dringen wat ik eigenlijk zeg. Ineens weet ik het allemaal niet meer zo zeker of ik het wel wil … Ik heb ze al zo lang. Ik kan me zelfs nog herinneren dat ze begonnen te groeien en dat ik op een avond, toen mijn oom en tante op visite kwamen heel trots riep: ‘ik krijg borstjes! Voel maar eens’. Het bezoek, vooral mijn oom, was enigszins terughoudend, maar ik hield vol. Huppatee, shirt omhoog en aanmoedigen: ‘toe maar, voel maar’ … Uiteindelijk voldeden ze aan mijn verzoek. Super trots was ik! Ze groeiden uiteindelijk uit tot een mooie B-cup en in de bijna 40 jaren daarna, hebben ze nog vele maten gehad. Van A toen ik superslank was, naar C toen ik de laatste keer zwanger was. Ik schat zo in dat ik momenteel B en C heb en ik wil eigenlijk wel heel graag terug naar A.
Robert weet niet helemaal goed wat hij ermee aan moet. Hij wil me graag steunen, maar kan niet zo makkelijk praten over het afscheid van mijn borsten. ‘Ik kan er niet zo goed mee om gaan, ik houd zo van ze’, zei hij laatst. Ik snap het wel. Verstandelijk gezien is het allemaal niet zo heel ingewikkeld, maar dit is emotie en het lijkt me handig als we daar zorgvuldig mee om gaan.
Thomas voegt heel praktisch aan het verhaal toe dat ik toch wil afvallen. Twee borsten eraf scheelt toch weer wat gewicht. Of hij voelt er echt niks bij of hij parkeert dat gevoel. Floris zei laatst, toen we samen onder de douche stonden: ‘dat zal er gek uit zien, als dat helemaal plat is als je borsten eraf zijn. Dan ben je en kaal en helemaal plat’. Hij heeft vier jaar borstvoeding gehad. Hij heeft ze aanbeden, gevolgd en gekoesterd.
Ik vond een paar weken geleden bij de ruilwinkel een gipsset om een zwangere buik in te gipsen en zo te vereeuwigen. De set ligt op het bureau op onze slaapkamer en ik zie het een paar keer per dag liggen als ik er langs loop. Ik voel er nog geen echte ‘ja' bij omdat het best een enorm ding wordt. Waar laten we dat … er is ook een methode waarbij ze je hele bovenlichaam 3D scannen en dan in het klein maken van brons. Dat is wel heel duur, maar lijkt me qua afmeting een stuk praktischer. Het is alleen dat ze allang niet meer zijn waar ik zo trots op was. Ze zijn ongelijk en mijn buik is te dik. Ik weet niet of ik er heel blij van word als ik dat in de kamer zie staan. Maar goed, als ze er straks af zijn dan kan het niet meer. Misschien is dan eraf wel erger dan ongelijk en dan is er geen weg terug.
Pffff, wat een gedoe, zeg! Ik ben er zo klaar mee inmiddels met al die stomme keuzes, dat moe zijn, rustig aan doen, het allemaal maar laten gebeuren en afwachten hoe ik me daarna voel.
….. En laat maar weer los….. adem in …. adem uit … alles komt goed.
mei 2024