57. Of we blij worden van koekjes

Wij kennen elkaar al vanaf de kleuterschool en vanaf dag een zijn we vriendinnen, Jolies en ik. Mijn eerste dag op school, ik kan het me nog zo goed herinneren. Verlegen stond ik links naast de deur waar mama mij achter gelaten had. Ik vond het vreselijk! Dat is tenminste wat ik me ervan herinner. Waarschijnlijk heeft mijn juf, waar ik trouwens ook nog heel regelmatig contact mee heb, mij daar niet heel lang laten staan. . (Ik kan mij trouwens ook nog heel goed herinneren dat zij ineens weg was toen ik terug op school kwam na een paar dagen afwezigheid i.v.m. een kleine medische ingreep vlak voor de kerstvakantie. Ik vond dat toen zo erg dat ze weg was!)  Maar het moment daar naast die deur kan ik nog steeds voelen. 5 Dagen later kwam er een nieuw meisje in de klas en ik deed wat ik nu eigenlijk nog steeds doe. Ik heb mijn eigen gevoel afgesloten en me gericht op haar. Geen idee of ze het nodig had, maar ik deed het. Ik sloot bij haar aan en zij bij mij. Wij werden vriendinnen en waren, zoals ze in het Noorden zeggen, kop en kont. (Ik krijg werkelijk, echt NU, op dit moment, een inzicht .. dat ik toen deed wat ik deed en dat ik dat nog steeds doe zodat ik niet bezig hoef te zijn met mijn eigen emoties)

 

We speelden ook wel eens met andere kinderen, maar kwamen altijd weer samen uit. 's Morgens op weg naar school bedachten we al wat we die middag zouden gaan doen. Wij waren echte verzamelaars; iedere donderdagochtend, op weg naar school, stond het grof vuil bij de weg en wij namen alles mee waarvan we het idee hadden dat wij er nog iets mee konden. We kwamen met nogal wat thuis: een broodrooster (vast te repareren), 1 herenschoen (z.g.a.n. in mijn ogen en nog prima voor mijn vader. Dat het maar eentje was, deerde mij niet), een leren dokterstas (zonde om weg te doen, heb ik jaren gebruikt toen Roos en ik schooltje speelden en later detective), een tegeltje met een spreuk over het geloof (voor oma) een matras (om een hut mee te maken. Wel jammer dat we hem op de terugweg op de fiets tussen ons in door de hondenpoep sleepten zodat hij de dag erna bij Jolies weer met het grof vuil mee mocht) en zo kan ik nog een hele tijd doorgaan. Een fantastische tijd! Toen we allebei naar een andere middelbare school gingen, was het even zoeken naar een andere modus, maar het lukte en we bleven vriendinnen. Jaren later komen we erachter dat we zelfs als pasgeboren baby's al soort van kennis gemaakt hebben. Onze moeders zijn vijf dagen na elkaar bevallen in kraamkliniek Huize Sint Franciscus in Veendam. In die tijd bleven de moeders met hun baby's 10 dagen in de kliniek. Zij lagen in bed en de baby's lagen in van die glazen bakjes op een grote zaal. Misschien is het niet helemaal kennis gemaakt, maarrrr we hebben in dezelfde zaal gelegen.

We proberen al een tijdje via de app een afspraak te maken om bij te kletsen. Ik merk dat ik moeite heb met het plannen van afspraken. Mijn executieve functies [Executieve functies zijn functies in je brein die het mogelijk maken om je gedrag en je leren te sturen. Het gaat bijvoorbeeld over het vermogen om te organiseren, je te kunnen concentreren of om je gevoelens en gedrag te reguleren.] zijn opgestapt. Nou, gelukkig niet helemaal, mijn gevoelens en gedrag heb ik nog wel enigszins onder controle (volgens mij) maar mijn concentratie en het vermogen om te organiseren zijn wel behoorlijk aangetast. Vooral meerdere afspraken (ai, schrijf ik het echt op?) op een dag vind ik een dingetje. Daar ga ik natuurlijk op mijn 51e niet aan toe geven, maar ik voel het wel en daar baal ik van.

Ze stelt me via de app de vraag: ‘Ik heb een dochter die enorm van bakken houdt, vooral cakes en koekjes, kan ik jou daar ook blij mee maken?’ Even denk ik na of het verstandig is om ‘ja’ te antwoorden. Wetende als er allemaal lekkers dit huis binnenkomt, wij er met z’n allen vol voor gaan. Altijd verstandig maakt ook niet gelukkig (is dat een gezegde?) Ik antwoord dat wij daar heel blij van worden en zo is het pact gesloten … we maken een afspraak, die ik helaas weer af moet zeggen omdat ik mij niet goed voel en mijn stem ook nog helemaal weg is. Geen nood, die middag staat er een schaal met cake naast de voordeur. Man, man wat lekker! Plakje bij de thee, plakje bij de koffie, plakje voor mijn ouders die komen kijken hoe het met me gaat. Ik geef ze zelfs nog wat mee naar huis zodat ze in de avond nog iets lekkers hebben. Ik voel me heel beheerst en stel tevreden vast dat ik over mijn snaaibehoefte heen gegroeid ben. Kijk zie je wel, ik ben ook wat dat betreft volwassen geworden. Het heeft wel lang geduurd, dat dan weer wel. Ik voer de laatste plakjes op aan Robert en Floris en opperdepop alweer! Ik app Jolies om te laten weten dat we met z’n allen genoten hebben.

 

Ongeveer een week later komt ze een blik koekjes brengen en drinken we een kop thee. Het blik blijft gesloten omdat de nieuwe volwassen ik zoveel zelfbeheersing heeft dat dat gewoon kan: een koektrommel zien en hem dicht laten. Omdat mijn stem nog steeds weg is, fluister ik en zij fluistert terug. Bijna iedereen begint trouwens te fluisteren als ik fluister, heel grappig. Het klinkt ook heel spannend, dat fluisteren, alsof we samen een geheimpje hebben. We drinken thee en even later stapt Jolies weer op. Ik besluit toch even in de trommel te kijken voordat ik hem in de kast zet. O-M-G chocolate chip cookies …. Van die groten! Ze zien er uit alsof ze van de bakker komen! Prachtig in een trommeltje met bakpapier. Alleen dat al verdient respect. Mijn baksels zien er meestal ook niet heel onaardig uit, maar eigenlijk nooit zoals het plaatje. Altijd net even iets donkerder, meer ingezakt, kleiner, vormlozer, enzovoort. Toch maar even proeven dan, ze zien er zo mooi uit. Ik neem een hap en weet meteen dat ik ze moet verstoppen. Deze batch gaat offline, onder de radar, het geheime circuit in, ondergronds, enzovoort, geef er een naam aan. Gelukkig weet ik me te beheersen en snavel ik niet meteen richting de bodem. Ik zet keurig na 1 koekje de trommel in de kast. 

Zo nu en dan neem ik een koekje, bij een kopje koffie, kopje thee … het is echt genieten!
Het is trouwens niet zo dat ik helemaal niet kan of wil delen, hoor. Mijn tempo ligt gewoon iets lager dan dat van mijn man en jongste kind. En als ik het er dan weer aan toe heb en zin heb in een lekker koekje dan tref ik alleen nog kruimels aan. Ik heb mijn eigen secret stash in de kelder, wat allang niet meer zo secret is omdat iedereen weet waar mama’s mandje staat.

We krijgen bezoek, mijn schoonouders komen een weekendje langs. Van te voren bedenk ik dat het een goed moment is om te delen, om samen te genieten van deze wonderschone, heerlijk met liefde gebakken koeken. We starten echter ons weekend met andere koekjes, bokkenpoten. Vervolgens tover ik nog ergens een trommeltje met van die rolletjes, met vulling erin, vandaan. Als ik op zondagochtend, als mijn ouders ook aansluiten bij de koffie, de koeken wil pakken omdat de rest echt allemaal op is, zegt mijn schoonmoeder dat de door hun meegebrachte tiramisu op moet. En zo zitten we even later met z’n allen aan de tiramisu, ook erg lekker. Mijn not so secret stash blijft onaangeroerd in de kast staan.

Een paar dagen later zit ik met mijn clearly not icecoffee met opgeschuimde kaneel-havermelk en hazelnootsiroop heerlijk in alle stilte aan tafel. Hmmm, met zo’n lekker koekje erbij…. Uitzicht op het boerenland … genieten dit!

En toen … waren er nog twee.

 

 

April 2024

 

vorige: 56. Dat gaat helemaal de verkeerde kant op!

 

volgende: 58. Graag met een babynaaldje op de hand