55. Carboplatin en paclitaxel, bekend terrein

Alhoewel ik geen bijwerkingen wil weten en ‘blanco’ de kuur wil ontvangen, zijn sommige mensen me te snel af. Ze hebben gezegd wat ik niet wil weten voordat ik kan zeggen dat ik het niet wil weten. Het gebeurt gewoon, ineens landt daar de zin: ‘dit is een hele zware kuur’ en ‘je lichaam is nu veel zwakker dan toen’ en ‘je staat in het begin al met 1-0 achter’ … en ik maar zwoegen om positief te blijven. Op de dagbehandeling hebben ze het gelukkig door. Daar kennen ze me al: ‘deze mevrouw wil er niets van weten’. Gelukkig vertellen ze me ook niks wat ik niet wil weten.

Omdat het MDO ‘pas’ op donderdag is geweest, krijg ik de kuur op vrijdag. De optie om het op de woensdag erna te houden, is besproken, maar dan schuift het weer een halve week vooruit. Ik heb met Jel afgesproken dat ik haar app als ik in het ziekenhuis ben. Ze is aan het werk bij de receptie en loopt even met mij mee naar afdeling B, gezellig! Zij gaat straks met haar collega’s broodjes bestellen bij Mokka’s of ik ook een lekker broodje wil. Ja, dat wil ik wel, we maken er een feestje van. Ik geef aan Jel door dat ik een broodje zalm wil. Ze komt hem even later rond lunchtijd brengen. Glaasje karnemelk erbij, maak me gek, ik ben blij.

Het toedienen van de chemo duurt ruim 2,5 uur en die tijd besteed ik aan het schrijven van mijn eigen hypnosescript. Ik word er gewoon helemaal blij van! Het ziet er nu al echt prachtig uit, vol krachtige suggesties. Een wandeling door een sprookjesachtige tuin met allerlei geneeskrachtige planten en kruiden. Het valt me op hoe sterk ik me voel als ik aan het schrijven en aan het bedenken ben. Robert komt me weer ophalen en we mogen weer naar huis . Thuis ga ik verder met mijn script en rommel ik nog wat aan. De dagen daarna gaat het eigenlijk helemaal prima. Ik voel dat ik nog steeds aan het opknappen ben en steeds verder en krachtiger loop. Traplopen gaat iedere dag beter. Het inspreken van mijn zelfhypnosescript stel ik steeds uit omdat ik nog niet goed bij stem ben. Ik hoest nog veel en ik heb geen idee hoe ik een script in verschillende delen op kan nemen en daarna monteren, liefst ook nog met muziek. Ik wacht eerst nog even af tot dat ik fatsoenlijk een A4’tje voor kan lezen. Het zou ook naar zijn als ik in een diepe ontspanning lig en mezelf keihard in mijn oor hoest. 

Een week later krijg ik nummer 2#12, Paclitaxel. Deze kuur gaat een stuk sneller en voordat ik er erg in heb, zit ik alweer thuis op de bank. Ik heb het gevoel of ik zo stoned ben als een kanarie. Veel tijd om daarvan te genieten, heb ik echter niet: het paasweekend staat voor de deur en de kinderen komen langs, gezellig! Ze komen vrijdag en gaan maandagmiddag weer naar huis. De oudste komt samen met haar vriend en de middelste neemt een vriendin mee. We zijn met z’n negenen, full house, dus! We hebben het heel even over de kuur en over mijn gezondheid en verder hoeven we het er wat mij betreft niet over te hebben. Ik wil het graag luchtig houden.

Op zaterdag geeft Floris zijn grote verjaardagscarnavalsfeest. Hij is al heel lang aan het aftellen en vindt het geweldig dat zijn zussen er allemaal bij kunnen zijn. In de middag ben ik druk aan het heen en weer lopen, dingen klaar zetten, na kijken, in de kelder uit de kelder. Chips alvast onder de bar, bakjes op de bar. Blikken met vruchtjes, bekers, frisdrank, limonade, popcornapparaat, verlichting, enzovoort. Delegeren is een kunst, zullen we maar zeggen. In mijn beleving kost uitleggen wat en hoe ik het bedoel meer energie dan het zelf doen en daar gaan we dus NAT.
Ik kan het feest zelf best goed volhouden, maar voel dat ik inmiddels mijn reserves aan het opgebruiken ben. Ik wil nu niet afhaken, uitrusten doe ik morgen wel. Roos en ik zitten de meeste tijd achter de bar, het is fijn dat er stoelen staan. Het is een knalfeest, met feestmuziek,stoelendans, polonaise, verstoppertje en nog veel meer spelletjes. De grote kinderen halen alles uit de kast om de feestgangers te vermaken. Allerlei dansjes komen voorbij, inclusief de kabouterdans, de Macarena en andere voor ons totaal onbekende dansjes. We sluiten af met de film ‘De Minions’ en om 21.30 uur worden alle gasten weer opgehaald. Met de laatste energie ruimen we met z’n allen de garage helemaal op Iedereen is moe, maar onze missie is geslaagd en de garage is weer schoon.
Als ik de volgende ochtend op tijd bezig ben met het opruimen van de keuken, kom ik tot de voorzichtige conclusie dat het weekend wel wat vol gepland is. Ik ben moe en een beetje misselijk. Vanmorgen komen mijn ouders en Jel en HJ dus lekker rustig aan. Wij (de volwassenen) zitten lekker in de keuken aan tafel te kletsen en buiten woedt een of andere Nerfoorlog. Alle kinderen doen mee, ze spelen ‘verover de vlag’. De rond het huis rennende kinderen worden steeds fanatieker en hun hoofden steeds roder. Het is een mooi schouwspel om te zien. Af en toe schreeuwt een kind naar een ander kind: ‘REN!’, ‘SCHIIIIIEEET’, ‘HIIIEEEER!’. Helemaal Total loss komen ze hijgend weer naar binnen, strijken neer op de bank en keren ze terug naar de schermmodus.
Tweede paasdag, sta ik op tijd op om de keuken op te ruimen en alles klaar te zetten. We ontbijten met z’n allen en na de middag gaan de kinderen terug naar Brabant. Ik wil proberen zoveel mogelijk op te ruimen voordat iedereen weg gaat, maar merk dat ik het nog niet zo gemakkelijk vind om opdrachten te geven. Ik moet telkens een drempel over en als er eentje nee zegt, of van de radar verdwijnt, voel ik me bezwaard. Ik heb het gevoel dat het niet duidelijk is hoe het echt met me gaat. Maar dat is voor een deel mijn eigen schuld: Carrewar wil doen alsof er niets aan de hand is. Misschien de volgende keer toch maar even uitleggen hoe het is gesteld met mijn energie huishouding. Alsof je max 3000 stappen hebt voor de hele dag, op is op, je krijgt er niks meer bij en het op karakter naar de eindstreep zit er niet meer in, helaas. Of misschien maar goed ook. Ik kom er nu achter hoe vaak ik eigenlijk gewoon door ga. Tegen beter weten in, ik hou van dingen af vinken en kan niet zo goed tegen losse eindjes. Uitrusten doen we later wel. Ik denk dat het ook heel moeilijk is om het je voor te stellen als je dit nog nooit gevoeld hebt. Ik had in ieder geval zo voor dit hele gedoe geen idee dat dit mogelijk was.

Maar goed, de kinderen zijn op weg naar huis, stilte daalt als een deken neer over het huis. Langzaam zwelt de piep in mijn oor op. Ik kijk om me heen en zie hoe vies de vloer is, de wasmand puilt uit; handdoeken en beddengoed. Ik liep al iets achter en nu zie ik een enorme berg was boven op de wasmanden. Overal waar ik kijk, zie ik ‘oh ja, dat moet ik straks ook even opruimen/schoonmakenbergjes’. Ondanks dat ik doodmoe ben, maken Theo en ik samen de woonkamer schoon, hij zuigt en ik dweil … de rest doen we later wel. In de avond hang ik nog een wasje op en ik geniet van de stilte …

Stap voor stap, laat losssssss. Komt goed. Het was een fijn weekend.

 

 

 

 

April 2024

 

vorige: 54. De laatste ac-kuur

 

volgende: 56. Dat gaat helemaal de verkeerde kant op!