5. Je weet pas hoe het voelt, als je het zelf meemaakt

Ik ben helemaal vergeten te vertellen wat ik vorig jaar deed tussen de uitslag op 23 december en de scans op 30 en 31 december.

Nou, komt ie ... Ik had bedacht dat ik op het internet zou gaan zoeken naar verhalen over kanker. Echt, mocht je ooit in een situatie als deze terecht komen ... niet doen! Ik had me dus aangemeld op een lotgenoten kankergroep, waarschijnlijk om rust te vinden. Soort van geruststelling, het komt allemaal goed, niks aan de hand, maak je geen zorgen, enzovoort. Ik geef toe, een beetje naïef om te denken dat in zo’n groep alleen maar mensen zouden zitten waarmee alles goed gekomen is, maar goed, dat had ik bedacht en op dat moment leek het een goed idee. NOT!! Ik lees daar dus echter de verschrikkelijkste verhalen over terugkerende kanker, vreselijke uitzaaiingen, opgegeven familieleden, second opinions waar je diep van in de stress raakt ..., foute diagnoses, medische missers van heb ik jou daar. De ene nog erger dan de andere. Ik zak zo regelrecht met grote snelheid de put in ... Al na een klein uurtje realiseer ik mij dat ik heel snel uit die groep moet stappen. Ik stuur nog één iemand van mijn leeftijd in een soortgelijke situatie een PB of ze misschien contact wil en daarna verlaat ik de groep.

Op één of andere manier voel ik me heel krachtig en enigszins opgelucht dat ik mijn gevoel heb gevolgd. De vrouw die ik een PB gestuurd heb, Cindy, reageert bijna meteen, ze zit in een soortgelijke situatie, grote onzekerheid, afwachtend van de verdere onderzoeken die allemaal pas in het nieuwe jaar plaats gaan vinden. Het voelt fijn om het daar samen over te hebben, we zitten in hetzelfde schuitje. We spreken af contact te houden. We "spreken" elkaar via messenger: "hoe was jouw jaarwisseling?, veel succes met je onderzoek. Houd moed, we zijn hierin niet alleen, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, enzovoort". We delen ook wat helpend kan zijn. Ik vertel over de ademcoach, de meditaties en meer van dat soort dingen. Het zijn lastige dagen met zoiets dreigends boven me ... maar het is fijn om de spanning en vooral ook de helpende dingen te bespreken met iemand die hetzelfde voelt.

Dan stuurt Cindy een bericht dat ze zich vergist hebben. Ze dachten in het ziekenhuis aan eierstokkanker met uitzaaiingen, maar dat is helemaal niet waar !!!! Dat is ook wat!! Ben je al dagen zo’n beetje aan het afscheid nemen, gaat het niet door ... Haar uitslag geeft me een soort hoop ... de wonderen zijn de wereld nog niet uit! ... Ik fantaseer dat ik ook zo’n telefoontje krijg van het ziekenhuis ... stel je voor ... Ik beloof in stilte dat ik mijn leven drastisch zal veranderen als ik zo’n telefoontje krijg; ... ik ga mediteren, gezonder eten, vrijwilligers werk doen, collecteren voor de KWF, die hoge berg in Frankrijk op fietsen, geheel onzelfzuchtig wat dan ook doen ... noem het en ik doe het (binnen bepaalde grenzen, uiteraard) Maar helaas, voor mij geen telefoontje dat het allemaal niet waar is. Voor Cindy ben ik natuurlijk heel blij. Maar ik ben nu mijn ‘maatje’ kwijt. Ik moet nu op zoek naar iemand anders die samen met mij heel heel bang is.

Het is echt waar wat ze zeggen;

je weet pas hoe het voelt als je het zelf mee maakt.

Vorige: 4. Ik sta strak van de spanning

Volgende: 6. Als een ander het kan, kan ik het ook