45. Een PICC is veel eenvoudiger dan een PAC

Daar gaan we weer … in de auto naar Emmen. We melden ons bij de secretaresse van oncologie. Ik vertel erbij dat ik om 15.15 een afspraak heb bij radiologie voor het inbrengen van een PICC-lijn. Ze geeft aan dat ze een goed half uur uitlopen en dat ze radiologie belt om te overleggen. We hebben gelukkig wat ruimte … ik moet me daar uiterlijk om 15.40 melden. Het is 15 uur als de oncoloog ons binnen roept. Voordat ze kan beginnen met haar verhaal, geef ik aan dat ik geen enge verhalen en percentages wil horen. . We gaan het gewoon doen en het gaat lukken! ze knikt en zegt: ‘ik wilde helemaal geen eng verhaal vertellen, hoor’. Ik breng haar op de hoogte van mijn volgende afspraak en ze zegt dat het wat haar betreft makkelijk moet kunnen in die korte tijd. Ik ben van veel dingen (helaas) al op de hoogte. Ze wil wat weten over de kuren die ik in 2020 heb gehad en legt uit wat haar voorstel is.
We beginnen met een AC-kuur. 4 behandelingen om de week. Vanwege de dip in de witte bloedcellen krijg ik de dag na de kuur een spuitje onder de huid die de dip moet beperken. Na de AC volgt de kuur die ik in 2020 ook heb gehad; Carboplatin en Paclitaxel. Ze vraagt of ik de vorige keer klachten heb gehad of er aan heb overgehouden. Nee niks, alleen een piep in mijn oor van de Cisplatin, de kuur die ik voor de long heb gehad. Ze geeft aan dat ze daar nog even over wil vergaderen omdat Carbo familie is van Cis, maar helemaal zonder is ook geen optie. Ik grap dat Robert destijds heel bang was dat ik van ellende voor de trein zou springen door die piep en de dokter geeft aan dat dat in het Noorden nog een hele uitdaging is met de diensten die uitvallen. We lachen er hartelijk om en ik voel me sterker worden. Ik kan dit, ik ga dit doen. Ze vraagt me of ik een voorkeursdag heb en wanneer ik wil beginnen. Lachend stappen we om 15.15 uur de gang weer op. Ik heb even oogcontact met de secretaresse en ik zie hoe ze op haar beeldscherm de tijd checkt. Ik steek vriendelijk mijn duim omhoog en loop met grote passen naar straat 6, radiologie. Ik meld me bij de secretaresse en een paar minuten later word ik al binnen geroepen. Een jonge vrouw, ik denk de radioloog, legt me uit wat de bedoeling is. Ik vertel dat ik een port-a-cath heb gehad. Ze vertelt dat de PICC-lijn dezelfde route moet afleggen. Als ze het vat waar het slangetje van de PAC in heeft gezeten hebben dichtgeknoopt dan kan de PICC-lijn er niet door. Dan moeten ze eerst overleggen met de oncoloog wat dan. Ze voegt er aan toe dat het ook gewoon goed kan gaan, maar ze moet het wel melden. Het kan ook niet goed gaan. Ik kan het allemaal niet zo goed volgen. Ik ben blijven hangen bij ‘dichtgeknoopt’, dat gaat mijn pet te boven.
Ik voel de zenuwen opkomen en probeer ze te muten. Als even later haar collega binnen is, mag ik mijn trui uit doen en mee lopen. Ze kijkt naar mijn witte hemd en zegt; ‘ik zal mijn best doen, maar ik kan niet beloven dat je hemdje mooi wit blijft’. Ik grinnik: ‘ik wou dat dat mijn enige probleem was tegenwoordig’. Daar lig ik dan (weer) op een smal bankje, linkerarm opzij … ik krijg een steriel laken om mijn arm en een soort lange slof om mijn hand. . Om me heen worden allerlei dingen in gereedheid gebracht. Ze legt uit dat ze eerst een draad in het bloedvat doen om de weg te verkennen en om af te meten hoe lang het slangetje moet zijn. Met röntgenbeelden kunnen ze zien tot waar het draadje, het moet tot vlak bij het hart. Als dan het draadje goed zit dan

schuiven ze er een dun slangetje in. Klinkt niet heel ingewikkeld, ik hoop dat het heel snel voorbij is. Dan volgt het onvermijdelijke prikje … tranen schieten in mijn ogen, wat een nare prik. Er komt iemand bij mijn hoofd kijken, ‘gaat het, mevrouw?’. ‘ja hoor, het gaat wel’. Ik hoor ze overleggen, voel wat geduw en dan zegt ze:’ik kan hier niet verder, probeer jij eens, net ging het heel gemakkelijk en nu gaat hij niet verder’. Ze vertelt dat ze even de radioloog vraagt om mee te kijken. Het is een hele vriendelijke radioloog, heel sociaal en hij gebruikt veel woorden. Deze betaalt niet per letter, gelukkig.
Hij gaat bij mijn arm aan de andere kant van het groene doek staan. ‘Voelt u dit, mevrouw? Doet dit pijn?’. ‘Nee, het doet niet echt pijn, maar ik vind het een verschrikkelijk idee en een naar gevoel’. Ze begrijpen wat ik bedoel, maar daar schiet ik natuurlijk niet zo veel mee op. De radioloog zegt dat hij geen grote dingen gaat doen, maar wel even met wat trucjes gaat proberen om de draad verder te krijgen. Ik vraag me af of ik dat wel ga voelen en wat het precies is wat hij gaat doen. Ik kijk geconcentreerd naar het plafond en stel vast dat daar nog ruimte voor verbetering in zit. Een grappige poster van Jan van Haasteren, ofzo. En dan hoor ik haar zeggen: ‘ja zeg, hoe heb je dat voor elkaar gekregen’. Pffff, gelukkig, het is gelukt de draad zit erin. Een paar minuten later zit ook het slangetje erin. ‘Het is klaar, hoor mevrouw, hij zit helemaal goed’. De radioloog komt mij gedag zeggen en wenst me heel veel sterkte met het verdere traject. Kijk, zo kan het ook! Ik kan wel janken zo blij ben ik, gelukkig het is gelukt. Ik loop op weg naar buiten nog langs de apotheek om met 2 grote tassen vol spuiten, ampullen, gaasjes en weet ik wat nog meer weer naar buiten te komen. Dat is voor de thuiszorg om de PICC-lijn te verzorgen. Mijn nieuwe realiteit krijgt steeds meer vorm en ik laat me er in meedrijven. We kunnen op weg naar huis. Onderweg app ik met Roos. Gaan we bellen? Of kom je langs … moet je niet eten? Dan eet ik even snel. Zullen we uit eten? Jaaaaaaaa … ik overleg snel met Robert. Hij vindt het prima, doe maar lekker. En zo ga ik geheel spontaan met Roos eten bij de Griek. Heerlijk een samengesteld menuutje; salade, kindermenu met twee van Suzuki’s of Suflaki’s, stokbroodje met tapenade, rode wijn, heerlijk!
Als we de toetjeskaart bekijken, word ik nergens echt blij van. Dan valt mijn oog op de Elias-koffie, koffie met Tia Maria.

We zijn het er meteen over eens dat dat een mooie afsluiting is … Proost! op papa

Vorige: 44. Dat is niet wat we hebben afgesproken

Volgende: 46. Gelukkig is mijn haar er al af