42. Alles gaat gewoon door

Het leven gaat na een kankerdiagnose gewoon door. Iedereen doet gewoon de boodschappen, viert feestjes, plant uitjes, enzovoort. Ik weet nog van de vorige keer dat het zo werkt, dus ik ben er nu niet zo van onder de indruk, maar het is een heel bizar beeld. Alsof ik in een andere werkelijkheid leef. Ook wij vieren kerst en dat lukt best goed, net of er niks aan de hand is. Alsof ik het helemaal niet spannend vind. Alsof ik er niet van baal dat ik weer in deze sh*tzooi zit.

De PET-CT scan is in Emmen, ik moet me om 9uur melden dus we rijden om even voor 8 van huis weg. In de brief staat dat we straat 6 moeten volgen en ons bij de balie van radiologie mogen melden. Ik vertel daar wie ik ben, mijn geboortedarum en dat ik iets eerder ben omdat ik nogal moeilijk te prikken ben. ‘Staat er een notitie bij mijn afspraak?’ Ze kijkt en schudt haar hoofd. Ze maakt meteen een notitie en zegt dat ze bij radiologie ook heel goed kunnen prikken. We nemen plaats in wachtkamer 8 en even later word ik al binnengeroepen. De jongeman checkt of ik echt ben wie hij denkt dat ik ben en we gaan beginnen. Hij stelt vast dat ik weet wat er gaat gebeuren omdat het helaas niet mijn eerste scan is. Ik knik. Ik mag gaan relaxen in een klein kamertje met een bed. Hij gaat eerst een infuus prikken. Of ik het goed vind dat hij eerst even kijkt en welke kant ik liever heb; links of rechts. ‘Rechts mag niet in verband met een okseltoilet, maar ik weet niet of dit voor altijd geldt. Ik heb helemaal geen last van mijn rechterarm’, geef ik aan. Hij vertelt dat ze er al wat van teruggekomen zijn dat dat niet mag, maar kijkt toch eerst maar even aan mijn linkerkant. Hij heeft iets gevonden en vraagt of hij 1 prikpoging mag doen. Van mij mag het. Hij zegt bij voorbaat al sorry en daarna nog een keer. ‘Bij ons thuis mag je alleen sorry zeggen als je er iets mee doet, ik zou er mee ophouden als ik jou was’, zeg ik glimlachend tegen hem. ‘Ja, sorry’, zegt hij, ‘ik zal het niet meer zeggen’. Hij prikt in een keer goed en ik haal opgelucht adem. Ik mag nu heerlijk tot rust komen en daar hou ik van!

Ik heb een hoofdtelefoon meegenomen, maar zie dat mijn telefoon maar 30% meer is. Dat is jammer! 20 minuutjes later komt hij binnen om het radioactieve spul te injecteren. Ik voel hoe het ingespoten wordt, mijn hand wordt van binnen helemaal koud. Nu mag ik een uur helemaal niks doen. Mijn spieren moeten tot rust komen anders nemen ze het radioactieve spul op en dan trekken we de verkeerde conclusie. Een klein uurtje later haalt hij me op. Ik mag gaan liggen op een smal bedje en zo schuif ik stukje bij beetje in de enorme donut…. Wat een techniek! Als ik klaar ben, mag ik meteen meekomen naar het volgende onderdeel; een CT-scan met contrast. Adem in, adem vasthouden en adem maar weer door .. Het apparaat zie ik tijdens het vasthouden van de adem terugtellen. Dat was me nog niet eerder opgevallen.
Klaar alweer! We mogen naar huis. Nu twee dagen wachten. Overmorgen de uitslag. Het lukt me best goed om alles los te laten, maar de middag voordat we weer naar het ziekenhuis gaan, vliegt het me toch aan. Ik ben misselijk en heb het gevoel dat mijn hart af en toe een gallopje inzet. Ik krijg met moeite een klein beetje macaroni weg en daarna ga ik in bed liggen met mijn mind machine. ’s Avonds komen Roos en Ron, een welkome afleiding. Roos en ik gaan vol enthousiasme aan de rode wijn en Robert onderhoudt zijn innige vriendschap met kabouter Chouffe. Ik voel het gevaar van de alcohol, het dempt zo heerlijk. Ik kan de wereld aan en alles komt goed en alles is goed en alles zal altijd goed zijn … Veel te laat met te veel wijn op lig ik uiteindelijk in mijn bed. Ik heb de zenuwen eronder gezopen en open mijn ogen pas weer om 8uur.

Ik weet even niet waar ik ben en wat voor dag het is, maar ik voel wel iets spannends in mijn systeem. Oja, boiing daar is het weer! Vandaag krijg ik de uitslag van de 2 scans.

Een PET-CT scan kost trouwens € 1200 en een CT-scan € 200, heb ik ergens gelezen.

Ik krijg geen hap door mijn keel maar ben er nog niet uit of dit door de drank van gisteravond komt of van de zenuwen. Ik stel vast dat ik toch een soort van kater(tje) heb. Het voordeel is dat het me wel heel erg in het NU houdt. Robert heeft vannacht met zijn lens in geslapen en heeft een rood pijnlijk oog. Hij krijgt zijn lens er niet meer in en ziet dus echt heel weinig. We stappen in de auto richting Hoogeveen. Robert stapt wel achter het stuur, maar als we een stukje onderweg zijn, wisselen we toch maar. Ruim op tijd meld ik mij op de 5e etage bij de secretaresse van het mammacentrum. We mogen naar de wachtruimte achter de klapdeuren. Ik zit eerst een tijdje te scrollen op mijn telefoon en zie een post voorbij komen over mediteren in de wachtkamer tegen de stress. Ow ja, ik herinner me in een klap alles weer. Net of ik terug in dat moment ben. Ik besluit mijn eigen advies op te volgen en focus mij op de plant tegenover mij. Ik sluit me af van de omgeving en zie alleen nog maar de plant. Ik ga heel bewust ademen door mijn neus, 4 tellen in, 4 tellen uit, 4 tellen vast … Na een paar keer doe ik er een tel bij. Het werkt! Langzaam voel ik hoe ik in de stoel weg zak. Ik kijk naar de tijd; 11 uur … ze lopen uit. Ik vraag de secretaresse wat er aan de hand is en ze vertelt dat er nu nog iemand binnen zit en dat ik daarna aan de beurt ben. En dan komt ze ons halen, door de spanning heb ik geen idee meer hoe ze heet, maar we mogen meekomen. Ze steekt meteen van wal (fijn!) er zijn op de scans geen uitzaaiingen te zien en dat is positief. Er is een kleine lymfeklier die wat van de vloeistof lijkt te hebben opgenomen, maar dat moet straks even middels een echo onderzocht worden. Het is dezelfde tumor als 4 jaar geleden; Tripple negatief, graad 3. Het plekje op de huid is hetzelfde. Omdat de tumor teruggegroeid is en het door de hele borst zit, stellen ze voor om eerst een chemotraject te starten en dan te gaan amputeren. Waarschijnlijk is het dezelfde chemo als de eerste keer, maar daar zal de oncoloog mij meer over vertellen. De kans is groot dat ik kaal word. Ik moet er rekening mee houden dat het hele traject een half jaar duurt.

Sh*t, de zomervakantie!! We hebben geboekt + aanbetaald en het zal onze laatste vakantie met de vouwwagen naar het zuiden zijn omdat we het hierna anders gaan doen.

Ze willen voor de zekerheid een MRI laten maken om de andere borst te checken. Mijn agenda stroomt weer lekker vol. Ik mag in de wachtkamer zitten en word zo opgehaald voor een echo.
Mevrouw de Haan, komt u mee? Ja hoor, daar ga ik weer. Van boven uitkleden en gaan liggen. De radioloog komt even later binnen en vraagt of ik een punctie heb gehad. ‘ja’. ‘Hier?’ ‘ja’. ‘wat kwam eruit?’ ik blijf hem aankijken en hij mij. Ik begrijp even niet wat hij me vraagt. Ik zeg; ‘sorry?’ Hij herhaalt: ‘wat kwam eruit’. Ik zoek naar een antwoord en zeg: ‘kanker?’ Hij knikt bevestigend en ik vraag me af of dit een check was of ik goed opgelet heb vanmorgen of dat hij het zelf wil weten. Hij zoekt met het echo-apparaat de klier in de oksel die van kleur verschoot. Ik kan niet zien wat er in hem omgaat, hij tuurt naar het scherm en klikt en klikt. Dan zegt hij: ‘ik zie niks’. Ik haal opgelucht adem en mag me weer aankleden. Ik meld me weer bij de secretaresse en we mogen terug in de wachtkamer. Dan worden we gehaald door de oncologisch verpleegkundige. We gaan zitten en ze kijkt me meelevend aan. Ik kijk terug en vraag me af wat ik er nu eigenlijk van vind. Ik denk dat KUT de lading aardig dekt. Ze legt me wat dingen uit en we krijgen een boekje mee waar het hele traject in beschreven staat. Ik ken het traject, maar neem het boekje toch maar mee. De chemo-behandelingen en de afspraken met de oncoloog kunnen in Stadskanaal, gelukkig.

We gaan weer terug naar de secretaresse. Zij regelt, waar we bij staan, een MRI voor volgende week en 3 dagen later een belafspraak voor de uitslag. We lopen nog even langs de afdeling radiologie om informatie op te halen en gaan dan naar beneden. We hebben allebei honger, maar als ik naar het eten kijk in het restaurant voel ik nergens een opleving. Ik blijf misselijk. We eten toch maar wat en stappen daarna weer in de auto. Op weg naar huis.

Daar gaan we weer …….

Vorige: 41. Ik heb slecht nieuws

Volgende: 43. Ik weet precies hoe het zit .... NOT