41. Ik heb slecht nieuws

Ik haal opgelucht adem als we weer in de auto zitten. Ik zet Daniëlla thuis af en rijd meteen door. Robert is in mijn praktijk de tochtstrips op de deur aan het maken. Het leven gaat meteen weer door alsof er niks gebeurd is. Alsof het allemaal deel uit maakt van een dramatische film, zo een die je doet beseffen dat je eigenlijk best een heel leuk leven hebt.

Die middag loop ik met Floris in de ruilwinkel op zoek naar soepkommen voor het grote feest ter ere van de 50e verjaardag van Hendrik Jan. Ik praat met mensen die ik daar tegenkom en we zoeken op weg naar huis nog een kerstboom uit. Ik ben druk bezig met het sorteren en vooral ordenen van mijn studiemateriaal van het afgelopen weekend. Ik heb mijn diploma behaald en ben nu echt officieel Internationaal Register Hypnotherapeut. Ik ga alle hypnosescripts netjes en overzichtelijk opbergen in een map, ik word al blij van het idee. Robert en Floris gaan samen de kerstboom halen die we eerder hebben aangewezen. We zitten weer in de goede flow, gelukkig.

Dan gaat de telefoon. Privénummer zie ik staan. Het is Inge Kiewiet, de verpleegkundige van maandagmorgen die mij in 7 woorden een hele andere werkelijkheid in slingert. IK HEB SLECHT NIEUWS HET IS KANKER…
Sorry? …… ‘F*CK …. en nu?’ vraag ik. Ze legt uit dat we eerst z.s.m. een PET-CT scan moeten laten maken in Emmen. Als daar uitkomt dat het alleen het plekje in de borst is dan gaan we opereren. Ook willen we graag weten of dit te maken heeft met de vorige tumor in de borst of met die in de long. Daar heeft de patholoog anatoom nog iets langer voor nodig. Ze vermoedt dat dit in ieder geval ook een tripple negatief kanker is. Terwijl ze doorpraat zoek ik naar mijn kankergerelateerde positieve mindset om hem daarna uit te schudden en af te stoffen, shit shit shit …. De tranen lopen over mijn wangen en ik voel hoe de paniek toeslaat.

Ik hoor Robert en Floris thuiskomen met een kerstboom. Oh ja, ook dat nog, kerst. Ik vraag me af hoe ik in hemelsnaam de kerst door ga komen en laat het meteen weer los. Stap voor stap, niet te ver vooruit kijken ….. alles komt goed, echt. In eerste instantie merken ze niet wat er met mij aan de hand is en zijn ze druk bezig met de kerstboom. Alles wordt verzameld; een emmer, zand, schep. Het voelt enerzijds als een welkome afleiding. Aan de andere kant voelt het alsof er iets heel zwaars over me heen ligt. Robert ziet dat er iets met me is en komt bij me zitten. Ik vertel hem het nieuws, dat slaat in als een bom! Floris ziet het nu ook, er is iets met mama en papa? Ik vertel wat er aan de hand is en hij weet zich even geen houding te geven. Dan gaat hij weer gewoon door met het hoofdstuk 'kerstboom'. Helemaal prima wat mij betreft. Als we even later aan tafel zitten, vertellen we het Thomas en Lieke. Lieke haalt het succes van de eerste keer erbij en kopieert dat een op een naar deze situatie: Als het een keer lukt dan ook twee keer. Thomas stelt voor om de borst meteen te amputeren, wat een gedoe levert die rechtse op! Ik zie Robert wit weg trekken. Hij wil dat Thomas anders reageert, maar dat zit er niet in. Iedereen zijn eigen copingsmechanisme. Thomas schuift in twee happen de rest van zijn eten naar binnen, schuift zijn stoel naar achteren en zegt: 'ik ben klaar ik ga naar boven'. Als ik even later op zijn deur klop, roept hij dat ik NIET binnen mag komen, hij wil er niet met mij over praten. 

Met mijn diploma Internationaal Register Hypnotherapeut op zak kan ik niet anders dan kijken naar wat we geleerd hebben. De kracht van het onderbewustzijn is zo groot en de mogelijkheden zijn geweldig. Daarbij ben ik op zoek naar houvast, iets wat we hoop geeft om dit (min of meer gedwongen) pad te bewandelen. Ik app mijn docent wat er aan de hand is en of ik hem mag bellen voor advies. Als ik hem even later aan de telefoon heb, legt hij uit wat ik het beste kan doen; me verdiepen in Simontontherapie en beginnen met zelfhypnose. Het eerste lijkt op wat ik de vorige keer deed, toen ik iedere dag ging wandelen met een meditatie van Roy Martina. Hij vertelt dan dat alle kankercellen in de kleur rood oplossen en dat de chemo goed voor je lichaam is en alle goed cellen met rust laat. Ik merk dat ik meteen de behoefte voel om de ongelovigen onder jullie gerust te stellen. Je mag de keuze maken om hier niet in te geloven en ik zal de reguliere gezondheidzorg nooit helemaal de rug toe keren, no stress! Aan de andere kant zijn er wel een paar wetmatigheden die erop wijzen dat er meer is wat je kunt doen om je gezondheid te beïnvloeden dan alleen dat wat wij zien en dat wat wij hebben aangewezen als leidend.

Ik duik (uiteraard) meteen het internet op en bestel op Marktplaats 2 boeken van Carl Simonton. Een Amerikaanse oncoloog/radioloog, die deze therapie heeft ontwikkeld omdat hij merkte dat veel van zijn patiënten met kanker zo’n anderhalf jaar voor het uitbreken van de ziekte een zeer moeilijke periode in hun leven hadden gehad, met veel stress. Hij redeneerde dat als stress invloed heeft op het ontstaan van kanker, zal ontspanning een gunstige invloed hebben op de kwaliteit van leven en het herstel. Hij schreef samen met zijn vrouw, een psycholoog, 2 boeken. Die boeken heb ik dus besteld. Voor de mensen die graag even willen ‘voelen’ wat stress, angst, verdriet, maar ook blijdschap, liefde, enzovoort met onze gemoedstoestand kunnen doen, de volgende kleine oefening:

Sluit je ogen en ga in gedachten eens terug naar een heel naar moment in je leven. Ga helemaal in het moment en voel wat er toen door je heen ging. Vergroot dat gevoel en blijf daar. Neem de tijd om helemaal terug daar te zijn en vergroot dan het gevoel nog een keer. Als je dit een paar minuten hebt gedaan, open je je ogen.
Geef je gemoedstoestand nu een cijfer tussen de 1 en 10 waarbij 1 staat voor helemaal niet positief en sterk en 10 voor heel positief en sterk.
Sluit je ogen en ga in gedachten eens terug naar een heel fijn mooi en krachtig moment in je leven. Kruip in het moment en voel wat je toen voelde. Maak dit gevoel groter en groter en groter. Neem hiervoor de tijd. Als je dan denkt dat het niet groter kan, maak het dan nog groter en geniet van het gevoel. Als je dit een paar minuten hebt gedaan, open je je ogen.
Geef je gemoedstoestand nu een cijfer tussen de 1 en 10 waarbij 1 staat voor helemaal niet positief en sterk en 10 voor heel positief en sterk.

Merk het verschil tussen beide op terwijl er in het NU niks veranderd is.

Een dag later sta ik er al weer een stuk positiever in. Ik bel het ziekenhuis om te vragen of er al iets bekend is over de datum van de PET-CT scan. Ze vraagt of ik nog niet gebeld ben. ‘Nee, ik ben niet gebeld’. Ze geeft me een paar data; volgende week woensdag de PET en vrijdag de uitslag en meteen daarna een gesprek met de oncologisch verpleegkundige. Daar hebben we de actieve regelmodus, gelukkig we gaan de goede kant op.

Ik ben die middag met Floris bij Roos als de telefoon gaat ‘Privénummer’ … deze moet ik even nemen. Het is een van de oncologieverpleegkundigen, ze vraagt op meelevende toon hoe het nu met me gaat. De toon roept weerstand bij me op, ik doe het beter op opgewekt. Ik babbel er vrolijk en opgewekt op los. ‘nou’, zegt ze, ‘u staat er wel positief in’. Voor mijn gevoel is de andere optie, instorten, echt geen optie. Ik vraag haar wanneer ik uitslag krijg van het stukje huid dat opgestuurd is. ‘Ik denk ook volgende week vrijdag, tegelijk met die andere uitslag’, zegt ze. Ik geef aan dat Inge heeft gezegd dat het drie werkdagen duurt, dus ik zou toch graag eerder de uitslag willen weten. Ik wil zo graag goed nieuws, al is het maar klein. Ook voor Thomas, die heeft eerst een goede uitslag nodig voordat hij van het positieve uit kan gaan. Ze belooft Inge een berichtje te sturen, of ze me wil bellen als ze de uitslag heeft.

Roos en ik besluiten ondanks de regen te gaan wandelen. Paraplu mee? Nee, het waait veel te hard en daarbij vind ik het ondingen, zonder is beter. Als we aan het wandelen zijn, gaat de telefoon nog een keer.
Weer staat er ‘Privénummer’ … Deze moet ik even nemen. Het is Inge. Aan haar toon merk ik bijna meteen dat er iets niet goed is en dat gevoel blijkt te kloppen; het plekje op de huid is ook niet goed. Oei, dat slaat wel even de bodem onder mij vandaan. Ze zegt dat ze dit niet had verwacht. Nou, ik ook niet! ‘Toch’, zegt ze, ‘verandert dit niet zoveel, we denken nog steeds dat dit lokaal is en dus operabel, de PET-CT scan is allesbepalend voor wat we gaan doen. We hebben volgende week donderdag groot overleg en dan hoor je vrijdag meteen wat ons het beste lijkt’.

Ik heb mezelf voorgenomen, al voor dit gedoe, dat ik mijn emoties meer de ruimte ga geven. Het mag er allemaal zijn. Toch besluit ik dat dit niet het moment is en neem resoluut een andere afslag. We gaan het er nu niet over hebben.
Helemaal prima!

Vorige: 40. Begint het dan echt allemaal opnieuw?

Volgende: 42. Alles gaat gewoon door