40. Begint het dan echt allemaal opnieuw?

Ik loop al een tijdje met een eczeemachtig plekje op mijn rechterborst. Ik weet eerlijk gezegd helemaal niet hoe lang omdat ik daar, waar dat plekje zit, weinig gevoel heb. Ik kijk trouwens ook tegenwoordig niet meer in de spiegel naar mijn borsten, anders had ik het ook wel eerder gezien. Ik omarm body positivity volledig, maar mijn lichaam is toch een uitzondering, iets minder positief, zeg maar. We hebben nogal wat schade opgelopen, mijn lichaam en ik. Niet dat het er allemaal verschrikkelijk uit ziet, hoor, die littekens, maar ze verwijzen naar een tijd die ik graag achter me wil laten. Vanaf mei 2020 zijn de dames ook totaal niet meer op elkaar afgestemd en dat is heel goed te zien. Mijn linkerborst hangt er een beetje onverschillig bij … en mijn rechter is een stuk kleiner, meer opgeheven en soort van strak; ‘nee, hoor, gaat prima! Niks aan de hand!’. In een ver verleden waren ze gelijk en pasten ze in een cup A … Daar was ik helemaal content mee! Ik vrees dat ik Rechts ook een beetje verwaarloosd heb. Aanraken doet gewoon pijn dus zonder dat ik me er bewust van ben, bescherm en ontzie ik rechts.

Maar dat plekje zit er dus al een tijdje en breidt zich ook uit. Toch maar even naar de dokter. Ik ga er heen met de verwachting dat ik met zalf of crème weer thuis kom of een verwijzing naar de dermatoloog. Zo simpel gaat dat helaas niet. Omdat het de rechterborst is, wil ze er toch even naar laten kijken door mijn behandelend arts. Maar ja die heb ik niet meer op borstgebied. Ze hebben me na de behandeling losgelaten en dat was dat. Ik heb alleen nog dokter Hasami, maar die is van de long. Na wat heen en weer gepraat, komen we uit op het mammacentrum in Hoogeveen.

Een paar dagen later heb ik al een brief met niet een, niet twee, maar drie afspraken. Nou, dat is wel heel voorbarig, dat allemaal voor een eczeemplekje! Op maandagochtend 8 uur heb ik de eerste afspraak. Jemig, dat is vroeg en het komt niet uit op maandag. Ik bel naar het nummer op de brief om te vragen of de afspraak verzet kan worden naar de dinsdag en of misschien in Stadskanaal kan.
Ze legt me heel geduldig en vriendelijk uit dat Stadskanaal geen optie is en dat de eerste afspraak in het mammacentrum zo vroeg is zodat je in 1 dag alle onderzoeken krijgt en op dezelfde dag hoort wat de uitslag is. Ik bied weerstand tegen de woorden onderzoeken, uitslag en herhaal dat het alleen gaat om een plekje op de huid en het is voor de zekerheid. Er is toch niets aan de hand. Ze blijft heel vriendelijk en geeft aan dat de huisarts heeft geschreven dat ze het onderzocht wil hebben … ‘Ik zal het even voorlezen’, zegt ze … er volgen een paar zinnen waarin het woord ‘metastasen’ meteen opvalt. Ik voel dat mijn maag verkrampt en dat mijn hele systeem druk bezig is om dat woord ongedaan te maken. Ze biedt aan de afspraak naar dinsdag te verzetten, is dat beter voor u? ‘Ja, veel beter, vriendelijke bedankt’. Met een tevreden gevoel leg ik mijn telefoon neer. Een paar seconden later … Hup, daar komt het woord terug … metastasen …. Uit alle macht probeer ik terug te halen wat de huisarts tegen mij zei, of ze ongerust keek, vermoedde zij al iets? Ik weet het niet meer. Ik heb het gevoel dat ik langzaam helemaal koud word. Ik denk terug aan de verzette afspraak en bel meteen terug naar het mammacentrum in Hoogeveen. Ik vraag of ik toch weer naar de maandag mag, ze heeft het scherm nog open staan. Ik mag terug naar de maandag, gelukkig. Ik wil het helemaal niet, eigenlijk, maar besef dat we er even doorheen moeten. Goed dat ze het serieus goed onderzoeken, dat wel.

De avond voor het onderzoek kan ik maar niet in slaap komen. Uit voorzorg ben ik al ergens anders gaan liggen zodat ik alleen wakker lig van mezelf en daarbij niet ook nog Robert wakker hou met mijn gedraai. Ik zie bijna ieder uur op mijn horloge voor bij komen. Om 6u sta ik op en ik voel meteen een onheilspellend gevoel. Misselijk, angstig, zwaar, het is een rotgevoel en ik kan er ook niet echt iets anders van maken. Ik wil gewoon dat het voorbij gaat en ik wil liever naar de dermatoloog. Daniëlla gaat met me mee en gelukkig kan ik het onheilspellende gevoel tijdens de autorit een klein beetje dempen. We komen in de file en zien de aankomsttijd in Maps oplopen, shit! Loslaten… adem in adem uit - overmacht – te laat vertrokken – laat los – stel dat dit je enige probleem is – ik doe het ervoor – wat er allemaal door je hoofd kan schieten.
We hebben het ziekenhuis in zicht, maar op een of andere manier gaan alle wegen die wij kiezen niet naar de parkeerplaats. We zien waar we kunnen parkeren, maar dan draait de weg weer af. HUH, wij zijn in verwarring en ik zie de aankomsttijd van Maps verder oplopen … Een man wijst naar een weg, die we zonder hem waarschijnlijk niet of echt veel later zouden hebben gevonden. Gelukt! We melden ons bij het mammacentrum op de 5e etage en nemen plaats in de wachtruimte. Ik realiseer me ineens dat ik van plan was om 2 paracetamolletjes met coffeïne in te nemen voor de mammografie, helemaal vergeten! Geen probleem! Sidekick Daniëlla haalt onder tromgeroffel paracetamol uit haar tas! Fijn!

De verpleegkundige komt me ophalen. Ze stelt zich voor als Inge Kiewiet. Ik verontschuldig me dat we te laat zijn, maar ze zegt dat dat helemaal niet erg is omdat de afspraak na mij er al was, dus die mocht op mijn tijd. Ik vertel wat er aan de hand is en ze vraagt of ze het even mag zien. Ze onderzoekt eerst beide borsten en kijkt dan naar het plekje. Zij kan er ook niet zoveel over zeggen. Ze vertelt dat ik eerst een mammografie krijg en dat de echo, die daarna gepland staat, als de mammografie verder goed is, waarschijnlijk niet nodig is omdat het hier om een plekje op de huid gaat. Ze geeft aan dat ze straks een stukje huid weg gaat snijden om te laten onderzoeken. Ik vind dat het al weer veel te serieuze vormen aan begint te nemen en wil naar de dermatoloog.

Ik mag terug naar de wachtkamer. Het is druk met dames die hetzelfde komen doen als ik. Om beurten worden we opgeroepen en komen we terug om vervolgens weer opgeroepen te worden. Ik voel met nog steeds misselijk en heb nergens zin in. Ik mag meekomen voor de mammografie. Terwijl ik met de dame meebeweeg in bijzondere poses, trekt ze met 2 handen aan mijn borst en (hoe krijgt ze het voor elkaar) tegelijkertijd duwt ze mij licht tegen het apparaat. Goed zo, nou het hoofd opzij … Als ze een stap opzij zet, voel ik dat ik bijna omval, maar mijn borst zit tussen de platen dus ik blijf keurig op mijn plaats. Even adem in, ik doe braaf wat ze me opdraagt en neem me voor dat ik volgend jaar iets sterkers neem dan paracetamol. Ik heb een heel jaar de tijd om daar iets op te verzinnen. Ik mag weer terug in het hokje waar ik binnenkwam. Ze vraagt me nog even te wachten, want misschien wil de radioloog nog wel een echo doen. Ik zeg dat dat niet hoeft omdat het om een plekje op de huid gaat. Ze glimlacht en zegt dat de radioloog even gaat kijken of het nodig is. Ze komt weer binnen en zegt dat het iets langer gaat duren, de radioloog is nog even bezig. Terwijl ik zit te wachten gaat er van alles door me heen. Ik kan maar met moeite mijn positieve mantra vasthouden. De deur gaat weer open, ‘komt u maar even mee’. Iedere vezel van mijn lichaam wil graag de andere deur nemen en weggaan, maar ik loop braaf achter haar aan. Ik voel langzaam mijn weerstand afbrokkelen en als ik de radioloog hoor vertellen over een kalkachtige plek dan laat ik het gaan.

LADIES AND GENTLEMEN FASTEN YOUR SEATBELT … HERE WE GO

Hij kijkt met het echoapparaat naar de binnenkant van mijn borst en daarna mijn oksel. Ik inspecteer ondertussen het plafond en stel me voor dat ik ergens anders ben. 'Ik ga even een punctie nemen', zegt hij. Tuurlijk. ‘Zal ik uitleggen wat ik ga doen?’ ‘Nee hoor, ik weet precies hoe het gaat’. Ik onderga alles met een doof gevoel, alsof het niet over mij gaat… ‘ik ga nu een marker plaatsen, weet u wat dat is?’ Ik begin braaf het verhaal van het kleine radioactieve korreltje te vertellen. Zoiets is het, maar dan niet radioactief. Hij gaat het in het gebied van de punctie plaatsen zodat hij straks op de foto kan zien of hij van de goede plek weefsel heeft afgenomen.
Ik trek daaruit een paar conclusies; 1 - het kan dus zijn dat hij puncties heeft genomen van het verkeerde gebied en dat het overnieuw moet en 2 - mijn borst gaat weer geplet worden. Ik voel er inmiddels al niks meer bij. MIJN GEVOEL HEEFT DE GROEP VERLATEN. Misschien maar beter ook. De punctie is voorbij, de verpleegkundige drukt een gaasje op de wond. ‘AU!, mag het een beetje zachter?’ Nee, dat mag niet; het bloeden moet stoppen voordat er weer een foto gemaakt gaat worden en ze van te voren liever geen pleister wil plakken. We lopen weer naar het apparaat ik mag kiezen welke foto ik het minst vervelend vind; de rechte of de schuine. Ik kies de rechte omdat ik bij die schuine ook het litteken van de longoperatie voel. We doen weer die hele dans voor dat apparaat. Door de druk van de platen begint het wondje weer te bloeden. Echt een hele slechte film, dit. Gelukkig is het klaar. Ik krijg er een pleister op en mag weer terug naar de wachtkamer.

De verpleegkundige roept me weer binnen. Ze heeft 2 foto’s op haar scherm; de vorige mammografie en die van vandaag. Ze wijst het kalkachtige plekje in de borst aan. Ze legt me uit dat de drie stukjes die ze hebben afgenomen onderzocht worden door de patholoog anatoom. Ze gaat me om 16.15 bellen om te vertellen of het goed of slecht is. Heel soms duurt het een dagje langer. Tot slot wil ze nog een stukje huid weghalen. Ze geeft een prikje, het werkt vandaag in mijn voordeel dat de borst daar bijna gevoelloos is. Ze houdt me op de hoogte van de vorderingen; ‘erger dan dit wordt het niet, het kan een beetje gaan prikken, je voelt dat de vloeistof zich verdeeld'. Ondanks dat ik daar niet veel gevoel heb, prikt het een beetje en vraag ik: ‘nu voel ik echt niets meer?’ ‘Nee, ik heb het hele flesje erin gespoten’, zegt ze. Ik voel inderdaad helemaal niks, pleister erop en klaar. Trots laat ze me het stukje huid zien dat ze op gaat sturen. ‘Als ze hier niks mee kunnen, doen ze hun werk niet goed’, zegt ze glimlachend.

We nemen vrolijk afscheid en ik stap over de drempel met de overtuiging dat het erop zit. Klaar en gelukkig hoef ik eind januari niet nog de mammografie. Die uitnodiging mag ik verscheuren.

december 2023

Vorige: 39. De uitslag en het afscheid

Volgende: 41. Ik heb slecht nieuws