4. Ik sta strak van de spanning

Ik heb mezelf een soort mantra aangemeten, dat ik in mezelf herhaal als ik op het punt sta in te storten: ME ZORGEN MAKEN VOEGT NIETS TOE. We gaan die middag naar het Noorden om daar de jaarwisseling door te brengen. Ik kan het hele gedoe vrij goed van me afzetten. Binnen no-time hebben mijn zus, Daniëlla, en ik een modus gevonden om hier mee om te gaan. HUMOR ... We maken de ene foute grap na de andere en komen echt niet meer bij van het lachen. Ik zoek op internet een mooie blonde pruik uit voor straks. Grote blonde soort van porno krullen... We zien het helemaal voor ons. Ik grap tegen Robert dat ik die dan opzet tijdens de seks en dat hij dan een beetje vreemd kan gaan... De tranen rollen ons over de wangen. Bij Robert inmiddels ook, maar hij vindt het helemaal niet grappig. Voor hem is dit nog een brug te ver. Hij snikt dat hij het echt niet leuk vindt. We beloven ons in te houden.

We vieren de jaarwisseling en ook nu voel ik de onzekerheid branden ... zal ik er volgend jaar nog bij zijn? Is dit misschien mijn laatste jaarwisseling? Woesj, weg met die gedachte... De fysieke afstand qua kilometers zorgt er misschien ook wel voor dat ik emotioneel wat afstand kan nemen. Of misschien is het het effect van mijn familie? Ik weet het niet, maar ik voel me goed en sterk. Het is net alsof er niets aan de hand is. Fijn!! Als we op Nieuwjaarsdag terug naar huis rijden, vraagt Robert of ik de website, die ons door dr. Luiten is aangeraden, al bekeken heb. Ik heb helemaal niets bekeken en voel ook de behoefte niet echt. Robert geeft aan dat het misschien toch handig is om even te doen, straks stelt de dokter een vraag hierover en ben ik niet op de hoogte. Ik voel weerstand; huiswerk ? ... echt niet! Maar ik pak toch mijn mobiel en ga half liggend met de telefoon boven mij (anders word ik wagenziek) naar de website van dr. Luiten. Een van de eerste dingen die ik daar lees, is dat uitgezaaide borstkanker niet te genezen is ... BAM, dit slaat in als een bom … Ik schrik me echt he-le-maal rot. Ik was nog in de veronderstelling dat ze heel veel kunnen tegenwoordig, dat alles (bijna dan) mogelijk is ... Ineens voel ik mijn keel dichtknijpen en ben ik heel heel bang. Van die hele "ik heb de knop gevonden om de angst uit te zetten en het werkt" is helemaal niets meer over. En bedankt,  Robert! Misschien ben ik nog wel meer boos op mezelf. Mijn gevoel gaf al aan: DOE HET NIET ... en toch deed ik het ... Oké, leermomentje ... nie meer doen, opletten en mijn gevoel volgen!!!

Donderdag 2 januari hebben we een afspraak met mw. dr. Dols. Zij gaat ons vertellen wat er op de scans te zien is. Ik ben echt op van de zenuwen. De hele wachtkamer zit weer vol en ik ben bang dat we vandaag opnieuw zo lang moeten wachten. Nu hoor ik echter ook bij die "arme" mensen die bang zijn voor slecht nieuws ... Weer zie ik de deprimerende koppen in tijdschriften voor me ...

ZE BESEFTE DAT ZE HAAR KINDEREN MOEST GAAN VERTELLEN DAT ZE ZOU STERVEN ...

HET IS BIZAR OM JE EIGEN UITVAART TE REGELEN ... … MEVROUW DE KANKER ZIT OVERAL, WE KUNNEN NIETS MEER VOOR U DOEN ...

Als Robert geruststellend zijn hand op mijn rug legt, veer ik op .. ik schrik ervan. Al mijn spieren staan helemaal strak van de spanning. Ik probeer mezelf rustig te krijgen, maar het lukt me echt niet. Ik ben zo verschrikkelijk bang!! Telkens als er iemand binnengeroepen wordt, krijg ik bijna een hartverzakking. Ik zeg tegen mezelf dat het geen enkele zin heeft om me zo druk te maken ... de uitslag staat allang vast ... Het help allemaal niks ... ik ben echt heel erg bang, bang dat mijn hele lichaam vol kanker zit. Eindelijk na meer dan een uur wachten, worden we binnen geroepen.

Dr. Dols vraagt hoe het met me gaat en ik begin meteen keihard te huilen. Robert geeft aan dat we wel heel lang hebben moeten wachten en dat wel heel spannend is. Ze snapt het. Ze draait het beeldscherm onze kant op en begint te vertellen wat ze hebben gevonden. Ten eerste is de tumor in de borst echt een stuk groter dan ze hadden verwacht ... Hij is 3 (nogwat) bij 7 cm en gaat helemaal naar binnen in mijn borst. Dit is een tegenvaller. Daarnaast is er nog een plekje onderin mijn rechterlong gevonden wat een uitzaaiinkje zou kunnen zijn. Ik wacht af of er nog meer komt, maar dat was het. Ik haal opgelucht adem, godzijdank, ik zit niet vol kanker ... Robert vraagt of het nog te genezen is, als het een uitzaaiing is ... Haar antwoord is "ja". Ze geeft aan dat we morgen een afspraak hebben met de longarts. Ik vraag of het ook littekenweefsel kan zijn van een longontsteking die ik ooit in mijn kindertijd heb gehad. Ze haalt haar schouders op: "wie zal het zeggen? Overlegt u dit met de longarts, hij zal er meer over kunnen zeggen".

Op vrijdag 3 januari kunnen we bij de longarts terecht. Heel veel kan hij er jammer genoeg ook niet over zeggen. Littekenweefsel gelooft hij niet zo in (jammer, dat had ik gehoopt) Om het zeker te weten, moet er een CT-geleide punctie gedaan worden. Ze halen dan onder plaatselijke verdoving met een lange naald weefsel uit de tumor en dat gaan ze onderzoeken. Ik vraag waarom ze dan niet meteen de hele tumor wegnemen, het is maar een kleintje, toch? 'Helaas", glimlacht de arts, "dat gaat niet". Hmmm erg jammer. "Weet u", zegt de longarts, "het klinkt een beetje vreemd, maar eigenlijk moeten we hopen dat het longkanker is. Dat betekent dat de borstkanker niet op afstand uitgezaaid is en dit is voor de prognose heel gunstig".

Met deze ietwat vreemde 'wens' én een afspraak voor een CT-geleide punctie op 15 januari lopen we terug naar de auto ...

Vorige: 3. Nou, laten we het maar gaan doen ... dan

Volgende: 5. Je weet pas hoe het voelt als je het zelf mee maakt