39 De uitslag en het afscheid
En dan is het weer zover, we mogen weer naar dokter Hasami voor de uitslag van de scan. Hoewel ik tussen de afspraken door heel goed kan doen alsof er niets aan de hand is, heb ik op de dag zelf echt de bibbers. Hoeveel mensen, die zich ook geen zorgen maken, zitten daar dagelijks en zien hun toekomst in duigen vallen? Hoeveel min of meer genezen verklaarde mensen krijgen daar te horen dat HET terug is en dat er deze keer niets meer aan te doen is? Nou, dat zijn geen fijne dingen om te denken. Positive fibes only.. werkt dan heel even iets minder, helaas. Gelukkig, loopt het bij hem nooit uit en hoeven we niet lang te wachten.
Als we gaan zitten vraagt hij hoe het met me gaat. Terwijl ik vertel hoe het gaat, bedenk ik dat ik hem eerst had moeten laten vertellen. Hij heeft mijn longfoto op zijn scherm, laat hem maar eerst zeggen hoe het met mij gaat. Ik vertel echter braaf dat ik het nog best benauwd heb als ik zwem, paardrijd, flink door wandel, enzovoort. Hij zegt dat de scan er goed uit ziet. Hij scrollt door mijn longen en ik zie allemaal witte vlekken die wat mij betreft net zo goed foute boel zouden kunnen zijn. Er is niks bijzonders te zien, zegt hij, mijn longen zien er goed uit. Hij vraagt of ik in het verleden last heb gehad van astma of heb ik misschien iets anders met mijn longen gehad? Nee, niks mis met mijn longen. Hij stelt voor dat we een longonderzoek laten doen om de longfunctie te onderzoeken.
Ik begin nog maar eens over mijn port-a-cath. Hij stelt voor om hem te laten verwijderen. Ik knik, terwijl mijn gevoel zegt: ‘neeeeee, niet doen, niet weer in je laten snijden!!’. Hij vertelt dat ik een oproep van de chirurg krijg om hem eruit te laten halen. Net als ik vertel dat het infuus prikken de laatste keer met een echo-apparaat best goed ging, stelt de dokter voor om de scan nog 1 keer per jaar te laten doen.
De straling van het apparaat is ook niet gezond en vanaf de operatie in juni 2020 zijn alles scans schoon geweest. Hij ziet waarschijnlijk dat ik er niet heel gerustgesteld uit ziet en stelt voor om het 2 keer per jaar te doen. Ik ga akkoord, lijkt me een goed plan.
De telefoon gaat, het is de assistente van chirurgie. Of ik maandagmiddag kan komen om de port-a-cath te laten verwijderen. Op het moment dat ze belt, zit ik in mijn Lafumastoel met de voetjes omhoog onder een boom bij de Wedderbergen. Ik moet even een paar seconden schakelen. Oei, maandag? Dat gaat wel heel snel! Ik laat haar vraag even bezinken en geef aan dat ik liever eerst een gesprek met de chirurg wil om de, uiteraard heel eenvoudige, ingreep te bespreken. Ik wil het liever niet geheel bij kennis mee maken. Geef me iets; een roesje of desnoods een pammetje of een oxycodonnetje … De secretaresse vindt het goed, eerst praten mag natuurlijk ook! Maandag 15.50 uur mag ik me melden. Om te voor te bereiden en in te lezen surf ik op het internet. Wat ik daar tegenkom over wat er mogelijk is, stemt me blij! Er is heel veel te doen op dat gebied, nu nog de chirurg zover krijgen dat hij meebeweegt. Het blijkt absoluut geen enkel probleem te zijn! Het enige dingetje is dat een ingreep onder sedatie alleen maar in het ziekenhuis in Emmen kan…. Prima, deal!
Een paar dagen later word ik gebeld, of ik mij de volgende ochtend om 8u kan melden in het ziekenhuis in Emmen. Uuh … uuh … ik ben nog aan het nadenken en dan geeft ze zelf antwoord.
‘Ach nee, excuses dat gaat ook niet u heeft bloedverdunners en daar moet u 48 uur voor de ingreep mee stoppen. U krijgt een brief thuisgestuurd. Fijne dag!’ ‘Ja, oké, hetzelfde … daag!’
Weer een paar dagen krijg ik een oproep, woensdag 15 november om 8.45 mag ik me melden. Om 9.15 is de ingreep en om 11u mag ik weer opgehaald worden. Voor de zekerheid neem ik contact op met de afdeling chirurgie om te vragen of er iets geregeld moet worden ivm mijn moeilijk aan te prikken vaten. In dit soort gevallen denk ik meteen aan Edwin Selij met zijn boek ‘je bent het niet, je doet het’. Op het moment dat je zoiets hardop zegt: ‘ik ben moeilijk te prikken’, dan wordt het ook jouw waarheid en ga je ernaar leven. Maar goed, het hele prikgedoe was er voordat ik het ooit uitgesproken had, dus dat vind ik moeilijk te behappen. Hoe moet ik dat dan zien? De secretaresse raad me aan iets eerder te komen zodat er ruim de tijd is om te prikken. We besluiten ons gesprek met de opmerking dat alles vast goed komt.
Het is telkens weer even wennen omdat ik al een tijdje ‘los’ van het ziekenhuis ben, maar ik kan het nog. De ochtend van de ingreep houd ik mezelf voor dat ik om 11u overal vanaf ben. Eigenlijk vind ik het infuusprikken nog het spannendst. Als ik om 9u binnengeroepen word, gaan ze eerst mijn arm opwarmen. Ze wikkelen mijn arm in een doek waar vervolgens warme lucht in geblazen wordt. Na een kwartier komt de anesthesieverpleegkundige die me straks in slaap gaat brengen en houden. Zij prikt zo hop hop een infuus in mijn heerlijk opgewarmde hand en we rijden naar de kleine operatiekamer. Het is allemaal erg goed geregeld en iedereen is heel lief en geduldig. In een soort voorportaaltje van de OK, stap ik van het bed af om de OK binnen te wandelen en op de operatietafel te gaan liggen. Nog een kort gesprek wie ik ben, wanneer ik geboren ben en wat ik kom doen en dan gaan we. Ik krijg via het infuus een slaapmiddel toegediend. Heel langzaam voel ik me wegzakken, het lijkt wel of ik stoned ben, mompel ik nog.
Het volgende moment hoor ik stemmen en voel ik een prikje. Er is iemand aan het hechten die het nog moet leren. Ik hoor een stem aanwijzingen geven. Dan hoor ik: ‘niet zo hard, niet zo hard!’ Ik voel iets trekken aan mijn vel en een hand drukt op de wond. Wat mij betreft al weer veel te veel informatie. Ik zeg dat ik wakker ben en dat schijnt ook precies de bedoeling te zijn. Ik voel nog een prikje en nog eentje. Ik raak een beetje geïrriteerd, maar het is bijna klaar wordt er gezegd. Ik vraag of ik de port-a-cath even mag zien. Wil je hem mee naar huis hebben?
Jaaa, lijkt me enig! Leuk om aan de kinderen te laten zien.
Vorige: 38. Een bloedvat van 2 mm