35. We kopen een huis in Onstwedde

Een tijd van voor en een tijd van na mijn kanker. Het is gewoon echt waar! Telkens als ik een datum zie dan is daar het besef: ‘toen wist ik het nog niet’, ‘ik had daar nog geen idee’, ‘daar had ik de tumor toch
ongeveer al moeten voelen’, ‘oh ja, toen dacht ik nog dat we op vakantie zouden gaan’. 

Steeds vaker horen we Corona in het nieuws, van iets dat ver weg aan de hand is naar iets heel dicht bij. Ik stop met het kijken van het journaal en nieuws op mijn telefoon omdat ik het er ‘gewoon’ niet bij kan hebben. Omdat ik heb besloten dat angst wat betreft de kanker niet voor mij werkt, werkt dit voor corona ook niet. De angst staat helemaal uit. Door Corona lopen de plannen van heel heel veel mensen anders dan gepland. Ik houd me daar nauwelijks mee bezig, ik heb mijn eigen strijd.  Of misschien meer een soort van rouw, afscheid nemen van alles wat we kunnen gaan doen. Bijzonder is het besef dat dat zonder kanker dus ook allemaal niet door had kunnen gaan. Voor ons heeft Corona ook iets gebracht, voor zover je hiervan kunt spreken, natuurlijk. In december 2019 krijg ik de diagnose borstkanker, in januari 2020 horen we dat het er twee zijn, in dezelfde maand kopen we onze chalet,
die de 20e februari, op Robert’s verjaardag, in Onstwedde wordt geplaatst. 

In diezelfde maand begin ik in Breda met mijn chemobehandelingen.  Terwijl wij nog druk zijn met het op en neer rijden en alles zowel in Onstwedde als in Hoeven regelen, gaan in maart de scholen in lock down. Floris hoeft niet meer naar school en dat komt ons eigenlijk heel goed uit. Robert geeft bij zijn baas aan dat hij het niet vertrouwd om bij klanten in en uit te lopen terwijl ik met verminderde weerstand thuis zit en mag gedeeltelijk vanuit huis werken. En zo vertrekken we op een dag met ons drietjes naar Onstwedde, naar onze chalet. Het voelt een beetje dubbel om de rest van de kinderen achter te laten, maar als ik er niet ben, wordt het voor hun makkelijker om af te spreken met leeftijdsgenoten. Ze hoeven niet meer bang te zijn dat ze mij besmetten.

We genieten daar in Onstwedde van de ruimte, de rust en de gezelligheid. Robert klust zich een slag in de rondte; ons terras, de watervoorzieningen en wat er nog meer nodig is. Ik kom er door kanker achter dat ik nogal wat plannen op de plank heb staan. Allemaal nog uit te werken opties. Dingen voor later, als er meer tijd is en als de kinderen groot zijn. Tijd zat, toch? Ik heb nog een heel leven voor me. 

En net nu ik aan de betere helft van mijn wil beginnen, krijg ik kanker en vraag ik me serieus af of ik nog wel een later heb. Het is alsof er een film afgespeeld wordt. Sommige scenes zijn oké, als we dat niet meer doen, dan niet. Maar er zijn ook scenes die pijn doen, stel dat dat nooit meer gaat gebeuren. Stel nou eens dat dat niet meer kan. Door het hele kankergebeuren en mijn twijfel of ik nog wel een ‘later’ heb om al die leuke dingen te doen, (verhuizen naar het Noorden, om nog dieren te kunnen hebben, om nog een grote tuin te hebben) zijn we versneld met de verhuizing aan de slag gegaan. Nu moet je weten dat Robert nogal honkvast is. Waar ik in mijn leven 9 keer (zoveel?) verhuisd ben. Heeft hij slechts 1 keer deze stap genomen. Hij vindt het behoorlijk spannend en dat zet onze relatie nogal onder druk. Gelukkig kennen we elkaar inmiddels zo goed dat we beiden meestal wel aanvoelen wanneer iets serieus is en wanneer er beslissingen worden genomen. Robert geeft aan dat hij het met zijn baas gaat bespreken, zonder baan is een verhuizing echt een NO GO. 

De baas van Robert is bereid mee te denken en geeft aan dat hij op 1 januari 2022 over kan stappen naar team Noord. Als hij hier geen gebruik van maakt, kan het niet meer gegarandeerd worden. Daarbij is het ook nog zo dat er in het Zuiden een mannetje uit moet en ze komen in het Noorden eentje te kort. 

We zijn er even stil van, dat is wel heel erg snel. Toch maakt mijn hart inwendig een sprongetje; jippie!!! Dat is goed te overzien. We hebben bedacht dat het voor de meiden het beste is als we in Hoeven een chalet kopen zodat we daar nog een plek hebben waar we in vakanties naar toe kunnen. Een huisje waar de kinderen bij ons langs kunnen komen. We komen er achter dat veel meer mensen op zoek zijn naar een chalet en dat het niet zo simpel is als we hadden gehoopt. Ik zie een chalet op Marktplaats en na snel overleg, bel ik het nummer dat erbij staat. Een aardige meneer vertelt dat er die middag iemand komt kijken. Hij belooft me dat hij me belt zodra hij weet of de koop door gaat. Een paar dagen later, bel ik om te vragen of er al iets bekend is. Helaas, de chalet is verkocht, het wachten is nog even of de financiering rond komt. Jammer voor ons. Een paar weken later belt hij me op en hij vraagt of we nog geïnteresseerd zijn. Ja, dat zijn we zeker! We mogen komen kijken en zijn meteen verkocht! Het is een prachtige ruime chalet. We vieren dat we weer een stapje verder zijn. 

Dat betekent dat we dus gerichter naar huizen kunnen gaan zoeken en ook ons huis de markt ‘opgooien’. Ik vertel het nieuws aan een vriendin en ze vraagt me of ze mijn nummer aan iemand mag geven die heel graag in onze straat wil wonen. Ik vind het prima. Binnen een half uur heb ik een bericht via What’s app en 2 weken later komt ze langs om te kletsen. Ik laat haar het huis zien en vertel ons verhaal. Ze is helemaal lyrisch over ons huis! We spreken af dat we na de zomervakantie nog contact opnemen over het vervolg. Afin, om een lang verhaal kort te maken. Zij kopen ons huis en wij zoeken verder in Onstwedde en omstreken naar ons nieuwe huis. We hebben een paar bezichtigingen, kijken op internet, krijgen nog wat tips hier en daar … Robert is er maar druk mee.

We hebben een bezichtiging op vrijdagmiddag. We zijn de laatste mensen die komen kijken. Het valt me meteen op dat het heel stil is als we uit de auto stappen. Onze aankoopmakelaar is van de partij, hij komt iets later binnen. Ik loop met de verkoopmakelaar door de gang en vraag; ‘wat zit er achter die deur?’. Dat is de deur naar de kelder, de bewoners gebruiken de kelder niet daarom stond hij ook niet op de foto en niet bij de beschrijving. Dan weet ik het; ‘dit is ons huis’. Ik wil al heel lang een kelder en was bereid er afstand van te doen, maar nu weet ik het zeker. Ik zie het maar als een teken. We lopen verder van ruimte naar ruimte… het huis is echt precies wat we allebei willen. Groot stuk grond, maar niet te groot. Grote schuur, maar niet te groot. Een aparte garage voor Robert zijn motor en kever, perfect! Met een uitzicht waar je stil van wordt. Ik zie de kippetjes al scharrelen. Onze makelaar vraagt wat we ervan vinden. Ik stel voor een goed bod te doen. Ik heb het een beetje gehad met dat huizen kijken, de onzekerheid waar we terecht mogen komen en wat wel en wat niet, ik doe het er niet zo goed op, die onzekerheid. En zo komt het dat wij de maandag er na een telefoontje krijgen van onze makelaar dat Robert mag gaan klussen. Gefeliciteerd, jullie hebben de woning! Ge-wel-dig! Wat een feest! De opluchting..
Het is nog wel een paar maandjes wachten, pas 2 mei krijgen we de sleutel. Maar dit mag de pret niet drukken! Ik bedenk dat het een goed moment is om qua spullen flink te downsizen. Leuk bedacht! Ik kan heel slecht dingen weggooien, niet gewoon slecht, maar echt heel slecht. Bij alles wat ik tegenkom bedenk ik waarom ik het nog even bij me moet houden. Ik weet van veel dingen ook precies waar ze vandaan komen, van wie ik het gekregen heb. Daarbij (ook nog) ben ik soms bijgelovig. Neem nou mijn kankermutsjes en mijn haarband. Ik heb ze niet meer nodig, maar durf ze toch niet goed weg te doen. Doodsbang dat juist daardoor de kanker terugkomt. Ik doe echt mijn best om daar over heen te stappen, maar hoeveel ruimte neem zo’n tas nu in beslag. We houden hem nog eventjes. Zo heb ik heel veel dingen in de hand, die ik na uitvoerig bevoelen en bewonderen gewoon weer terug leg. En zo komt het dat wij op zondag 1 mei in een tjokvolle vrachtwagen, waar nog niet eens alles in zit, richting het Noorden rijden. Er kwam geen einde aan al die spullen uit ons huis. Ik had zo’n gestructureerd idee, zo overzichtelijk, maar dat is niet gelukt.

Dingetje blijf je houden, zullen we maar zeggen.

Vorige: 34. De mammografie

Volgende: 36. Mooie plannen