34. De mammografie

Ik hik er al een tijdje tegenaan - de mammografie van 2022 - Ja, dat is de deal; gewoon 1 keer per jaar een controle met de plettende platen, meer is het niet. Het hele jaar door is dit heel aannemelijk en geen enkel probleem, behalve als ik daadwerkelijk een afspraak moet gaan maken. Van het Amphia heb ik de uitnodiging al gekregen, maar die afspraak is na de verhuizing, dus heb ik vrolijk en lichtvoetig afgebeld ‘… dan kan ik niet dan zijn we verhuisd… nee, we verhuizen naar het de provincie Groningen.’ We lachen allebei, ‘nee, daar kom ik inderdaad niet even voor terug rijden … ja, ik maak in Stadskanaal een afspraak, oké bedankt! Daaaag !’
Het maken van een afspraak was er soort van nog niet helemaal van gekomen en dan ineens na de longoperatie is mijn rechterkantje even niet zo blij. Ik zie het onderzoek echt he-le-maal niet meer zitten. Ik ben me ervan bewust dat ik hoe dan ook iets moet gaan ondernemen. Ik besluit ernaar te vragen als ik voor de uitslag van de long-ct kom bij dokter Hasami. Na een paar vragen over en weer weten we waar het over gaat. Ik geef aan dat ik het niet zie zitten omdat het nogal beurs is aan die kant en of er ook een ander onderzoek mogelijk is. Hij verwijst me door naar iemand anders. Hij maakt een aantekening in de computer en zegt dat ik vanzelf opgeroepen word. Ik ga ervan uit dat ik opgeroepen word om met iemand in gesprek te gaan om de mogelijkheden te bespreken. Een paar dagen later krijg ik een uitnodiging om een arts te bezoeken in het ziekenhuis in Hoogeveen. Ik begrijp niet helemaal hoe en waarom, maar besluit erop te vertrouwen dat het wel goed komt. Even overweeg ik om er achter aan te bellen om te onderzoeken wat er precies gaat gebeuren, maar ik ben een soort van ‘bel- en regel-moe’. Dus een paar weken later, rijd ik naar Hoogeveen. Dat is echt een heel heel groot ziekenhuis!! Ik moet 4 keer de weg vragen en uiteindelijk neem ik plaats in de goede wachtkamer op de 5e etage.
Het is een vrouwelijke dokter of een verpleegkundige die me even later komt halen. We nemen even vluchtig mijn medische geschiedenis door en ze knikt onder de indruk. Ik knik volgzaam mee en vraag me ondertussen af of ik niet beter, bij het krijgen van de uitnodiging, had kunnen bellen wat ze nu eigenlijk gaat doen?
Ze zegt dat ik doorverwezen ben omdat er een verandering is, de klachten zijn verergerd. Ze kijkt me vragend aan en ik kijk vragend terug. ‘Verergerd? Ja, ik ben geopereerd aan mijn rechterlong. Ze hebben 4 mei een thoracotomie uitgevoerd, mijn hele rechterkant hebben ze opengemaakt en het lijkt me niet zo prettig om aan die kant tussen die plettende platen te gaan. Dus mijn vraag is of het ook anders kan.’ Ze kijkt op haar scherm en geeft aan dat er gewoon een mammografie gepland staat na deze afspraak. Ze zegt dat ze eerst wel even wil kijken. Ze drukt op mijn borst en bij iedere aanraking raak ik er meer van overtuigd dat ik die mammografie echt niet ga laten doen. Ze begrijpt me gelukkig en zegt dat het ook niet hoeft. Ik zie geen enkele reden om ons zorgen te maken, laten we het een jaartje over springen. Ik ben opgelucht en vraag haar of dit nu niet anders kan. Tot nu toe blijkt die mammografie toch echt het betrouwbaarste middel om (beginnende) kanker op te sporen. De ct-scan van de long is daarvoor niet geschikt. Ze geeft aan dat ik voor de volgende afspraak ook gewoon in Stadskanaal terecht kan. Haar collega zit daar een keer per week. Ze laat voor mij een afspraak inplannen dan kan ik met haar bespreken wat we gaan doen en als het niet de mammografie is, wat dan wel.

En laat lossssssss ….

Een paar maanden later krijg ik een uitnodiging voor een mammografie in het Refaja-ziekenhuis in Stadskanaal. En 20 minuten later een afspraak waarin de uitslag krijg. Het vliegt me meteen naar de keel. Ik zie ook niet of de arts in Hoogeveen de opdracht voor deze afspraak heeft gegeven. Ik bel naar Hoogeveen en na een uitleg van mijn kant, een paar mislukte doorverbindacties, drie keer terugbellen en opnieuw uitleggen, komen we erachter dat de afspraken per ongeluk anders om gepland staan.
Aha! Gelukkig, we zijn eruit! De afspraken worden omgedraaid, eerst overleg en dan pas de mammografie, of niet, tot slot dan weer een afspraak voor de uitslag.
Op de dag van het onderzoek neem ik twee paracetamol met coffeïne in. Jemig, wat vind ik het spannend! De arts die ik van te voren spreek, legt uit dat ik zelf mag aangegeven hoe strak de platen op elkaar worden geperst. Als ik aan geef dat ik het spannend vind dan gaat ze het laatste stukje aandraaien met de hand ipv met haar voet op een pedaal. Ze raadt me aan de mammografie wel te laten uitvoeren, andere vrouwen laten het ook doen na het bestralen. Het is pijnlijk, maar wel te doen met een beetje meebewegen van degene met haar voet op het pedaal en de handen aan de knoppen.
Ik sta inmiddels wel enigszins onder spanning, maar houd alles nog netjes binnen. Het onderzoek is pijnlijk, maar het is te doen. Kijk dat is wel heel bijzonder, na een onderzoek zal ik altijd zeggen dat het te doen is omdat niet te doen niet tot de opties behoort. Goed te doen is uit opluchting dat het voorbij is en er vooral niet meer aan willen denken. Maar goed het is achter te rug en zit even later alweer bij de arts voor de uitslag. Alles is goed, niks bijzonders te zien. Hoe vond ik het gaan?
‘Nou, het was best pijnlijk, maar goed te doen’.

Oké tot volgend jaar dan maar …

Vorige: 33. Wat zat er in mijn long?

Volgende:  35. We kopen een huis in Onstwedde