31. De CT geleide punctie

De uitslag van de PET-CT is me, besef ik later, meegevallen, ik heb de conclusie getrokken dat maar 1 oranje plekje beter is dan alles wat had kunnen zijn en wat erger was geweest. Ik had ook helemaal vol uitzaaiingen kunnen zitten. In theorie had ik ook onder een bus kunnen komen, maar dat soort zaken tellen we voor het gemak even niet mee. Even alleen intern, dat is al spannend genoeg. De vorige punctie, in 2020, viel in mijn beleving enorm mee, dus waar zou ik me dan druk over maken? Tot zover alles onder controle.

2 Dagen voor de afspraak heb ik een consult bij een orthomoleculair therapeut. Zij vertelt me dat mijn lichaam en emotie soort van losgekoppeld zijn en dat ik deze 2 weer mag verbinden. Het verhaal is natuurlijk veel uitgebreider, maar dat doet er hier even niet zo toe. Ik mag gaan voelen, dus dat zeg ik steeds tegen mezelf. Om de haverklap stel ik mezelf de vraag waar ik iets voel en daarna ga ik er naar toe met mijn aandacht. Een hele klus! Ik kom er dan ook achter dat ik tot nu toe heel gemakkelijk over emoties heen stap. Een alles dempende positieve houding. Check, gaan we iets aan doen!

De dag van de punctie staan we iets vroeger op dan anders en ik voel me niet goed. Ik baal er een beetje van en trek de conclusie dat de timing van ‘het weer mogen voelen’ best iets nauwkeuriger gekozen had mogen worden. Zul je net zien, bedenk ik dat het wel tijd is om te voelen, voel ik me niet goed. Beter is wachten tot na de kanker, maar ja zo werkt het natuurlijk niet. Nog beter is het opruimen van alles wat in de weg zit zodat de kanker na vertrek ook weg blijft … en ik zonder al te veel hindernissen door kan … Maar goed, naar het ziekenhuis, op tijd want er ligt sneeuw. Thomas brengt straks Floris naar school. Ik meld me bij radiologie. We mogen nog even plaats nemen. Even vraag ik me af of ik na de punctie gewoon moet lopen naar de afdeling. Dan komt er een bed aangereden. Ze parkeren het in de gang van de CT-scan. Daar is mijn antwoord.
De arts stelt zich voor en vraagt of ik er zin in heb. Nou enorm, heb er mijn lunchafspraak voor afgezegd! Hij vraagt of ik weet wat hij gaat doen. Ik vertel braaf dat hij 2 buisjes weefsel af gaat nemen uit de plek in mijn rechterlong. Hij rekent het antwoord goed en ik mag op mijn buik gaan liggen. Hij vertelt dat hij eerst de huid gaat verdoven, het kan even prikken. Dan voel ik de prik. Ik schrik ervan! Het doet echt pijn! AUW! Roep ik een beetje boos. En dan nog een prik. De dokter biedt zijn excuses aan. Ja, ik snap ook wel dat hij het niet expres doet, maar het doet echt pijn! Ik vraag me af hoe het kan dat ik dit niet meer weet van de eerste keer. Tegelijkertijd ben ik er eigenlijk ook wel blij om, ik heb nu een helemaal zorgeloze aanloop naar de ingreep gehad. De dokter doet van alles, maar vertelt niet aan mij wat hij doet. Ik voel hem af en toe op mijn ribben duwen en dan weer een scherpe pijn en een klik. Dit een paar keer achter elkaar. Ik ga ervan uit dat de klik het happertje is dat weefsel uit mijn long haalt. Ik voel ineens een soort pijnschok door mijn lichaam gaan. Het duurt me allemaal veel te lang. Ik wil gewoon weg daar en voelen wil ik al helemaal niet meer. ‘Carmen heeft de groep verlaten’. Zo simpel is het echter niet, helaas. En dan is het gelukkig klaar. Pleister erop en ik mag omrollen op het bed. Ze brengen me naar de verpleegafdeling waar ik bij mag komen. Naast mij ligt een mevrouw die voor mij dezelfde ingreep heeft gehad. We kletsen even over de punctie. Zij heeft hem ook al eens eerder gehad en wist het ook niet meer. Ze doen hier vast iets in de koffie waar je alles door vergeet. Doe mij maar nog zo’n bakkie, dan.

De uitslag van de CT geleide punctie - brrrrr even vind ik het heel spannend, maar dan besluit ik dat het allemaal reuze mee valt en dat het toch iets anders blijkt te zijn. We lachen wat af met de Dokter, ik zie het helemaal voor me. De dokter steekt meteen van wal: ‘de patholoog heeft niets gevonden, er zaten geen afwijkende cellen in de biopt’. Ik ben opgelucht, maar de Dokter niet. We willen toch graag weten waarom de scan een oranje plekje liet zien. O ja, dat was ik alweer bijna vergeten. Oké, duidelijk, we moeten iets doen; bestralen dan maar? Helaas, de Dokter wil graag opereren. Zijn voorstel is om via een kijkoperatie het stuk long weghalen waar het plekje in zit. Wat ze in 2020 besloten om niet te doen, gaan ze nu alsnog doen. De rechterlong bestaat uit 3 compartimenten en ze gaan het onderste verwijderen. Pffff, wat een gedoe! Maar geen paniek, zolang er een plan is, is er hoop. Ook al komt dat plan helemaal niet gelegen. We gaan zondag 1 mei een hele grote vrachtwagen volladen met onze spullen en die mogen we lossen in onze toekomstige schuur. We krijgen 2 mei de sleutel van ons nieuwe huis, dus kunnen we eindelijk aan de slag… En nu dit, mijn hele systeem is hard aan het werk om er toch nog iets goeds van te maken, zodat ik me beter voel.

Ik mis dan een groot gedeelte van de totale chaos. Ik lig dan lekker rustig op een kamertje … Nee, nog steeds vind ik het geen goed idee, maar ik snap de Dokter ook wel. ‘Oké, zeg ik, ik neem aan dat dit kan in Groningen?’ Nou, zegt de dokter, dat lijkt me niet handig. Als het hele dossier overgedragen moet worden, duurt dat veel te lang. Daarbij is er een grote kans dat de chirurg daar bepaalde onderzoeken nogmaals wil gaan doen. Dat gaat allemaal veel te lang duren en dat willen we niet. De operatie kan hier gedaan worden door dezelfde chirurg die u in 2020 ook geopereerd heeft, hij kent de situatie. Ik vraag me even af wat er te kennen valt, maar zeg niets. De Dokter heeft geen idee op wat voor termijn de operatie ingepland kan worden, maar gaat zijn best doen om het zo snel mogelijk te laten gebeuren …

Oké, dit is wel echt level UP loslaten en vertrouwen hebben dat het allemaal goed komt ….

Vorige: 30. Een hele slechte 1 april grap

Volgende: 32. Zo'n operatie maken we niet vaak mee