25. U hebt hem toch niet voor niets?
Ik kom voor een scan - route 47 ... shit, toch met contrastvloeistof. Ik had gehoopt dat het niet nodig was geweest. Toen ik vorige week de afspraak in de agenda zag staan, heb ik heel kort overwogen of ik even voor de zekerheid zou bellen naar het ziekenhuis. Ik besloot toen om het los te laten. Als ik net doe of het er niet is dan is het er niet. Dát heeft even lekker niet gewerkt, helaas! Er moet toch geprikt worden. De radioloog inspecteert mijn arm en praat tegen zichzelf …. moeilijk te prikken ... hij klopt op mijn hand, wrijft haar warm .... klopt weer op mijn hand, elastieken band aantrekken. Hij klopt nog eens ... hij kijkt bedenkelijk ... hmmm, ik zie hier iets ... zegt hij ... Ondertussen concentreer ik me op mijn ademhaling en herhaal in mijn hoofd: adem in adem uit, ik sta zo weer buiten…
Hij stelt voor dat hij het 1 keer probeert en als het niet lukt dan niet. Goed voorstel, gaan we doen!
Hij vraagt me wat ze anders doen, als ze geen goede ader vinden. Ik vertel dat ze in Emmen mijn port-a-cath aanprikken en dat ze het in Breda uiteindelijk opgeven. Hij kijkt me enigszins verbaast aan ... u hebt een port-a-cath? Ik knik... Ow, zegt hij, maar die gebruiken wij ook liever!
Nu is het mijn beurt om verbaast te kijken. O? Mij is verteld dat jullie die niet willen gebruiken, omdat het contrastvloeistof de port-a-cath kan laten verstoppen omdat de vloeistof wat dikkig en zoetig is…
- stilte - We kijken elkaar aan ...
Maar, zegt hij, u hebt hem toch niet voor niets? We hebben een speciaal koppelstuk voor de scan. Nee, dat is helemaal mijn idee, maar ja, als ze hem hier niet willen gebruiken dan houdt het op. Hij prikt op mijn hand en het lijkt of hij drie keer prikt .. ik houd mijn adem in, terwijl ik ontspannen door probeer te ademen en mijn hand zo slap mogelijk laat liggen. Helaas zegt hij ... niet gelukt, jammer. Hij druk het gaatje dicht. Het bloed stroomt eruit. Hmmm, zegt hij, ik zat wel in het vat .. We bellen de afdeling oncologie.
“Ze prikken daar de port-a-cath aan en dan komt u terug voor de scan”. Terwijl hij de gang van zaken uitlegt, druk hij nog steeds op mijn hand ... hij vraagt of ik het voel... Ik vraag of hij bedoelt of ik voel dat hij heel hard op mijn hand drukt? Ja, dat voel ik wel, mag wel iets minder van mij.
Ik mag naar route 43, de verpleegkundige vraagt of ik de afdeling ken. Ja hoor, maar al te goed, jammer genoeg. De port-a-cath aanprikken is natuurlijk zo gedaan. Ik heb geoefend met de maat naald onthouden. Toen ik mijn port-a-cath moest laten doorspoelen wist ik niet meer welke maat ik moest hebben. Op een of andere manier was dat uit mijn systeem verdwenen die informatie. Gelukkig stond het ergens in mijn digitale dossier... : maat 20 (oude versie) Er is een nieuwe maatvoering en dat betekent dan 20 = 19. Dat heb ik opgevangen uit een gesprek van 2 verpleegkundigen over welke maat ik zou moeten hebben. Goh, zegt ze, je had ook wel een maatje groter kunnen hebben .... ben je misschien wat aangekomen? Uh, nou ik hoopte meer dat ik was afgevallen, maar dat schijnt er bij mij niet in te zitten. Ze glimlacht: 'we zijn hier in het ziekenhuis altijd bang dat mensen afvallen, dat hebben we liever niet. Aankomen is beter' ...
Jaja, die kende ik al .. ik doe het goed, dus
Nou ja, dat ding aangeprikt en ik terug naar route 47 ... daar weer aanmelden aan de balie en terug naar wachtruimte 8 en weer terug in het apparaat ... appeltje eitje .. binnen 15 minuten sta ik weer buiten, dwz op de gang en terug naar route 43, oncologie. Ik meld me weer aan bij de balie. Ze zegt dat ze een afspraak voor me heeft gemaakt om 10.45u. Ik vraag haar hoe laat het nu is. 10.43 u bent precies op tijd!! Ze lacht hartelijk en ik ook. Ik hou ervan, dit soort conversaties, zo lekker blij en kloppend.
Ik neem weer plaats in wachtruimte 7 en vraag me af of ik koffie zal nemen. Na deze afspraak rijd ik terug naar Onstwedde, naar ons chaletje, dus koffie is misschien wel verstandig, maarrrr het is inmiddels 10.48 en ik kan dus ieder moment opgehaald worden ... of ik neem straks koffie ... Het is 10.55 .. ik had makkelijk koffie kunnen drinken ... Ik wacht af en realiseer me dat ik al 4 keer koffie had kunnen halen. Om 11.05 komt de verpleegster me halen. Ze zet een heparineslot, haalt de naald eruit, plakt een pleister en wenst me een fijne dag. Ik groet iedereen en loop opgewekt de oncologie dagbehandeling af... onderweg stop ik bij wachtruimte 7 om koffie te halen... Ik loop even vast als ik voor het apparaat sta .. jemig .. dat zijn heel veel verschillende soorten koffie. Het is een luxe apparaat. Speciaal in de kankerwachtkamer .. ze zullen wel gedacht hebben: 'laat die mensen maar een goed apparaat hebben met lekkere koffie. Mogen ze ook een voordeeltje hebben’. Het is inderdaad lekkere koffie en ja, wij mogen ook best een voordeeltje hebben.
Opgewekt loop ik het ziekenhuis weer uit.