22. Helaas kan ik niet terug naar het niet weten (aug 2020)
Op 5 augustus zijn we weer op weg naar het Zuiden. Even op en neer naar het Amphia. Robert zet mij af in Breda en rijdt dan door naar huis. Ik heb verschillende afspraken staan:
longfoto, bloedafname, gesprek met de longarts en een gesprek met de regie verpleegkundige. Als alles goed is, en daar ga ik van uit, dan moet ik mij de dag erna om 10u melden voor kuur nr 2. Nachtje slapen in 't ziekenhuis en op vrijdag weer weg. Terug naar het Noorden. Daar even bijkomen, alle pilletjes op tijd en door. We hebben nog 2 weken tegoed in ons sletje en dat laten we ons niet afpakken. Ik heb intussen wat onderzoek gedaan en ben er van overtuigd dat ik er met huismiddeltjes en handigheidjes beter doorheen kom, deze kuur.
De bloeduitslagen zijn goed en op 6 augustus meld ik me in het Amphia. Ik mag weer! Een paar uur later hangt De blauwe zak er weer aan. 
Het was nog wel even spannend: De arts wil de kuur niet aansluiten omdat ze uit mijn port a cath geen bloed kunnen afnemen. Dit doet mijn aansluiting vanaf week 3 al niet meer en dat staat ook in mijn dossier, maar deze arts vertrouwt het niet. Hij wil het toch graag overleggen. Dus ik vertel aan Floortje, mijn verpleegkundige, dat ze in Stadskanaal en Emmen in mijn geval magnesium inspuiten... Dit roept een lichamelijke reactie op, als alles goed is aangesloten. Ze gaat het overleggen... Komt even later terug met een zakje magnesium in zeer verdunde vorm. Het pure spul mogen ze hier niet inspuiten. Ook goed, er gebeurt tenminste iets.
Ze spuit de magnesium erin... En wachten.... Voelt u iets? Geen idee... Ja, volgens mij wel... Zeker weten?? Nee, ik weet het niet zeker en voel me ook enigszins onder druk gezet. Soort misplaatste faalangst… Ja, ik voel iets...(denk ik) Oké aansluiten die hap! Maar eerst iets tegen allergische reacties, spoelen, nog een zak, spoelen, 1 liter voorspoelspul, dan eindelijk de chemo, de blauwe zak. Dat duurt 3 uur. En dan de avond en de nacht naspoelen; iedere 2 of 3 uur een liter. Dus dat wordt n lekker nachtje met een piepende infuuspaal en zeer regelmatige toilet gang. Geeft allemaal niks, hoor, ik slaap wel weer bij. Dankbaar dat er goed voor me gezorgd wordt en het is hier heerlijk koel. Daarbij hoef ik gelukkig in totaal maar drie kuren, ik ben nu dus officieel over de helft.
De volgende dag, vrijdagochtend, komen Robert en Floris mij ophalen. We zetten Floris af bij zijn vriendin, Emma, en ik ga thuis schone kleren verzamelen. Tussendoor ga ik steeds even liggen. Ik voel me minder goed dan ik van te voren bedacht had. Ik doe ook minder dan ik van te voren gedacht had. In de middag halen we Floris weer op en rijden we het Noorden. Hij is echt vreselijk verdrietig dat hij weer afscheid moet nemen. Gelukkig reageert hij goed als ik zeg dat hij op de snelweg zijn telefoon mag pakken om n spelletje te doen. Er breekt een glimlach door de tranen en met een snik vertelt hij dat hij met talking Tom al bijna in de wolken is.
Ondanks de verdieping in de huismiddeltjes en tips tegen de misselijkheid voel me nog steeds best misselijk. 4 Uur later landen we in Onstwedde..... Wat heerlijk!
Ik eet de hele dag door kleine maaltijden en drink kleine slokjes cola (dat is een van de huismiddeltjes) Tap mijn meridianen, mediteer, neem celzouten 3 (eerste hulp) en 10 (loslaten van afvalstoffen) en zo doe ik wat ik kan... En dat gaat best goed!! Op zaterdag speel ik met Floris in het zwembad en daarna mag ik de juf zijn.. Waterijsje... Crackertje... Banaan... Carpaccio... Zelfs in de avond een patatje gegeten #TROTS jaja, het gaat best goed. Het lijkt wel alsof ik met een GIGA-kater alle activiteiten aanga, maar het gaat.
Op donderdag 27 augustus krijg ik mijn laatste chemokuur… ik ben moe en houd me vast aan het idee dit echt de laatste is. Ik word al een beetje misselijk als ik, in het ziekenhuis, in de badkamer kom, het is het schoonmaakmiddel waar mijn lichaam op reageert.
Omdat ik een piep in mijn oor heb, is de kuur wat lichter dan de vorige twee. Ik weet eigenlijk helemaal niet goed wanneer die piep gekomen is, hij was er gewoon ineens. Robert vindt het maar niks die piep. Hij maakt zich zorgen: “Straks overleef je 2 kankers en spring je voor de trein omdat je radeloos wordt van die piep! Dat gebeurt echt, hoor!” Ik zeg dat dat allemaal best mee zal vallen. Het MOET ook gewoon meevallen, voor de trein springen lijkt me ook geen optie. De dokter zegt dat het een zenuwbeschadiging is en dat de piep nog kan verminderen of helemaal kan verdwijnen in de loop van de komende maanden. We gaan het zien. Horen in mijn geval.
Vrijdagochtend op tijd weer lekker naar huis. Huis is even weer thuis in Hoeven. De scholen zijn weer begonnen, dat betekent op tijd opstaan en weer terug naar de drie R'en ... Op zich niets mis mee, ik geniet wel van de stilte hier in huis ... (naja .. stilte? niet helemaal stil, ik hoor nl. echt constant een piep in mijn oren)
Dingetje blijf je houden …