21. Door naar de volgende ronde .. een chemo ronde
Op woensdag 15 juli wordt er een hartfilmpje gemaakt om te kijken hoe mijn hart dit allemaal ervaren heeft. Gelukkig heb ik een goed hart, niks mee aan het handje. 's Middags komt Peter langs. Hij is van de long oncologie poli en doet de intake voor de chemo. Ik vertel hem dat ik geen bijwerkingen wil weten, dat werkte bij de eerste kuur ook goed. Hij vindt het goed en zegt, waarschijnlijk om mij gerust te stellen, dat deze kuur op die andere van de borst lijkt, alleen iets heftiger. Ai! Dat wilde ik eigenlijk ook niet weten, maar hij heeft het al gezegd en nu kan ik niet meer terug naar niet weten. Ik weet het. Ik zal mijn haar niet verliezen, zegt hij. Ik voel dat dat me niet zo veel kan schelen.
Als hij wegloopt, zegt hij dat hij nog even informeert wanneer de kuur start. Het wachten is nog op de ct scan uit Emmen. Dus ik zeg: 'Ja, hoe lang kan dat duren? Dat is toch een druk op de knop?' Blijkt 
dat het op een DVD opgestuurd wordt. Ik ben verbaasd, opgestuurd met de post, geen grapje. Dus ik zeg: 'ja, straks lig ik hier volgende week nog mijn goeie tijd te verdoen! Ik wil erg graag terug naar de chalet.' Hij snapt het en gaat informeren. Even later komt hij terug... Geregeld!!! Ik krijg morgen mijn eerste kuur dan mag ik vrijdagochtend uit het ziekenhuis en kunnen we terug naar Onstwedde.
Ondertussen is Robert naar beneden gelopen om medicatie te halen waarmee ik een dag voor de kuur moet starten. Hij komt terug zonder medicijnen. Hij krijgt het niet mee omdat ik opgenomen ben en zolang ik hier lig, moeten ze me de medicatie hier geven. Oké, ook goed, dat doen ze dan maar. Ik ben blij dat ik morgen mag starten.
De volgende dag, op donderdag om 10.30, krijg ik eindelijk mijn eerste kuur. Eerst een zakje tegen de misselijkheid, daarna spoelen, daarna een ander zakje, weer spoelen .... en daarna de misterybag. De blauwe, dat is 'm... Er zit een blauwe zak om de doorzichtige zak heen omdat de kuur niet in aanraking mag komen met licht. Hmm, dat ziet er wel indrukwekkend uit! Floris verveelt zich een beetje en stelt voor om een rondje te lopen. Goed idee! Helaas, bij de deur worden we tegengehouden, we mogen niet met de blauwe zak aan de wandel. Het wordt steeds spannender, die kuur van mij! Oke, niet aan de wandel dus, we gaan nog even terug, paar minuutjes maar en dan zit het er alweer in. Dan kunnen we lekker aan de wandel met Robert naast mij en Floris op de rollator. Even lekker naar buiten. Bijzonder (dat heb ik mij vroeger, toen ik nog rookte, nooit gerealiseerd) vind ik het dat de rook van anderen die echt heel ver weg van waar ik ben, buiten zitten te roken, mij de adem beneemt. Ik voel het meteen op mijn longen slaan, echt vreselijk benauwend. Ik dacht dat een paar meter afstand en buitenlucht alles goedmaakten. Dus niet!; ;
Maar goed, lekker rondje gelopen en bij terug komst was mijn zuurstof 93% en mijn hartslag lager dan gisteren #TROTS
Tegen de middag gaan Floris en Robert naar huis en ga ik even slapen. Ondertussen word ik gespoeld; grote zakken vocht worden aangekoppeld om ervoor te zorgen dat er nergens medicijn achterblijft. Dus vaak plassen
. Als ik 's avonds voor het slapen gaan mijn tanden sta te poetsen, zie ik dat mijn wangen rood zijn! Ik schrik ervan, want ik denk meteen; O nee koorts, straks houden ze me hier!!! Later bij de controle blijk ik maar 35.3 gr te hebben. Dat is wel erg laag. Andere oor werkt beter mee: 36.2 Het komt van de kuur, zegt de verpleegkundige, die rode wangen.
Slapen gaat slecht, steeds plassen, dan weer gepiep omdat de zak leeg is, op knopje drukken, even wachten, nieuw zak, weer slapen, plassen, medicatie, controles, ontbijt. Ik heb gisteravond in een goede bui nogal een ruim ontbijt besteld: 2 volkoren boterhammen, kipfilet, gekookt eitje, jam, crackertje, roombotertjes. Als de dame mijn ontbijt binnen breng, vraag ik of ze alleen het fruit en de yoghurt wil laten staan. De rest mag weer mee, ik moet er niet aan denken!! Ik voel me echt een beetje misselijk.
Op vrijdag 17 juli, rond de middag checken we uit en gaan we weer op weg naar het hoge Noorden tas met medicatie op schoot, Eef en F
loris achterin. Gaan met die kiwi! ik slaap onderweg lekker wat in de auto. Ben van deze kuur toch echt wel misselijker dan van die eerste, maar dat zal de komende dagen wel wegtrekken. In de avond bekijk ik het medicatie overzicht. Ik heb er een heel schema bij gekregen met allemaal tijden, vakken, kolommen, enzovoort. Ik verbaas me erover dat ze dit allemaal zo aan mij overlaten. Het ziet er heel ingewikkeld uit en toen de medewerker van de apotheek het mij uit kwam leggen, snapte ik er na 3 keer nog niets van. Ik blijf kijken naar die vakken met tijden en namen, die ik niet eens uit kan spreken en probeer er een logica in te ontdekken. Nog een beetje daas van de kuur is dit een hele opgave. Ik vergelijk de lijst met wat er in de tas zit en zie dat ik nogal wat pillen mis! Na een tijdje kom ik erachter dat alle aan de kuur gerelateerde medicatie niet in de tas zit - shit ! Ik bel meteen de verpleegafdeling van het ziekenhuis en de verpleegkundige belooft dat ze vanavond de recepten naar de politheek van het Refajaziekenhuis in Stadskanaal zullen faxen én mailen. Zaterdagochtend bel ik naar het Refaja of de medicijnen al klaar staan. Ze weten daar van niks, medicatie? Ik bel het Amphia en ze verzekert me dat ze het meteen gaat faxen. Een uurtje later bel ik het Refaja, nog steeds niks. Ik word ieder uur misselijker en kan inmiddels alleen nog maar liggen.
Echt wat een gedoe!
Uiteindelijk, aan het einde van de middag, staat de medicatie klaar. Robert haalt het op en ik begin vol goede moed. Helaas heeft het niet het gewenste effect, het lijkt of ik ieder uur beroerder word! Ik lig werkelijk de hele dag buiten in de schaduw op mijn Lafumastoel met mijn ogen dicht te wachten tot het over is. In de papieren van het ziekenhuis staat dat beweging goed voor je is als je misselijk bent van de kuur, maar dat is echt nog niet zo eenvoudig. Mijn instinct zegt dat ik gewoon moet blijven liggen en dat doe ik. Op zondag bel ik nog een keer naar het Amphia omdat ik nog steeds vreselijk misselijk ben. Ze belooft dat de arts iets voor schrijft en dat het gemaild gaat worden naar Stadskanaal. 2 Uur later nog niks, 4 uur later nog niks. Uiteindelijk, als ik 3 keer gebeld heb of er al een recept binnen is, belt de medewerker van de Polytheek Stadskanaal zelf naar het Amphia. Pas laat in de middag staat het klaar en kan Robert het ophalen. Belt even later de apotheek in Hoeven om te vragen wanneer ik de medicatie kom halen. Gelukkig voel ik me aan het eind vd middag iets beter en kan ik eindelijk weer een heel klein hapje mee eten. Vanaf dan gaat het iedere dag iets beter. Gelukkig verbetert ook het lopen iedere dag een klein stukje. Dankbaar en blij dat ik de 1e ronde doorstaan heb geniet ik zoveel ik kan van de vakantie in Onstwedde.