20. Dat van u is niet meer te genezen, toch?

Na 1,5 uur, komt eindelijk de ambulance en word ik door 2 ambulance-verpleegkundigen op een brancard geladen. Hop hop naar Emmen. Hij stuurt, zij neemt plaats naast mijn bed en stelt nog wat vragen. We zwaaien op de parkeerplaats nog naar Floris en Robert. Schuifdeur open, fotootje maken voor de verwerking, straks, blij ontspannen zwaaien (met mama is niks aan de hand, ik lig voor mijn lol in een ambulance), deur dicht en gaan. Ze kijkt naar Floris en vraagt hoe oud hij is. Ik zeg 5. 'Och', zegt ze, 'en dat van u is niet meer te genezen, toch?' Ik ben even stil en denk na over haar vraag. Even flitst er door me heen dat zij iets weet wat ik niet weet. Mijn keel knijpt dicht en mijn maag draait zich om. Dan zeg ik: ja hoor!!! Ik word gewoon weer beter! Haar vraag blijft nog een tijdje na-echoën in mijn hoofd.

Even later komen we aan bij het ziekenhuis in Emmen. Bij de overdracht hoor ik haar zeggen dat mevrouw vorig jaar borstkanker heeft gehad en dat het nu uitgezaaid is in de long. Als ze weg is, zeg ik tegen de verpleegkundige dat dat niet waar is. Alles is van dit jaar, het zijn 2 primaire tumoren en ik word gewoon weer beter. De verpleegkundige knikt. Ik word er een beetje moedeloos van en ik voel me een beetje een hysterische patiënt die in de ontkenningsfase zit, maar besluit dat ik het blijf corrigeren.
Onderzoeken, bloedprikken, CT-scan, even wachten, andere verpleegkundige, ze zijn allemaal onder de indruk van mijn 2 kankers. Ik haal ondertussen mijn schouders op en hoor mezelf zeggen dat het allemaal wel meevalt. (????) Uitslag: Longembolieën én longontsteking. Hmm, ook de complicaties dienen zich per 2 aan. Lekker dan!
Ik krijg om 17u medicatie en word opgenomen in het ziekenhuis. Ik krijg een soort hogedruk zuurstof via de optiflow. Dat blaast echt fors (verwarmde) zuurstof in mijn gezicht, ik merk dat het doet wat het moet doen; ik heb veel meer lucht, maar het is wel vervelend dat geblaas in mijn gezicht! De volgende ochtend komt de longarts langs, ze wil dat ik morgen nuchter blijf voor een evt bronchoscopie. Ik heb het vermoeden dat het iets met mijn long is en het klinkt als een dinosaurus. Ik ga op zoek op het internet wat het precies in houdt. Daar word ik niet echt enthousiast van! Daarbij vraag ik me ook, samen met Robert, af wat de toegevoegde waarde is van een longonderzoek, waarbij een slangetje met een klein cameraatje in de long gaat, terwijl de beide longen nog aan het bijkomen/herstellen zijn van iets wat voor hun en voor mij helemaal niet fijn was!! Eigenlijk wil ik gewoon medicijnen en dan weg, ver weg van de witte jassen.

Ik mag gelukkig een kleiner zuurstof slangetje, een neusbrilletje, dit gaat erg goed en is veel aangenamer dan dat andere ding. Het is sowieso fijn dat er iets iets beter gaat. 
De volgende dag, maandag 13/07, komt een andere longarts. Zij geeft aan dat het beter voor mij is als ik naar Breda ga omdat ze me daar kennen.Ik zeg dat ik dat niet wil, het gaat net zo goed met me!!! Ik heb me sinds de operatie nog niet zo goed gevoeld als vandaag. Als dan ook mijn longarts in het Amphia zegt dat hij me liever daar heeft, ga ik toch maar (brullend, snikkend, snotterend.. dat dan weer wel) akkoord. Gelukkig komt Robert meteen om me te troosten en om het geheel weer wat passend te krijgen, zegt hij: 'Wij gaan nog wel vakantie vieren, dat komt helemaal goed'. Ik baal als een stekker. Houdt het dan nooit op! Ik ben inmiddels van 4 ltr naar 3 en daarna naar 2 ltr zuurstof gegaan en mijn saturatie blijft keurig 94%. Zelfs met inspanning blijft het boven de 90%. Ik ben er blij mee! Dat dan weer wel!

Op dinsdag om 8.30 komen 2 ambulance-verpleegkundigen mij ophalen, echt, wat een begin van de vakantie. Het mag van mij allemaal wel iets minder spannend. Voor de ervaring vraag ik of een traumaheli nog een optie is. Helaas, dat is niet mogelijk. Dezelfde ambulancedame van zaterdag is erbij. Ze vertelt weer dat ik vorig jaar borstkanker heb gehad en ik onderbreek haar voordat ze mij weer iets toedicht wat niet van mij is, en zeg: alles is dit jaar en het zijn 2 primaire tumoren! De behandeling is gericht op genezing. DUS. Ze knikt. Geen uitzaaiing? Nee, gewoon en en. Ik heb het uitgesproken. Dat voelt goed ☺
In de ambulance helemaal naar Breda, klinkt spannender dan het is. Uiteindelijk slaap ik het grootste gedeelte van de rit. Om 11.05 zijn we in Breda. Een uurtje later komen Robert en Floris langs, gezellig! Er wordt bloed afgenomen, zelfs uit mijn oorlel (iets met zuurstof-rijk of -arm) en er wordt een foto van de longen gemaakt. Er komt een arts in opleiding die vertelt dat Dr. Belderbos nog komt praten maar omdat hij niet weet wat ik weet, mag hij verder niets zeggen. Kijk, dat had hij van mij achterwege mogen laten! Zeg dan gewoon dat Dr. Belderbos straks even langs komt. Nu heb ik het gevoel dat er iets heel ergs is (alsof gewoon longkanker niet erg is) en daar word ik bloednerveus van. Ik heb even tijd nodig om te herstellen van de opmerking en dan doe wat ik de hele tijd doe, net alsof er niets aan de hand is! Robert haalt bij Merlina een Pokébowl en we willen net gaan eten als om 17.30 Dr Belderbos langskomt voor een planbespreking. 
Hij ziet dat we eten voor onze neus hebben en stelt voor later terug te komen. Robert en ik zeggen tegelijk dat we het er nu over willen hebben, het eten kan wachten. Hoe gaan we de MF'ers verslaan. En wat is er op de foto te zien? Dr. Belderbos vraagt zich hardop af wat ik weet en ik vertel hem wat Dr. Veen heeft gezegd: lymfeklieren zijn aangedaan dus volgt er een traject met chemo en bestraling. Hij knikt en zegt bedrukt dat ze dat niet op de scan hebben gezien. Hij ziet er verschrikt uit en het lijkt alsof hij er meer over wil vertellen. Ik onderbreek hem en zeg, voordat hij iets ergs kan zeggen, dat ik geen details en al helemaal geen percentages wil. Ik wil het simpel en luchtig houden en we gaan het gewoon doen. Ik wil geen bijwerkingen weten en ga zoveel mogelijk door met mijn leven, liefst in het noorden. Bij mijn familie in de buurt lijkt dit alles zo ver weg dat het soms net is alsof het niet zo is. Daar doe ik het goed op. Hij knikt, hij vindt het goed. Goeie man is het. Hij snapt het. Misschien is hij ergens ook opgelucht dat we niet met z’n allen in een depressie schieten om deze tegenvaller.

Hij wil morgen bekijken hoe mijn hart de embolieën heeft beleefd om in te kunnen schatten wanneer we met de chemo kunnen beginnen. Hij stelt 3 chemokuren voor., een per 3 weken. Telkens met een nachtje in het ziekenhuis voor extra vocht om na te spoelen. De chemo die ik ga krijgen kan achterblijven in mijn nierbekken en dit is schadelijk. Vandaar dat ik liters vocht toegediend krijg die de chemoresten wegspoelen. Daarna volgt de bestraling. Hij heeft met dr Heijns van de borst overlegd en ze zijn het erover eens dat de long en de borst samen bestraald mogen worden. Nou, dat klinkt bijna gezellig! Dat scheelt!
Ik baal er wel van, we zouden in het Noorden zijn en daar zou ik bestraald kunnen worden. Nu gaat het allemaal anders. Ik heb even nodig om te schakelen en dan is het ook prima. We nemen lachend en grappend afscheid van elkaar, precies wat ik nodig heb.

Daarna lekker hapje eten... Heerlijk!!!

Vorige: 19. Ken je die mop van die vakantie in het Noorden?

Volgende: 21. Door naar de volgende ronde .. een chemo ronde