16. De borstoperatie (mei 2020)

Op 23 maart 2020 heb ik een afspraak met dr. Luiten. Hij stelt voor om een borstbesparende operatie te doen. Ik ben het meteen met hem eens. Het lijkt erop dat hij het niet gewend is dat mensen het zo snel met hem eens zijn, want hij begint zijn keuze uitgebreid te onderbouwen. Vrouwen willen graag het zekere voor het onzekere en denken dat het veiliger is om de borst in haar geheel te verwijderen, maar uit onderzoek is gebleken dat dit niet zo is. Amputatie is geen garantie dat de kanker niet terug komt. Bij een borstbesparende operatie is er procentueel zelfs minder kans dat de kanker terugkeert. Waarom een atoombom gebruiken als we het ziekenhuis ook met een gewone bom kunnen platleggen. Ik knik en geef nogmaals aan dat ik heel graag een borstbesparende operatie wil. Ik zit daar wederom zonder Robert en de dokter maakt een tekening op de computer. Hij laat zien wat hij wil gaan doen. Hij laat een stilte vallen, kijkt mij aan en vraagt of ik het allemaal snap. Ja, ik snap het. - stilte - Maak maar even een foto voor uw man. Ow ja tuurlijk, wat attent van hem! Daar had ik echt niet aan gedacht. Hij legt het uit: de tumor zit aan de bovenkant van de borst. we snijden de tumor en de okselklieren er uit. Dan halen we het weefsel los en draaien de hele borst om. Dat wil zeggen, alleen het binnenwerk. Als een parkeerschijf, zo’n blauwe, verduidelijkt de dokter. Zo kwam ik ook op het idee, straalt hij. Jawel, onze MacGyver in de medische wereld. Ik ben blij dat hij mij gaat opereren; een man die buiten de bestaande kaders kan denken en overal kansen en mogelijkheden ziet. Ik kan zijn gebruik van metaforen, zijn humor en zijn knalgele pikachu-sokken (ja echt) wel waarderen.

Pas als ik in de auto naar huis zit, realiseer ik me dat ik me geen moment zorgen heb gemaakt over een borstamputatie. Ik heb die mogelijkheid helemaal niet meegenomen of misschien afgezet tegen doodgaan, dan is amputeren toch minder erg. Het voelt als een overwinninkje en ik ben heel blij!!

23 mei 2020 Hèhè, eindelijk waar we naar toe hebben gewerkt. Ik ben er helemaal klaar voor . Ik voel me ook helemaal niet zenuwachtig. Ik heb er zelfs een beetje zin in! Hoe bizar is dat? Ik lig op zo’n tussenstation, een grote zaal met parkeervakken voor bedden, te wachten en zie dokter Luiten in een blauw pak voorbij sloffen, hij lijkt in deze grote zaal heel klein. Even later komt hij naar mij toe. Hij vraagt me te gaan staan en hij meet met een centimeterband alles op. Tepelhoogte, hoever ze van elkaar staan, enzovoort. Hij tekent me met een stift bijna helemaal vol, bij wijze van dan. Hij neemt zijn taak heel serieus en dat is erg fijn, daar hij degene is die straks het binnenwerk van mijn rechterborst als een parkeerschijf gaat omkeren. Op de operatietafel heet dr. Luiten mij welkom, stelt zijn team voor en vraagt waarvoor ik kom. Ik vertel braaf wat ik kom doen en gelukkig heeft er niemand bezwaar en zie ik ook geen verbaasde gezichten. Alle neuzen staan dezelfde kant op en het spreekwoordelijke feest kan beginnen (want ik ben binnen)

Ze gaan me helemaal installeren met beugels voor de arm, lakens over me heen, enzovoort. De anesthesist is aan zet, hij plaatst het kapje op mijn mond en vlak voordat ik wegzak, geeft hij een geruststellend tikje op mijn voorhoofd en zegt: ‘we zullen goed voor u zorgen’. Erg fijn, vind ik dat. Het volgende moment zak ik vol vertrouwen in een diepe slaap. Ik kan me dat moment nog zo goed herinneren dat ik alle anesthesisten op de wereld wil aanmoedigen dit zo te doen. Het geeft vertrouwen. Dat is vlak voordat je je overgeeft aan een kamer vol ‘vreemden’ best even fijn dat iemand je belooft dat hij goed voor je zal zorgen.

Ik word wakker op de uitslaapkamer. Een verpleegkundige ziet dat ik wakker ben en komt naar me toe. Ze vertelt dat de operatie goed gegaan is en dat ik lekker mag uitrusten. Ik ben blij. Een dag later komt dr. Luiten langs. Hij vraagt hoe het met me gaat en of ik de wond al heb gezien. Nee, ik heb nog niet echt durven kijken. Hij zegt dat ik er misschien best even van zal schrikken, maar dat het echt heel goed gelukt is en nog behoorlijk op gaat knappen. Van hem mag ik naar huis, met de drain. Als ik dit tenminste zie zitten. Ik zie niet echt in waarom ik het niet zou zien zitten. Hij laat me een drain zien en vertelt dat dit een nieuw type is, zonder afsluitdopje. Dat zint hem niet dat kan ik aan hem zien, maar we moeten het er mee doen. Het gaat om het stuk waar het wondvocht naar buiten stroomt (sorry voor de beelddenkers) Die uitgang kon in het vorige type drain afgesloten worden en bij dit type blijft het slangetje aan de onderkant open.
Als hij weg is, vraag ik aan Robert of hij een foto van de wond wil maken. Ik heb een rekverband om mijn bovenlichaam en op de wond zitten gaasjes. De wond is alleen onderhuids gehecht. Ik schuif het rekverband naar beneden en Robert maakt 2 foto’s. ‘Net Frankenstein’ mompel ik vol ontzag als ik de foto's bekijk. Het ziet er indrukwekkend uit! Het lijkt of ik met een rode stift bekrast ben door een kleuter. Eigenlijk vind ik het er verschrikkelijk uit zien. Ik voel er niet echter niets bij, want dood gaan is nog steeds veel erger dan wat ik zie. Ik heb het volste vertrouwen in Dr. Luiten en hij zei dat het er heel mooi uit ziet en dat het nog veel mooier gaat worden. Ik kijk naar mijn drain en stel me een dopje voor dat hier op past. Het zou zo maar eens het gele dopje van onze neusspray kunnen zijn, bedenk ik.
De dag dat ik thuis kom, doe ik rustig aan. We moeten de drain steeds leeg laten lopen in een maatbeker en de opbrengst bijhouden op een lijst. Als ik het Robert vraag of hij het wil doen, zie ik dat hij niet staat te popelen. Goed, ik kan het zelf ook wel, het is immers ook mijn wond en dus ook mijn wondvocht. Het is de eerste paar keer wel een beetje een dingetje; mijn wondvocht in een maatbeker en dat noteren .. Maar ach, alles went! Als ik naar bed ga, zie ik het neusspray-flesje staan. En ja hoor, het dopje past er precies op! Dr. Luiten zal trots op mij zijn! Ik kan niet wachten om hem het goede nieuws te vertellen.
Na een paar dagen is de dagopbrengst onder de 600 ml, dus mag ik een afspraak maken om de drain te laten verwijderen. Ik ben best een beetje nerveus hiervoor. Toen ik 16 was, ben ik geopereerd aan mijn linkerborst omdat er een fibroom (goedaardig gezwel) in zat. De verpleegster die de drain eruit haalde, was 1 hechting vergeten en gaf een ruk aan de drain om deze zo snel mogelijk te verwijderen. Je snapt natuurlijk wel dat dit nogal pijnlijk was. Deze keer voel ik er echter helemaal niks van omdat de buitenkant van mijn borst nog helemaal gevoelloos is. Dat komt dan nu wel even goed uit. "Misschien dat het gevoel nooit meer terugkomt", vertelt de mammae-verpleegkundige. Ik knik en denk, 'Nee hoor, alles komt goed'. Ze checkt hoe het met de borst is. Deze is nog wat warm en ze adviseert om te blijven koelen. Oja, oeps vergeten, koelen dat deden we ook nog! Ik vertel haar van het dopje van de neusspray. Dat zal dr. Luiten leuk vinden, zegt ze, ik zal even kijken of hij tijd heeft. Samen met de dokter komt ze terug. Hij vindt het geweldig!! Hij stelt voor alle flesjes bij het Kruidvat op te kopen. Wij begrijpen elkaar.

En weer mag ik iets afvinken; borsttumor verwijderen CHECK

mei 2020

Vorige: 15. We zijn er bijna, we zijn er bijna. Toch?

Volgende: 17. En door, de longoperatie