14. Zo heb je een tumor en zo ben je hem kwijt
Chemo 5#12 Robert zet mij af bij het Amphia en gaat weer naar huis. Alle controles gehad, de eerst 2 zakjes, tegen misselijkheid en allergische reacties, zitten erin en ineens begin ik te rillen, ECHT te rillen. Zomaar vanuit het niets en niet te onderdrukken. De verpleegkundige meet nogmaals mijn temperatuur op. Die is iets omhoog gegaan … 36.9. Zouden dit misschien de koude rillingen zijn? Waarvan ze zeggen dat ik dan meteen naar het ziekenhuis moet komen? Gelukkig ben ik daar al. De verpleegkundige komt mij heel lief een deken brengen. Toen ze het vóór alle chemo’s hadden over koude rillingen, 
vroeg ik mij al af wat dat zou zijn en of ik het wel zou herkennen. Ik voel me meteen gerustgesteld: ja hoor, dat herken je meteen. Ik lig echt vreselijk te rillen, voor mijn gevoel schudt de hele stoel waar ik in zit en kan ik er ieder moment uit rillen. Ook mijn temperatuur gaat omhoog, toen ik binnenkwam was het 36.3 en ineens zit ik op 37. Not good … 37.6 … dit is niet de bedoeling … 38 … en hoppaaa … 38.9 [teleurstellende muziek]
De verpleegkundige gaat telefonisch overleggen met de regieverpleegkundige. Helaas ze mogen de chemo niet aan mij geven als ik koorts heb. Sterker nog, er moet een longfoto gemaakt worden omdat ik zo zit te hoesten. Ik hoest eigenlijk al een week of drie, maar ik voel me nog best goed, dus ik verwacht niet dat daar iets uit komt. Koorts is echter niet goed, bah, hier had ik niet op gerekend!! Eigenlijk wil ik het op een drammen zetten: “geef me die chemo, kom op, ik red me wel, de koorts zakt wel weer, ik voel mij echt helemaal prima!” Maar helaas, ze geven niet toe. Ik bel Robert dat het feest niet door gaat, hij was net terug in Hoeven en draait weer om.
Op de foto zien ze een longontsteking en de verpleegkundige zegt dat ik waarschijnlijk moet worden opgenomen. Oh neeeeee, het wordt steeds erger! We wachten nog even de bloeduitslagen af. Ook moet ik langs de eerste hulp voor wat testjes. Wij braaf naar de eerste hulp. Er komt een verpleegkundige met het hele bloedafname-spul de onderzoekskamer binnen en ik vraag wat ze komt doen. 'Bloed afnemen', zegt ze. Ik zeg dat dat al is gedaan. Ze zegt dat dat standaard is. Ik herhaal dat dat al is gedaan. Ik begin een beetje een aversie tegen naalden te krijgen en wil het tot het minimum beperken. We kijken elkaar een moment aan. Ik zeg niets, ik wacht af. Ze kijkt in het systeem en ziet dat het klopt wat ik zeg. 'Ow, dan hoeft het toch niet' en weg is ze. Terwijl ik wacht op de bloeduitslagen en het verdere plan, gaan Robert en Floris even wat eten in het restaurant. Dan komt er weer iemand binnen. Ze vraagt hoe ik me voel en ik geef aan dat ik me eigenlijk prima voel. Ze vertelt dat ze heeft overlegd met de dienstdoende oncoloog en dat ik, omdat mijn bloedwaarden verder goed zijn, met een kuurtje naar huis mag als ik dat wil. Ik moet beloven dat ik meteen terugkom als ik koorts krijg. Dat beloof ik plechtig. Ik bel meteen Robert met het goede nieuws. Ze zitten net te eten, maar komen zo snel als ze klaar zijn naar me toe. Om 18.30 zijn we weer thuis. Man, man, man, wat een gedoe!
Ik voel op de plek waar de tumor zat en voel verbaast verder. Huh, ik voel mijn andere borst, zit ik verkeerd? Nee, daar ook niet. Terug naar de rechter, nee, ik voel niks. Ik laat Robert voelen. Hij voelt ook niks. ik vraag me hardop af of het echt zo kan zijn dat de tumor al na een paar chemo-behandelingen kleiner is geworden. Ik kijk op het WWW en kom daar inderdaad voorbeelden tegen van een dergelijk succes. Dat geeft de burger moed. Als je heel gericht zoekt, vind je op het www trouwens altijd wat je wilt vinden. Daar ben ik inmiddels wel achter gekomen. Als ik bang google, vind ik hele enge verhalen en als ik hoopvol google dan vind ik hoopgevende verhalen. Dus: niet bang googlen dan maar. Ik snap het! Dit kan ik!
2 maart 2020 telefonisch overleg met de Oncoloog Dr. Heijns. We besluiten samen dat we door kunnen gaan met de chemo. Ik ben behoorlijk opgeknapt van de medicatie en uit de bloed kweken is eigenlijk verder niets naar voren gekomen. Ik besef nu pas hoe ziek ik me eigenlijk voelde toen ik zei dat ik me goed voelde. Ik vertel haar dat ik de tumor niet meer voel, of dat kan betekenen dat de chemo aanslaat. Volgens haar is dat mogelijk. Ze gaat een echo laten inplannen om te kijken of de tumor reageert.
Op 3 maart 2020 om 9.30 ben ik weer van de partij !!! Chemo 5#12 Ik ben ineens even bang dat mijn temp ineens - poef - weer naar boven knalt, maar gelukkig gebeurt dat niet. Er is een medepatiënt die gisteren een appeltaart heeft gemaakt omdat ze zich verveelde. Ze deelt uit en dat maakt dat de ochtend een feestelijk karakter krijgt. Heerlijk, ik hou ervan! Ik ben nog lang over haar aan het nadenken. Denk dat ze zo rond de 17 jaar is. Zo jong en dan al kanker. Ik heb tenminste nog een leven gehad, met kinderen en werk en trouwen, enzovoort. Brrr, maar snel los laten, ik voel me steeds triester worden. Kanker is gewoon niet redelijk. Na een tijdje is het weer binnen, gelukkig, nummer 5#12 zit erin. Dat pakken ze me niet meer af.
5 maart 2020 donderdagochtend - Vandaag staat er een echo van de borst op het programma. De radioloog geeft tijdens de echo al aan dat de tumor behoorlijk geslonken is en ook de klier in de oksel is kleiner. Ik word er helemaal blij van! Daarna heb ik een eerste kennismaking met 'mijn' long-oncoloog of longarts, dr. Heukels. Met hem bespreek ik wanneer er een scan wordt gemaakt van de longtumor. Het is wel belangrijk dat hij ook reageert op de behandeling en dat hij niet op eigen houtje een beetje aan het doorgroeien is. Hij stelt voor om 18 maart een scan te laten maken, ik vind het goed.
17 maart 2020 - Vandaag een afspraak met mijn oncoloog, Dr. Heijns. De tumor in de borst en die in de oksel zijn inderdaad bijna gehalveerd! Dit is erg goed nieuws. Ze zegt dat dit niet vaak voorkomt. Ook dat ik weinig klachten heb, schijnt heel uitzonderlijk te zijn. Nou, gelukkig maar. Na de afspraak met de oncoloog krijg ik mijn 7e chemo. Gelukkig, we zijn over de helft. Meteen na deze chemo gaan we naar het Noorden, even lekker bijkomen. Robert gaat op donderdag nog naar huis voor de kinderen en komt zaterdag terug. Het is heerlijk in de chalet. Er heerst een soort magie, dit heb ik zo lang gewild en nu is het er.
23 maart 2020 - Op maandag rijden we in de ochtend naar huis. Ik een afspraak met Dokter Luiten, de chirurg die mijn borst gaat opereren. Hij gaat kijken hoe hij dat zo mooi mogelijk kan aanpakken. Ik blijf het een leuke man vinden, die Luiten. Het is een goed gesprek, hierover later meer. Meteen daarna krijg ik mijn 9e chemobehandeling. Steeds dichterbij de operatie waar ik eigenlijk naar toe werk. Ik wil het eruit hebben, weg. Iets in mij is bang dat de tumor een boze is, die uit angst gaat uitzaaien. ‘Zal je krijgen, bitch, mij een beetje weg-chemoën, zo werkt dat niet in kankerland’ [boze lach]
Maar ik houd mijn hoofd koel en stop dat soort gevoelens razendsnel weg. We hebben het er niet over, Works for me.
De week erna is ietwat teleurstellend, mijn bloedwaarden zijn niet goed. Het aantal bloedplaatjes is te laag. De 10e kuur wordt een weekje uitgesteld, helaas. Eigenlijk wil ik die kuur gewoon hebben en ik voel een moment ook weer heel sterk de neiging om de verpleegkundige onder druk te zetten. Ik wil het Ik wil het Ik wil het, maar dat doe ik toch maar niet. Ik heb ook geen zin om helemaal verzwakt te raken en iets op te lopen. Ondertussen woekert er ook nog een Corona-virus rond. Schijnt ook niet zo goed voor mij te zijn. Ik vraag aan de regieverpleegkundige wat ik kan doen om zo snel mogelijk mijn bloedplaatjes op peil te hebben. Rustig aan doen is haar advies. Hmmm dat is een lastige, rustig aan? Nog rustiger aan? Ik wil liever iets doen, voor mijn gevoel werkt dat beter.
Ik neem voor om thuis nog maar even (hoopvol) te googlen wat ik erover kan vinden. Hmmm, ik kom erachter dat het idd precies is wat ze zegt …
- RUSTIG AAN – it issss …