13. Knip knap, zegt de schaar en weg is mijn haar .
Het is toch even spannend mijn eerste chemo. Kijk, ik kan er wel heel positief over doen en sterk, enzovoort, maar ja, wat doet mijn lichaam ermee. Dat blijft dan toch de vraag. Nou, eigenlijk deed mijn lichaam er niet zo veel bijzonders mee. Tenminste niet echt iets zichtbaars. Ik ben moe, erg moe en daar geef ik ook maar gewoon aan toe. Lekker met een kop thee en een boekje op de bank. Ik was dat toch al jaren van plan, nooit gelukt. Schoenen uit, dekentje over, heerlijk. Het misselijk zijn dat ik ken uit de film blijft mij gelukkig bespaard, nog wel.
Volgens de mammae-verpleegkundige wordt je haar na de eerste chemo behandeling al aangetast en is het vanaf de derde onbruikbaar. De eerste chemo zit erin dus ik ben aan de beurt. Het moment waar we het in december bij Jel en HJ al over hadden.
‘Als ik straks kaal word wil ik een pruik met pornokrullen’. Ik heb de website van de pruiken al verschillende keren weer bekeken en ik besluit toch telkens weer om de pruik niet te bestellen. Ik weet eigenlijk helemaal niet of ik wel een pruik-mens ben. Het doet me eigenlijk ook niet zoveel. Het lijkt me ook zo’n gedoe, zo’n pruik. Op een of andere manier zet ik tegenwoordig alles af tegen dood gaan. En dat is toch echt veel erger dan al het andere wat ik heb meegemaakt en wat ik nog ga meemaken. Ik wil gewoon niet dood! Echt niet! Dus de schaar erin! Alles eraf! Maar ja, wie gaat dat doen?
Robert vindt het toch wel een dingetje en geeft aan dat hij mijn haar liever niet af wil knippen, of ik dat een probleem vind? Nee hoor, ik vraag het mijn schoonzusje, Daniëlle. Zij zegt meteen dat ze dat natuurlijk voor mij wil doen. Ik heb op internet een bedrijf, Toupim, gevonden dat haarbanden maakt van eigen haar. Dat lijkt me wel wat! En zo komt het dat we op een ochtend de schaar in mijn haar
zetten. Ik vind het wel spannend, maar zie er helemaal niet tegenop.Iedere stap voor uit, in dit hele kankerproces, verwelkom ik. Hoewel het misschien een achteruitgang lijkt, ervaar ik het als een stap richting de toekomst en dus richting genezing. Mijn haar is verdeeld in allemaal kleine staartjes. Na de eerste paar knippen voelt het best heel logisch dat het haar eraf gaat, er is ook geen weg meer terug. Half geknipt ziet er niet uit. Een weg terug was er trouwens toch al niet omdat het kiezen voor deze behandeling, dus deze chemo, kaalheid met zich mee brengt. En als ik het nu niet af knip dan is het toch onbruikbaar. Linksom, rechtsom het is gewoon iets dat moet gebeuren. En als we het dan over keuzes hebben, liever mijn moment uitkiezen dan wakker worden met de plukken haar op mijn kussen of tijdens het haren wassen onder de douche. Nee hoor het is mijn haar en ik bepaal wanneer het eraf gaat. Onder het knippen kletsen en grappen we wat. Robert heeft vandaag ouderschapsverlof en is dus thuis. Hij zit aan tafel te werken en kijkt af en toe onze kant op. Hij maakt in opdracht van mij een paar foto’s. Hij vindt het best lastig om aan te zien, maar niet zo erg dat hij weg gaat. Als al mijn haar eraf is geknipt nog even de tondeuse erover en dan is het klaar. Het staat best stoer. Ik lijk een beetje op een linkse VARA-pot uit de jaren 80. Best artistiek ook.
Nu is het eigenlijk de bedoeling dat mijn haar opgestuurd wordt naar Amsterdam zodat Sylvia van Toupim er een mooie haarband van kan maken. Voor Robert is opsturen echter veel te spannend. Hij brengt het daarom hoogst persoonlijk samen met Floris naar Amsterdam. Ondertussen heb ik in een van de mutsen-, sjaals-en-handschoenen-manden een grijze muts gevonden. Niemand weet van wie hij is, dus is hij vanaf nu van mij. Het blijkt later echt mijn lievelingsmuts, ik draag hem bijna altijd. Ik heb via internet nog wat ‘chemo-mutsjes’ gekocht en een pet, maar de grijze muts wint eigenlijk altijd.
Ruim een week later halen Robert en ik samen de haarband op uit Amsterdam. Hij is echt heel mooi! Prachtig!!! Zo’n haarband is echter wel level up en veel ingewikkelder dan mijn grijze muts. Er gaat namelijk nog een mutsje overheen en dan met winterjas en met een sjaal om waar dat haar dan weer overheen wappert. Ik vind het nog wel een gedoe. Daarbij heb ik het regelmatig ineens heel erg warm, zou het de leeftijd zijn? Ik blijf toch vaak voor de makkelijke weg te gaan en dat is de 
grijze muts. Als ik een warmteaanval krijg, wapper ik met mijn muts, heel handig.
Soms voel ik de neiging om rokende mensen te waarschuwen of te shockeren door mijn muts af te doen … TADAAAAA Ik doe het niet. Denk ook niet dat het mij, toen ik nog rookte, echt had bewogen om te stoppen. Niet roken is trouwens ook geen garantie. Maar goed, mij maakt het kaal zijn minder uit dan ik van te voren dacht. Ik vind het eigenlijk wel fascinerend en mijn schedel ziet er gelukkig best oké uit. Wat ik erger vind is dat mijn wenkbrauwen en wimpers ook uitvallen, dat is natuurlijk ook gewoon haar. De chemo tast alle sneldelende cellen aan en al het haar valt daar onder. Op sommige plekken komt dat heel goed uit en op andere plekken iets minder, zullen we maar zeggen. Straks kan ik helemaal opnieuw beginnen met mijn haar, een schone lei. Ik heb besloten dat ik krullen krijg. Mag ik er ook iets leuks aan overhouden. Ik wil mijn hele leven al krullen.
Ook lange benen, maar dat zal er wel niet in zitten.
Vorige: 12. Een huisje in het Noorden