53. Nog eentje dan, kuur 4#4

Ik mag weer voor controle naar het ziekenhuis. Heb al best wel weer een redelijk fit gevoel en ik heb afgelopen weekend met Floris 3 km gelopen. Dat was eigenlijk iets te ver. Het is ook een uitdaging; wanneer ga je terug. De terugweg is in principe, als je dezelfde weg terug neemt, net zo ver als de heenweg. Het is dus belangrijk dat je om keert als je nog genoeg energie over hebt. Nu hadden wij een doel waarvan ik dacht dat het iets dichterbij zou zijn. Toen ik last begon te krijgen van mijn voeten en ik me afvroeg of het misschien toch te ver zou zijn, was (leek) het doel al heel dichtbij. Ik vond het zo onlogisch om dan helemaal terug te lopen om dan de dag erna het zelfde stuk nog eens te lopen. En dus deed ik wat ik met heel veel dingen doe… ik loop gewoon door, uitrusten komt straks wel. Ja hoor, we hebben het gered! Ik maak een fotootje van het huisnummer en het bord dat naast de oprit staat. ‘Vers vlees voor uw hond’ staat erop. Ik stuur de foto naar Daniëlla en Hendrik Jan, missie voltooid. Terug naar huis. Blik op oneindig, verstand op nul en gaan met die kiwi. We houden op de weg terug nog een kleine pauze omdat ik van ellende niet meer weet hoe ik moet lopen zonder dat mijn rug pijn doet.

Maar goed, ik laat dus mijn bloed prikken in het ziekenhuis. Vandaag zit er een extra buis bij die naar het UMCG wordt gestuurd voor genetisch onderzoek. Stel dat er een erfelijke factor meespeelt dan kan ik beslissen om links ook meteen te laten amputeren. Het lijkt misschien nogal lomp zoals ik het hier op schrijf, maar ik heb er een heel realistisch gevoel bij. Als we beter afscheid kunnen nemen van beide borsten dan is dat wat het is. In 10 tot 15 % van de gevallen is er spraken van erfelijkheid. Ik heb geen idee of mensen ook voor een dubbele amputatie kiezen als er geen sprake is van erfelijkheid. Het lijkt me in ieder geval wel makkelijker bij het uitzoeken van een prothese, kun je gewoon een hele nieuwe cup kiezen. Of een cup van 20 kg geleden. Of de cup die er nooit van gekomen is, maar o zo gewenst was. Ik zie wel mogelijkheden, hier. Volgens Fiona is er een club waar ze borsten inclusief tepels haken. Hoe grappig is dat!!

Het is heel erg druk in het ziekenhuis, ik moet bij het lab, waar ik de buizen haal wel 20 minuten wachten. Ik wandel, inmiddels al weer met grote stappen, de penicilline kuur die ik vorige week kreeg, heeft zijn werk heel goed gedaan, naar afdeling B. Laat de buisjes vullen en loop met mijn bloedbuisjes in een wit bakje, dat lijkt op de bakjes waar je chinees in haalt, weer terug naar het lab. Gelukkig hoef ik niet nog eens 20 minuten te wachten en als ik het hele zwikkie ingeleverd heb is het tijd voor mijn volgende opdracht; een longfoto maken. Daar is het ook al zo druk. Ik meld mij bij de balie en ze zegt dat ik mag plaatsnemen en vanzelf zal worden opgeroepen. Na een half uur wachten is het zover .. het is echt erin en eruit, geen probleem. Ik loop het kleine kleedkamertje uit en kies op gevoel een richting. Ik moet naar oncologie, maar weet eigenlijk niet precies waar ik nu ben ten opzichte van waar ik naar toe moet. Ik loop gewoon zonder na te denken en sla wat links en rechts af. Na een tijdje ben ik dus verdwaald. Geen enkel idee waar ik ben. Er staat een dame bij de koffiemachine en ik vraag aan haar of zij me de weg kan vertellen naar … uhhhh …. Interne geneeskunde is het volgens mij … ze denkt diep na en wijst dan een gangetje in, ‘volgens mij als u hier oversteekt, loopt u er zo op af’. Het klopt, ik zat er dus nog best dicht bij. Ik meld mij meer dan een half uur te vroeg bij de balie. Ze geeft aan dat ik plaats mag nemen in de wachtkamer. Ik vraag of er ergens anders ook nog een ruimte is, het is echt tjokvol.

Ze wijst naar een andere wachtruimte, daar zit helemaal niemand. Ik vind het geen probleem om even te wachten, misschien zelfs wel fijn om even niets te doen, niets te hoeven, gewoon even zitten.
Tineke de oncologie verpleegkundige roept me binnen. Ze is heel benieuwd hoe het gegaan is na de derde kuur. Ik vertel dat het best goed is gegaan aangezien ik niet opgenomen ben geweest. Ik geef aan dat ik me wat zorgen maak over de plek op de huid. Ik zie hem in snel tempo veranderen en weet niet of ik daar iets mee moet. Daarnaast heb ik eens kritisch naar de tijdsplanning gekeken en is het belangrijk dat we ons allemaal aan de tijdlijn houden. Dit betekent dat de operatie 3 a 4 weken na de laatste chemo moet plaatsvinden. Dan heb ik ongeveer 4 weken om thuis te herstellen. De wond moet goed dicht zijn en het is ook wel praktisch als ik mobiel genoeg ben om in een vouwwagen te slapen. Tineke glimlacht, ze heeft de plannen in mijn dossier zien staan. ‘Het is goed om je daaraan vast te houden’, zegt ze.
De plek op mijn borst: de bestralingsarts heeft er in januari foto’s van gemaakt, maar deze zijn niet in het dossier terug te vinden. Tineke belt ‘De springplank’ in Emmen om te informeren waar de foto’s zijn. Deze blijken onvindbaar. Ik geef aan dat ik op 17 januari, voor de eerste chemo, zelf een foto heb gemaakt. Deze mail ik aan Tineke. We steken het gangetje over naar de onderzoekskamer om even naar de plek op de borst te kijken. ze maakt er nog een foto van. We steken terug over naar de spreekkamer. Ze gaat vanmiddag overleggen met Inge, waar ik op 18 december met mijn eczeemachtige plek voet aan wal van kankerland zette. Ook om mijn tweede vraag, ‘wanneer gaan we een scan laten maken om te kijken wat deze kuur gedaan heeft?’, te bespreken.
Dan de volgende kuur, wat gaan we doen? Ik stel voor om hem iets milder te doen omdat de werkzaamheid afneemt en het venijn toeneemt. ‘Ja, dat klopt inderdaad’, zegt Tineke, ‘het betekent ook niet dat als we de kuur op 75% zetten dat deze dan maar voor 75% werkt’. Tineke stelt voor de kuur op 75% te doen en ik ga meteen akkoord, DEAL! ‘Het lijkt wel handjeklap’, grapt Tineke. Ik kan er wel om lachen. Enigszins opgelucht en hongerig ga ik weer naar huis. Die 75% voelt als een meevaller. Dit moet ik kunnen hebben.

We gaan op dinsdag weer een lesje Pilates volgen. De gang naar de sportschool is er helemaal uit, maar ik blijf wel steeds terugkomen op het feit dat beweging goed is voor herstel, gezondheid, immuunsysteem en noem maar op, het is overal goed voor. Jel komt eerst koffie drinken en daarna gaan we. Ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik er echt-geen-zin-in-heb. Ik drink liever koffie met een lekker koekje erbij. Daar kan ik beter niet teveel naar luisteren. Sportschool it isssss. Ik voel me aanzienlijk beter dan de vorige keer dus het gaat ook veel beter en dat is fijn. Het heeft niks te maken met de hoeveelheid lessen, maar wel met mijn herstel. Ook al is het even van korte duur omdat ik morgen weer de nieuwe ronde in ga. Maar goed, het is een fijne les waar ik een gedeelte niet van kan volgen omdat mijn armen te kort zijn, mijn rug te vast zit of weet ik wat er aan mijn anatomie niet helemaal klopt. Ik zit met verbazing te kijken naar wat mijn overbuurvrouw allemaal kan. Ze doet een gebogen been omhoog, pakt dan door dat been haar andere been. Voordat ik kan plaatsen wat ik zie, zijn we alweer met het volgende bezig. Ondertussen ben ik al blij als ik met gestrekte benen rechtop kan blijven zitten. Lou zegt ‘pak je enkels vast’ en ik kan er alleen maar naar wijzen en hopen dat ik ze ooit nog kan aanraken met gestrekte knieën. De afsluiting is weer erg lekker en we besluiten dat dit is wat we vaker gaan doen.

De ochtend van de kuur is aangebroken. Het bijzondere is dat de 75% deal ervoor heeft gezorgd dat het misselijkmakend gevoel bij de gedachte aan weer een kuur bijna helemaal verdwenen is. Deze keer gaan we het anders doen, minder heftig. Robert zet mij af en rijdt nog even door om een boodschapje te doen. Ik wandel naar afdeling B en voordat ik er erg in heb, ben ik aangekoppeld en hangen de eerste zakjes er al aan. Even later zie ik Robert lopen met een witte doos. Ik herken de doos, daar zit taart in; een grote of allemaal kleintjes. Ik vertel de verpleegkundige dat het mijn man is die daar met een glimlach van oor tot oor staat te zwaaien. ‘Hij heeft gebak bij zich. Hij neemt de opmerking ‘het is belangrijk

 

dat uw vrouw niet afvalt’ nogal serieus. Niemand heeft hem echter gezegd dat aankomen ook niet echt nodig is’. De verpleegkundige vindt het wel grappig en belooft het hem nog te vertellen. Het zijn lekkere appelkoeken en verschillende gebakjes die hij bij zich heeft. Hij heeft Roos en oudste zoon Quentin nog gezien en zij komen nog even gedag zeggen, straks. Als ik een half uurtje later Roos buiten zie lopen, schat ik zo in dat ze het vergeten is. Ik vraag Robert of hij even op het raam wil kloppen. Ze is het inderdaad vergeten, maar net zo flexibel draaien ze om en komen nog even kletsen en een gebakje eten. Het is weer een gezellige boel waar ik zit. Het is alweer klaar, alles is binnen. Nogal duf van de medicatie, laat ik me weer naar huis chauffeuren. Daar draai ik een wasje, bereid ik het eten voor voor die avond. De donderdag verloopt iets rustiger, maar nog steeds oké. Fiona komt weer een lekkere ovenschaal brengen, we drinken een kopje koffie, kletsen wat bij en ze vertrekt weer naar huis.

Op vrijdag word ik net als de andere keren wakker met rode wangen. Ik voel mijn krachten afnemen en waggel wat high door het huis, maar als dit het is dan teken ik ervoor!

 

 

vorige: 52. Misschien moeten we maar doen dat je ziek blijft

 

volgende: 54. De laatste AC-kuur