51. Gewoon BAM de volle 100%, kuur 3#4
Vanaf het moment dat ik thuis ben, gaat het iedere dag een heel heel heel klein beetje beter. Ik hoest me nog steeds helemaal kwijt en draag inmiddels incontinentiemateriaal. Dat blijkt minder een dingetje dan dat ik van te voren dacht omdat het ook wel een opluchting is. Ik kan nu gewoon hoesten en hoef me niet ook nog eerst af te vragen hoe vol mijn blaas is en of ik nog naar toilet kan voordat ik ga hoesten. Daarbij
scheelt het een hoop was en is het ook wat het is. Ik las een reclame voor speciale incontinentie-slips, hoe hebben ze me gevonden? Zij beweren dat 98% van de vrouwen last heeft van urineverlies. Nou, dat is wel heel veel, dat geloof ik eigenlijk niet. Aan de andere kant hebben we het er ook niet echt over? Het is natuurlijk niet het meest sexy onderwerp. Ik vind die grote flappen momenteel vooral een uitkomst en ik hoop dat ik ze straks niet meer nodig heb. Ik merk naarmate de dagen voorbij gaan dat ik minder codeïne nodig heb en dat is fijn. Ik slaap weer beter. We gaan de goeie kant op … mijn bocht is deze keer gewoon veel later dan verwacht en een beetje flauwtjes. Je hebt bijna niet door dat het een bocht is.
scheelt het een hoop was en is het ook wat het is. Ik las een reclame voor speciale incontinentie-slips, hoe hebben ze me gevonden? Zij beweren dat 98% van de vrouwen last heeft van urineverlies. Nou, dat is wel heel veel, dat geloof ik eigenlijk niet. Aan de andere kant hebben we het er ook niet echt over? Het is natuurlijk niet het meest sexy onderwerp. Ik vind die grote flappen momenteel vooral een uitkomst en ik hoop dat ik ze straks niet meer nodig heb. Ik merk naarmate de dagen voorbij gaan dat ik minder codeïne nodig heb en dat is fijn. Ik slaap weer beter. We gaan de goeie kant op … mijn bocht is deze keer gewoon veel later dan verwacht en een beetje flauwtjes. Je hebt bijna niet door dat het een bocht is.Het is weer zover. Ik mag mijn bloed weer laten testen om te kijken of ik een volgende kuur aan kan. Ik voel me op zich wel redelijk, maar ik moet toegeven dat ik echt betere periodes in mijn leven heb gehad. Zolang ik helemaal stil zit en niet praat, voel ik me nog het best. Zodra ik begin te bewegen en praten, moet ik hoesten en als ik moet hoesten bereik ik vrij snel het moment dat ik het liefst wil gaan liggen en slapen … Nu zul je misschien denken dat het goed is om daaraan toe te geven … en dat is ook zo, maar dat doe ik niet. Waarom naar je lichaam luisteren als je vrijwel je hele leven al iets anders doet? Dingetje blijf je houden. Maar goed, bloed is gecontroleerd en een afspraak met de oncologieverpleegkundige volgt de dag erna. Als ze me vraagt hoe ik me voel, antwoord ik dat het best aardig gaat. Als we de kuurgerelateerde geschiedenis tot nu toe bij langs gaan, kom ik tot de conclusie dat ik me goed voel. Alles is perspectief!
Ze denkt hardop na. Zou het misschien een goed idee zijn om de kuur iets aan te passen zodat ik niet nog een keer opgenomen wordt. Ze legt uit dat van de 100 artsen, misschien 20 hierin mee zouden gaan en de rest zou zeggen ‘we hebben we te maken met een tripple negatief mammacarcinoom, moet je dan de kuur wel milder maken?’ … ze vraagt hoe wij erin staan. Robert 
hoeft er niet over na te denken, hij wil de volle 100%, hij wil dat de kanker weg gaat en dat ik weer helemaal beter word. Ik, ook hardop denkend, weet nog dat ze in 2020 de laatste kuur van de longchemo hebben weggelaten omdat ik een piep in mijn oor had. De oncoloog zei toen dat de werking vooral zit in de eerste 2 a 3 kuren. De oncologieverpleegkundige knikt, dit klopt: de werking gaat langzaam naar beneden en het venijn neemt iedere kuur iets toe. Ik zeg dat ik eerder dan ervoor zou kiezen om deze kuur nog 100% te doen, gewoon volle mep en dan eventueel de laatste in sterkte iets aan passen. Ze knikt, ‘ik snap wat je bedoelt’. Ze gaat het voorleggen aan de oncoloog en kijken wat zij ervan zegt. Ze wil voor de zekerheid nog even naar mijn longen luisteren, maar dat klinkt allemaal goed. Ik ben goedgekeurd en mag me morgen om 9.15 melden voor kuur nummer 3. Ik probeer er een blij gevoel bij te creëren, een dankbaar gevoel, omdat op dit moment mijn maag zich half omdraait als ik eraan denk dat ik weer chemo ga krijgen morgen.
hoeft er niet over na te denken, hij wil de volle 100%, hij wil dat de kanker weg gaat en dat ik weer helemaal beter word. Ik, ook hardop denkend, weet nog dat ze in 2020 de laatste kuur van de longchemo hebben weggelaten omdat ik een piep in mijn oor had. De oncoloog zei toen dat de werking vooral zit in de eerste 2 a 3 kuren. De oncologieverpleegkundige knikt, dit klopt: de werking gaat langzaam naar beneden en het venijn neemt iedere kuur iets toe. Ik zeg dat ik eerder dan ervoor zou kiezen om deze kuur nog 100% te doen, gewoon volle mep en dan eventueel de laatste in sterkte iets aan passen. Ze knikt, ‘ik snap wat je bedoelt’. Ze gaat het voorleggen aan de oncoloog en kijken wat zij ervan zegt. Ze wil voor de zekerheid nog even naar mijn longen luisteren, maar dat klinkt allemaal goed. Ik ben goedgekeurd en mag me morgen om 9.15 melden voor kuur nummer 3. Ik probeer er een blij gevoel bij te creëren, een dankbaar gevoel, omdat op dit moment mijn maag zich half omdraait als ik eraan denk dat ik weer chemo ga krijgen morgen.In de ochtend meet ik mijn temperatuur, 36.2, geen vuiltje aan de lucht. Omdat ik geen enkel risico wil nemen dat het toch ineens niet door gaat, neem ik 2 paracetamol. Misschien niet het verstandigst om te
doen, maar hè, ik wil vandaag mijn kuur! Robert zet mij af bij het ziekenhuis, rijdt daarna door naar Roos om Floris af te zetten en heeft daarna een storing in Veendam. In het ziekenhuis heb ik altijd lol, ik vind het er best gezellig. Tegenover mij zit een mevrouw die haar eerste kuur krijgt, ze vindt het spannend. We zitten met zijn vieren op de kamer en ze stelt aan alle aanwezigen vragen; ‘wat heb jij?, en jij? Hoe vaak ben je hier?’, enzovoort. Ik ben de jongste van het stel en ze vraagt me wat voor werk ik doe. Ik leg uit dat ik momenteel tijdelijk afgekeurd ben, niet verwacht nog naar mijn ‘oude’ werk terug te keren en daarom mijn eigen coachingspraktijk opgezet heb. Even is ze afgeleid en dan komt ze bij me terug, ze wil graag weten wat voor praktijk. Ik leg uit dat ik Lifecoach, stress- en burnout-coach en hypnotherapeut ben. Ze wil graag weten wat lifecoach betekent, wat ik dan precies doe. Na mijn uitleg, zegt ze: ‘dan kun jij me helpen met mijn boosheid dat dit mij overkomt? Ik vind het namelijk niet eerlijk! Ik heb altijd gezond gegeten, veel gesport, nooit gedronken of gerookt .. en nu dit!’ Ik knik, ‘ja, dat kan ik’. Ze stelt nog een paar vragen en naar aanleiding van mijn antwoorden, stelt ze vast dat ze mij nodig heeft!’ Ze is enthousiast en bij mij verdwijnt interessant genoeg de mist in mijn hoofd, die is ontstaan door de kuur. Ik voel me ineens stukken beter en sterker. Ik geef haar mijn kaartje en zo nemen we afscheid. Het zit er weer in! Robert zet me thuis af, drinkt een kop koffie en gaat terug naar zijn storing. Ik ga op mijn gemakje eten koken voor 2 a 3 dagen.
De donderdag is er ook niet zoveel aan de hand. Roos komt Floris terug brengen en we drinken clearly not icecoffee. Ik heb trouwens iets geweldigs ontdekt:
meng de Clearly not coffee-poeder met een scheutje koffielikeur, voeg 3 ijsblokjes toe en maak het daarna af met koud opschuimde havermelk met een theelepel kaneel. Echt, geweldig!!! Je moet het idee van koffie wel eerst loslaten, het lijkt er echt niet op, het lijkt meer op chocolademelk. Nu nog op zoek naar een lekkere koffiesiroop om de likeur te vervangen en dan zijn we er.
Terwijl ik niet wil wachten op bijwerkingen is dat dus wel wat ik doe. Iedere dag sta ik op met de vraag: ‘hoe voel ik mij vandaag?’ Op vrijdag sta ik op met rode wangen en weet ik dat ik me vanaf nu echt wel iets
minder goed ga voelen. Ik had me voorgenomen om iedere dag een wandeling te maken, maar ik doe het gewoon niet. Ik loop wat door en om het huis en dat is het voorlopig. Ik doe het er maar mee, hierna komen weer betere tijden. Als ik luister naar mijn gevoel is het wat bankhangen, slapen, tv kijken en als ik luister naar mijn hoofd dan doen we tussendoor nog een wasje en lezen we een boek.. Ik heb inmiddels de hele serie ‘een huis vol emigreert’ gekeken en vind het jammer dat er niet meer afleveringen zijn.We gaan op tijd naar bed en Robert is verkouden … Hij snurkt, niet te zuinig en ik lig wakker en wakker en wakker … ik voel ineens gerommel in mijn maag, een hongergeluid. In een flits zie ik de oncoloog aan het voeteneind van mijn bed in het ziekenhuis staan. ‘de werking van de kuur op het maag-darmkanaal neemt af en dat betekent dat u de bocht gaat maken’. Ik zie dat wel gebeuren. Ik visualiseer dat ik in een hele snelle hoge glijbaan echt keihard, zo sjoeffffff, de bocht door zoef.
Oké, dat was iets te positief, iets te snel … maar dan 2 dagen later, bijna 7 dagen nadat ik mijn derde chemo heb gehad, voel ik me echt anders. Conditie helemaal NUL, maar voor wat er daarnaast nog over is, gaat het best aardig.